
Ik sta voor een gigantisch dilemma waar ik het einde nog even niet van zie.
Ik heb een Haflinger van ongeveer 15 jaar, mijn grootste vriendje, maar met de nodige mankementen helaas. Na een lange geschiedenis van spierbevangenheid, hoefbevangenheid en andere kwaaltjes zijn we uiteindelijk op iets gestuit wat niet zo makkelijk te genezen is, denk ik.
Hij loopt al jaren een beetje 'raar', zeg maar met een slag in de wiel. Het linkerachterbeen kwam altijd niet echt goed mee, als je hem er niet actief onder reed, liet hij hem in draf gerust hangen. Dit doet hij al zo lang als ik hem ken; zo'n negen jaar.
Dat was nooit zo'n probleem, ik wist het, probeerde er wat aan te doen, maar het zat er.
In mei begon hij plotseling vreemder te lopen. Gewoon vreemd, niet kreupel, maar raar; je voelde wel wat maar er was weinig te zien. Na rotngenfoto's te hebben gemaakt van het beruchte linkerbeen kwam de diagnose lichte artrose in beide achterbenen eruit in sprong en knie. Maar daar moest ik gewoon even rustig aan mee doen, niet springen, en zou het kalmeren en kon ik weer rijden.
Van de zomer hebben we vele buitenritjes gemaakt, met af en toe een beetje dressuur. Het werd wel duidelijk dat hij de dressuur die ik wilde doen niet meer trok, maar met liefde reed ik buiten met hem. We hadden dikke pret met soms ritten van 3 uur. Niks aan het handje.
Tot rond augustus. Ik voelde weer wat 'vreemds', hij wilde niet meer zo, dus langzaamaan ging ik stappen met hem. Rustig aan, wachten tot er iets concreets uit kwam. Bart is een bikkel, en laat nooit wat zien, tot er echt wat is. Omdat we veel buiten reden liet ik er ijzers onder slaan, met de gedachte dat zijn hoeven te snel sleten.
Helaas was er echt wat. Zeven weken terug liep hij plotseling, uit niks, echt zwaar kreupel. Ik ging gewoon rijden, de vorige dag een buitenrit gemaakt, en ik ging draven en voelde zijn halve achterhand zo'n beetje doorzakken. Ik sprong er meteen af, liet hem aan de longe lopen, en zag tot mijn schrik dat hij echt zwaar bagger liep.
Ik dacht aan spierbevangenheid, misschien toch artrose, en lette die week heel goed op. Meestal had hij wel een minder dagje, maar daarna was er niks meer aan de hand. Maar één week ging voorbij, twee weken gingen voorbij, en hij bleef even constant slecht lopen.
Heel apart, het begon voor in draf op de longe, en je zag hem zo kreupel worden op alle vier de benen, met nadruk op linksachter.
Dierenarts kwam erbij, liet hem lopen, en dacht aan zware artrose. Hij kreeg meteen 10 dagen buut, maar het pakte niets uit. Helemaal geen verbetering, hij liep nog even slecht. Weliswaar met oortjes naar voren, maar slecht.
Hij wilde de foto's zien van mij, was bang voor zware artrose, maar toen ik gisteren belde was hij erg verbaasd; wat hij op de foto's zag aan 'artrose' staafde totaal niet met hoe hij Bart zag lopen.
Hij was bang dat het in de weke delen zat, en dat hij daar niks aan kon doen. Ik vroeg door, en zo kwam hij wijfelend op het si-gewricht uit; heel moeilijk te onderzoeken, praktisch niet in te spuiten. Hij kon wel systematisch gaan verdoven zodat we wisten waar het zat, maar eigenlijk zag hij daar het nut niet van in; dit ging toch niet meer goed komen.
Dus ik ben een beetje in shock. Mijn liefste maatje zo pats boem, van de ene op de andere maand 'onbruikbaar', ongeneeslijk kapot, niets meer aan te doen. Ik moest zelf maar kijken wat ik er mee wilde, en dat was alles wat ik te horen kreeg.
Kan ik er niks meer aan doen? Moet ik misschien een second opinion aanvragen bij een andere dierenarts, in de hoop dat er iets concreters uitkomt? Hoe kom ik er achter of hij veel pijn heeft? Of dat het idd in het si-gewricht zit? Kan hij de wei op, of doe ik hem daar geen plezier meer mee?
Een beetje een lang verhaal, maar ik ben even het spoor bijster. Ik weet even niet meer wat ik hiermee moet; een oplossing vinden, is er een oplossing? Of is het einde verhaal?
Ik hoop op reacties
