Geplaatst 
De Nederlandse en Duitse fans vieren de overwinningen tijdens de Dressuurfinale
foto: Kit Houghton / FEI
Bokker Aimee had het geluk om live aanwezig te kunnen zijn in Beijing! Zij vond het leuk om ons op de hoogte te houden over de sfeer en de gebeurtenissen. Lees hieronder wat zij van deze ervaring vond.
De Olympische Spelen zijn bijzonder, niet alleen vanwege de sportieve prestaties die tot een hoogtepunt komen. Dat is ook prima via de televisie te volgen, zelfs beter dan wanneer je ter plekke aanwezig bent. Wat de televisie echter niet over kan brengen, is de Olympische sfeer, hoe het is om erbij te zijn. Dat is namelijk pas echt speciaal. Een impressie.
Chinezen, overal Chinezen en nog eens Chinezen. Wat een krioelende mensenmassa. We zijn in Beijing. De stad is groot, druk en echt Chinees. Ook al vinden de Olympische Spelen in Beijing plaats, het kan zomaar gebeuren dat je ergens de enige buitenlandse tourist bent. Dat is spannend en niet altijd even makkelijk, communiceren in het Chinees gaat moeizaam en veel Chinezen snappen niet dat je hun beeldspraak niet begrijpt. Ze denken dat je doof bent en gaan dan met een toeter in je oor brullen
Gezien de talloze foto's die gemaakt worden als je met een neger of een hoogblond persoon op stap bent, moet het voor veel Chinezen ook spannend zijn. Dat moet voor een deel ook komen doordat van heinde en verre Chinezen naar de stad zijn gekomen, om de Spelen bij te wonen, omdat de overheid hen kaartjes had gegeven met de opdracht te komen juichen. Die mensen kijken hun ogen uit, tot 8 augustus was hun wereld waarschijnlijk niet veel groter dan hun dorp. Wij krijgen daardoor juist te maken met veel Chinese gewoonten en gebruiken. Het roggelen en spugen is naar onze westerse maatstaven niet bepaald smakelijk, maar we kunnen er om lachen. Minder grappig is het om onderweg naar het toilet te moeten. De levensstandaard is hier echt veel lager, de meeste inwoners van Beijing hebben geen eigen toilet en geen douche. Iedereen maakt gebruik van de openbare wc's, dat zijn ook voor vrouwen sta-wc's en Chinezen gebruiken geen wc papier. Ze vegen met de hand hun kont af, smeren vervolgens hun handen aan de muren af, wassen hun handen en lopen dan zo weg.
Ik zal een frisser onderwerp aansnijden. Juist in deze mega stad met zoveel Chinezen die niet allemaal evengoed de Olympische Spelen begrepen hebben en een Chinese organisatie die her en der wat te wensen over laat, is het heerlijk om een plek als het Holland Heineken House te hebben. Even bijtanken. Als een warme deken valt het Holland Heineken House over de tienduizenden bezoekers heen bij binnenkomst. Het maakt niet uit wie je bent, waar je vandaan komt, waarvoor je komt, noch wat je budget is. Iedereen wordt even hartelijk welkom geheten door de medewerkers en iedereen wordt even enthousiast opgenomen in de Olympische menigte.
Mensen die tot 8 augustus volkomen onbekenden van elkaar waren, beleven in Beijing samen avonturen, delen de meest bijzondere momenten met elkaar en praten elkaar bij in het Holland Heineken House. Soms zwaar teleurgesteld en zelfs huilend door tegenvallende prestaties, soms breed lachend van uitzinnige vreugde door het behalen van een medaille of simpelweg vanwege de super mooie sportmomenten. Ze vallen elkaar in de armen uit puur geluk, of voor troostende woorden. Sport is emotie, de meest eerlijke emotie. In sport kun je je niet verbergen. Medailles worden samen uitbundig gevierd op oranje feestmuziek, sporters en coaches worden op waanzinnige wijze bedankt voor hun prestaties. Anderzijds bedanken sporters hun fans die speciaal voor hen naar de andere kant van de wereld zijn afgereisd. Niet alleen Nederlanders, want welke nationaliteit is hier nou nog niet gesignaleerd? Australiers, Russen, Amerikanen, Israeli, Duitsers, Noren, Denen, Zweden, Engelsen, Fransen, Brazilianen, Italianen, Chinezen, Afrikanen (geen idee welk land). Taalbarrieres en cultuurverschillen worden overwonnen. Saamhorigheid, eenheid, gelijkheid. Iedereen is hier met een doel: die gouden Olympische medaille. Iedereen wil niets liever dan erbij zijn als die ene ultieme plak wordt uitgedeeld en als er gehuldigd wordt. Het is echt one world, one dream en the world comes to share.
Dezelfde sfeer hangt door de hele stad, Beijing ademt de Olympische gedachte. Het is typerend voor de Olympische Spelen. Iedereen is welkom, iedereen feest mee, iedereen is gelijk. Sport maakt gelijk. Er gaat geen busrit, metrorit of wandeling voorbij zonder praatje met mede Olympiade-gangers. Regelmatig wordt er gereageerd op de oranje kleding. "Heey, you're dutch, you're the party people from the Heiny House." Of "orange! You beat us with swimming." Ja, dat zijn wij. Het wij-gevoel komt hier tot een hoogtepunt.
Ook zonder oranje kleding valt er genoeg te praten. Doordat de Chinese informatievoorziening niet echt toereikend is en eigenlijk alleen in het Chinees verkrijgbaar is, probeert iedereen elkaar onderling zoveel mogelijk te helpen. Elk nadeel heb z'n voordeel. Hoe kom je bij dat stadion? Hoe lang duurt het om daar te komen? Wie heeft een briefje met het adres in Chinees voor de taxichauffeur? Nog afraders of aanraders? Het vervoer naar de venues gaat moeizaam, maar samen komen we er wel. Een ding moet iedereen goed onthouden: niet de venue-bus naar het stadion nemen!
Daarmee worden de Chinezen naar de venues vervoerd, met honderden tegelijk. Als je denkt dat de bus vol zit, kunnen er nog wel honderd Chinezen bij en als je zo samengepakt staat dat je nauwelijks meer kunt ademen, gaat gewoon weer de deur open om er nog meer Chinezen bij te proppen. Eenmaal in het stadion aangekomen, is het super. Alles is groot, nooit eerder zijn er zoveel zitplaatsen geweest. De venues zijn goed opgezet, vaak zijn ze architectonisch een lust voor het oog. Alles is netjes geregeld, soms zelfs te netjes. Er is geen ruimte om af te wijken van het protocol. Dat kan voor onaangename situaties zorgen, zo zijn ze niet voorbereid op regen, terwijl het toch best veel regent in het regenseizoen. Wij hebben al eens twee uur voor de Security Check staan wachten, vanwege de regen lieten ze er niemand door. Helaas konden ze alleen in het Chinees vertellen dat de wedstrijden waren afgelast en stonden we daar dus voor niets. Ook is het niet zo handig om honger te hebben in het stadion, aangezien er nauwelijks wat eetbaars verkrijgbaar is, ook niet als het wedstrijdprogramma zes uur duurt en je een uur vantevoren aanwezig moet zijn terwijl er geen eten en drinken mee naar binnen mag. Wederom is de wc geen aanrader en het is toch best jammer dat de tribunes leeg zijn als er geen Chinezen mee doen. Kun je je hier allemaal overheen zetten, dan zijn de wedstrijden fantastisch.
Heel anders is het in Hong Kong. Speciaal om Anky voor de tweede maal met eigen ogen Olympisch goud te zien winnen, zijn we op en neer naar Hong Kong gevlogen. Een totaal andere stad, veel moderner, rijker, meer westers, veel betere infrastructuur. Ineens spreken al die Chinezen een aardig woordje engels, zijn de verkeersborden en straatnamen te lezen en is duidelijk welke bus waar naartoe gaat. In Hong Kong hebben ze ook veel beter begrepen hoe je Olympische Spelen organiseert. Op verschillende plekken in de stad wordt promotie gemaakt, er is een Olympic plaza aan de boulevard en er hangen grote schermen. Ook rijden er goede shuttlebussen naar de venue die zowaar een bordje 'bus is full' hebben. Bovendien is er een Chinees ticket center waar iedereen entreekaarten kan kopen, dat ontbreekt volledig in Beijing. Absolute meevallers waren ook de toiletten en de maaltijden. Ja, in Hong Kong kun je op de Equestrian Venue zowaar naar een schone wc en een goede maaltijd nuttigen, zelfs zonder een uur in de rij te staan.
Jammer was wel dat tijdens de Special de tribunes zo goed als leeg waren. Tijdens de teamfinale springen was het echter wel volle bak. Dat was een mooie wedstrijd, ik ben niet eens in slaap gevallen
Dat gebeurde me in Athene, maar waarom begrijp ik nu niet meer zo goed. Misschien was ik wel gewoon echt moe. Het mooiste is natuurlijk dat gebeurde waarvoor we gekomen waren. Goud! Anky won voor de derde maal Olympisch goud en wij waren erbij. Pure mazzel, want de kaarten waren uitverkocht. De schoonouders van Jacqueline Siu hebben ons echter kaarten cadeau gedaan.
Koukleumend en met kippenvel heb ik op de tribune gezeten, niet omdat het koud was met dertig graden Celsius, maar omdat de spanning te snijden was. Isabell maakte dezelfde fout als in de Special, dus waarom zou Anky nu wel foutloos de proef doorkomen? Wat een ontlading na de proef. We hebben op de stoelen staan zingen en dansen, om bij de medailleceremonie natuurlijk uit volle borst het Wilhelmus mee te zingen. Zelfs de Chinezen hebben mee staan juichen. Begrepen ze eerder nog helemaal niets van dressuur, tijdens de kur waren ze met de armen de bewegingen van de paarden aan het nadoen en druk aan het praten over wat ze zagen.
Daarna was het feest in de Holland Olympic Club. Ik kan me best voorstellen dat de ruiters het een leuk feestje vonden met allemaal bekenden om zich heen, maar voor mij heeft dat niets te maken met de Olympische Spelen en het is niet te vergelijken met het Holland Heineken House. Het is een elitair clubje, ons kent ons, de Olympische gedachte is ver te zoeken. Paardensport maakt niet gelijk. Jammer, maar het doel waarmee we gekomen zijn, is bereikt. We hebben het ultieme sportmoment gezien, we hebben het mee beleeft. Goud!
Terug in Beijing. Het voelt als thuis komen. We wijzen de taxi chauffeur de weg, bewegen ons moeiteloos door het chaotische verkeer, kijken niet meer op of om van wat onsmakelijke Chinese gebruiken. We zijn aardig ingeburgerd. Het is een deel van de charme van deze Spelen, er is duidelijk een culturele opdruk. Daarom is elke Olympiade ook weer uniek, de cultuur van het organiserende land dringt diep door.
Natuurlijk weet ik ook wel dat er een aantal misstanden zijn in China, ik kan ze niet eens benoemen vanwege de internetcensuur. Maar als er een kracht is die een land kan openen, dan zijn het de Olympische Spelen. Dat heeft het verleden bewezen, ons eigen landje is een goed voorbeeld. Nu maken we zelf bizarre uitvloeiselen van het communistische regime mee, echter hebben we ook het lachen van Chinezen gezien op momenten dat wij de regeltjes verbraken.
Vanavond is de sluitingsceremonie. De afsluiting van twee fantastische weken met absolute hoogtepunten. Wij zullen niet snel vergeten hoe we de Chinese organisatie te slim af waren en alsnog bij de tijdrit van het wielrennen aanwezig waren. Waarom is nog steeds niet duidelijk, maar ze wilden daar alleen Chinezen bij hebben. Op internationale websites was geen informatie verkrijgbaar en werd dringend afgeraden naar de tijdrit te komen kijken. Braaf had het ATP alle Nederlandse supporters daarop gewezen. Wij hebben echter een Chinees op de Chinese website laten kijken. Het duurde even voordat we in de juiste bus zaten, maar we kwamen op de plaats van bestemming aan en kregen nog gratis entreekaartjes ook. We waren de enige Nederlandse supporters langs de weg. 's Avonds kwamen we Robert Gesink en Stef Clement tegen in het Holland Heineken House. Het is fantastisch om als supporter aangesproken te worden door Robert Gesink met "he, jullie waren de enigste Nederlanders die vanmiddag langs de weg stonden, het was echt gaaf dat jullie er waren, we moeten samen op de foto!" Enigzins beduusd blijven we achter, het lijkt wel omgekeerde wereld. Het kostte dan wat moeite om erbij te zijn, maar als dat zo gewaardeerd wordt, is dat het allemaal dubbel en dwars waard.
Wellicht nog specialer was de basketbalwedstrijd USA - Griekenland. Alle wedstrijden voor het Amerikaanse dreamteam waren natuurlijk uitverkocht, maar wij kwamen 's middags een Amerikaanse vriend tegen die met collega Stacey naar de wedstrijd ging en ze hadden nog kaartjes over. We mochten zo mee. Wat een briljante wedstrijd! Ik had nog nooit een basketballwedstrijd gezien en nu viel ik zo met mijn neus in de boter. Die Amerikanen zijn echt atleten pur sang. Stacey bleek vervolgens de zus van gouden medaille winnaar Eller Walton te zijn. Wat is het bijzonder om die gouden plak om de hals te hebben hangen, het lijkt wel magische krachten te hebben. Je voelt gewoon de inspanning die het gekost heeft om die medaille te winnen.
Gisteren zijn we naar atletiek geweest. 80.000 mensen in dat immense stadion. Daarmee hebben we alles gezien waarvoor we kwamen, meer dan we hadden durven dromen. Nog een avond en dan kunnen we weer vier jaar lang reikhalzend uit gaan kijken, want we zullen er weer bij zijn. London 2012, here we come!
Aimee
haha
