Bokt.nl

iski schreef:

De Bokkers,

Kijk, in de Wereld van de Paarden hebt je ruiters en bakranders, Grooms en Judges, organisatoren, WRAN-bestuurders (in spé), parcour-bouwers en zij die het weer afbreken (meestal de paarden dus), Lintendames al dan niet geassisteerd door een Lintenjonker (zoenen-zoenen-zoenen...) , ouders en echtgenoten die in meer of mindere mate en soms noodgedwongen de hobby van zoon/dochter, vriend/vriendin of echtelijke partner delen. Allemaal mensen die op een of andere manier wel verwant zijn met het spel rond dat edele dier en waarvan de relevantie van de verbinding duidelijk zichtbaar is.

Maar als het stof nedergedaald is, de lichten gedoofd, de paarden op stal staan, de muziek verstomd is en geluid enkel nog voortgebracht wordt door traag en tevreden malende paardenkiezen en er een oorverdovende stilte over de maneges en stallen valt….ja dan komen ze tevoorschijn…..De Bokkers….., kruipen ze uit gaten en hoeken, sluiten ze zich aan op de hedendaagse life-line van ons bestaan en bokken ze er lustig en verslaafd op los, ongehinderd en ongeremd, ongegeneerd en soms compleet ongeletterd, gedreven door adrenaline, goede bedoelingen, mildheid en humor, gif en venijn, voorzien van tekens en avatars die enkel door ingewijden herleidbaar is tot taal die begrepen kan worden, soms elkaar ophemelend, dan weer elkander neersabelend maar altijd met de kracht van het woord en de macht van het toetsenbord daarbij de vingers makend tot het instrument van de geest, langs welke de kennis de virtuele wereld in vloeit gelijk warme honing over een beschuitje, al even klevend is en enkel gestuit kan worden door een af en toe traag werkend medium….of een overspannen Moderator.

Voor de één ‘n spel dat soms niet meer als spel gezien of herkend kan worden, voor een ander een serieuze poging de paardenwereld te redden van de ogenschijnlijke en schier onafwendbare ondergang daarbij door roeien en ruiten gaande om op virtuele wijze de hem/haar omgevende IRL wereld kennis te laten nemen van de Bokkende werkelijkheid, voor de meeste een uitlaatklep voor emotie, frustratie, kennis, kritiek of heilgeroep. In ieder geval, alles beter dan de lusten bot te vieren op de omgeving bestaande uit partners, kinderen en (schoon)moeders....

En dit alles ter meerdere eer en glorie van die 4-voeter die nietsvermoedend en onwetend van hetgeen zich òver zijn/haar rug en àchter de honderden beeldschermen afspeelt, traag en loom de kiezen het werk laat doen, dagdromend de laatste uren aan zich voorbij laat gaan en peinzend over het hier en nu van de slinkende voorraad hooi in zijn/haar ruif….en die daarbij zonder het zich ervan bewust te zijn de vraag symboliseert: wat is er nu feitelijk belangrijk in het leven…woorden of hooi?

Aan u de keus………

iski schreef:

Op het gevaar de eerstvolgende wedstrijd niet te overleven bij deze, en op veler verzoek en in navolging van mijn classificatie van manlijke Reiners en, de in die topic weergegeven beschrijving van het vrouwelijk equivalent, nu mijn beschrijving van de Hunters....brace yourself...:


Jezus wat een nichterige bende is dat zeg, die hunters, je ziet van afstand het verschil tussen een vrouw en een man niet meer, ze zitten alsof ze een bezemsteel ingeslikt hebben die er bij hun kont uitkomt en in een voorgeboord gat in het wijvenzadel past...maar wel strak....., kijken daarbij alsof het laatste stuk van eerdergenoemde bezemsteel weerhaken bevat, houden hun teugels vast alsof ze bij Hare Majesteit een kopje thee vasthouden met een blik in de ogen die geheel overeenkomt het die van het varken vlak voordat ie afgeschoten gaat worden en het zich plotseling realiseert dat deze ingeslagen weg niet bij zìjn voertrog eindigt maar op het menselijk equivalent daarvan.

Het ene moment zie je de Cowgirls en boys in lekkere strak zittende jeans met zo’n heerlijke wranglerbutt om in te bijten, als in een Unox-Rookworst op een dampende schaal boerenkool, als koek van Pijnenburg met van Franse Limousine(?) koeien gemaakte rechtsdraaiende roomboter er dik bovenop, een kont met een smaaksensatie zijns gelijke niet kennende ......het water uit de mond lopend .......het volgende moment schrik je wakker en waan je je op een hippisch concours en verwacht je elk moment dat de Koningin van Engeland haar intrede zal doen om een vorstelijke parade af te nemen, de herauten hun trompetten al aan de mond zetten en vanachter de stallen hoor je in je verbeelding de jachthonden (ook al van die strakke stinkmodder-honden) zenuwachtig hun geluiden produceren dat vagelijk aan blaffen doet denken maar dan als dat van een hond die hoogbejaard, stokdoof en stekeblind meent dat er vreemden op het erf zijn....het erf dat hij in vroeger jaren zo energiek heeft verdedigd tegen dieven, vreemde snuiters, jehova getuigen (jaja…..dan had je altijd tenminste één voet te pakken) en de katten van de buren terwijl hij in zijn seniliteit niet beseft dat de boerderij verkocht is en hij met zijn eveneens hoogbejaarde baas ergens op een flat 12 hoog zit......totdat je terug komt in de realiteit en omgeven bent door ruiters in strakke kuitbroeken in allemaal dezelfde kleur en maat, zwarte hoofddeksels van waaronder bij nagenoeg iedereen dezelfde tot staart verwrongen, en eerst zo prachtig loshangend haar, gelijk een waterval in het eerste ochtendlicht opgeroepen fata morgana, …mmmmm….en je realiseert je: jasses..de Hunterklasse is aan de beurt maar gelukkig...straks komen de Reiners....tenminste weer echte mannen/vrouwen…

iski schreef:

In de continuïng story vanavond "De Trailertjes…"

Ja….da’s nou lastig want ik vind me dit toch een leuk onderdeel…..vooral wanneer er maar 1 meedoet en je dat hele Ku..parcours voor 1 zo’n mongool op moet bouwen..om het 4 minuten later of af te moeten breken of om te moeten bouwen voor een andere (of dezelfde) stuntelaar die meent ook nog eens even in de open klasse te moeten starten.

Kijk, wat mij betreft ziet een trailparcours er als volgt uit: Men neme een topografische kaart van de Koninklijke Landmacht (kan ik voor zorgen) zet blind met een pen een paar krassen over die kaart waarbij je er wel voor moet zorgen dat het begin ook het eind is anders is het gemeen….. en stuurt die ene deelnemer, of het zooitje ongeregeld dat ook zo nodig moet laten zien hoe onhandig ze door een hek kunnen stuiteren, de deur uit. Men neme een aantal lagere school kinderen en zet die op strategische punten met een stempelkussen (controleposten) langs de ‘krassen’ en dan stuur je ze het bos in…letterlijk dan wel figuurlijk afhankelijk van de directe omgeving van de manege waar de wedstrijd georganiseerd wordt. Verbind er een tijdslimiet aan (verboden om binnen 6 uur terug te komen) geef ze desnoods consumptiebonnen van McDonalds mee, en ze zijn de hele dag tevreden. En de rest van het publiek en deelnemers eveneens want stel je voor je hebt, tegen de verwachting in, plotseling 20 deelnemers….zit je me daar 20 keer 5 minuten tegen dat gestuntel over die balken aan te kijken.

Dit recept heeft slechts 1 nadeel….ze willen het parcours eerst steevast zonder paard lopen……pfffffff ... en dan duurt een wedstrijd dus 3 dagen. Je zult daar groom van zijn….sta je 8 uur met een paard in je hand terwijl de ruiter voorzien van eerdergenoemde kaart de binnenlanden van Nederland aan het verkennen is.

Nee, dan toch maar gewoon in de arena die balken, tonnen, hekken en pionnen in enigszins gestructureerde vorm neerzetten. Niet dat het veel uitmaakt, dat gestructureerde dan, want ook hier zijn de vrouwen in de meerderheid en, dat weten wij mannen al jaaaaaaaaren, vrouwen kunnen niet kaartlezen..!!

Dus wat gebeurt er al even steevast als dat 2e kerstdag op 1e kerstdag volgt………juist ja, ze willen het parcours te voet verkennen…en lopen dan geheel in trance verzonken met zo’n kaart door de arena, ondertussen druk gebarend in de lucht gelijk een luchtgitaarspeler (gekker met het toch echt niet worden) intern overleg voerend, uitroepen als “dit kan echt niet….veel te kort … hoe verzinnen ze het” en , zoals Bassie van ‘Adriaan en…’ aan de binnenkant van hun ogen de route ‘zien’… Je zou ze zo naar Jomanda sturen….niet dat ze er beter van worden maar veel gekker ook niet.

En hebben ze dan het gehele parcours doorlopen, sommige stukken geheel volgens de kaart in jog of lope, al struikelend over de balken die we dan weer keurig op afstand moeten leggen dan slaan de zenuwen pas echt toe. In de inrijbak…je moet er toch echt eens gaan kijken, worden de billen samengeknepen en de laatste inlegkruisjes aangebracht en kun je het angstzweet gewoonweg proeven….heerlijk.

Want zijn er dan eens meer dan 5 deelnemers is de 6e het hele parcours al lang weer vergeten en worden de routebeschrijvingen gecontroleerd en geraadpleegd als zijn ze op weg naar hun vakantiebestemming…(en zit hun echtgenoot gniffelend op de passagiersplaats in doorlopende bevestiging van het adagio: vrouwen hebben geen richtingsgevoel). Nou is dat wel weer niet geheel zuiver….zet ze achter het stuur en het deugd niet…maar geef ze een kaart en je komt ook niet waar je vooraf afgesproken hebt om naar toe te gaan en deugd het dus weer niet. Als vrouw krijg je zo ook geen eerlijke kans. Maar wil je als man een avontuurlijke vakante….geef zo’n trailruiter dan de kaart èn het stuur…. Neem wel geld en eten mee want je weet maar nooit…maar we dwalen af….hahaha hoe kan het ook anders…(doordenkertje (ik zet het er maar even bij) want ik heb begrepen dat ook Mannelijke Reiners deze rubriek lezen en hebben Trailruiters een legenda nodig bij hun parcourskaart….de mannelijke Reiner weet niet eens wat een Legenda is).

Voordeel van een vakantie met een Trailruiter…je komt nog eens ergens…ga daarentegen met een Reiner of een Pleasuredame de weg op en je komt niet verder dan de eerstvolgende rotonde…eerstgenoemde zal de auto vreselijk de sporen geven en aan het stuur gaan rukken (bij gebrek aan teugels/bit), laatstgenoemde blijft rondjes draaien en zich in toenemende vertwijfeling afvragen waar of dat de uitgang is….. Maar goed, aangezien een vroege wiskundige wiens naam nu even ontschoten is (wie het weet mag me pb-en) al uitgevonden heeft dat op aarde iedere rechte lijn onderdeel van een cirkel is wordt het rijden van een rotonde plotseling een geheel nieuwe ervaring.

Enfin, terug naar de showarena……daar is ze dan….stijf van spanning met een teugeldruk alsof ze alsnog een zinkende Titanic boven water wil houden wordt een aarzelend begin aan het parcours gemaakt… Het hek wil vaak nog wel lukken, de meeste hebben vroeger wel geleerd de deur achter hun reet dicht te doen, maar met die stapel mikado weten ze vaak geen raad. Alsof we morgenavond nog brandhout moeten verzamelen worden hindernissen van balken genomen waarbij je als man denkt dat je op die manier nooit 'genomen’ wenst te worden.

En dan de befaamde PickUp. Nou moet ik toegeven dat de parcoursbouwers m.b.t. dit onderdeel vaak in verlegenheid gebracht worden …….er is geen standaard pickup voorhanden…dus pakken we vaak maar iets dat er wel is of wat ludiek is. Steevast komt het idee om een emmer met hooi te nemen en onder dat hooi een flinke baksteen te verstoppen maar om een of andere reden doen we dat nooit…..jammer. Of een emmer tot aan de rand vullen met water maar dan wordt het trailparcours plotseling iets uit onze jeugd of van een bonte avond en dat schijnt ook weer niet de bedoeling te zijn…opnieuw jammer want als er één groep is binnen de Western Wereld die een geintje wel weet te waarderen zijn het de Trailers wel.

Hebben we dan alles gehad? Nou, er staan nog wat pionnen die omver gekegeld moeten worden en dat gedoe rond de finish is ook niet altijd even helder. En verder? Over het algemeen zijn die Trailers niet vooruit te branden…heel bedachtzame typetjes, een zijwaartse die met de snelheid van een dood paard genomen wordt (excusez le mot) de eeuwige inwendige strijd die vaak nog voor aanvang van de proef uitgevochten wordt: Mag ik nou wel of niet overpakken…moet dat hek achterwaarts, voorwaarts, was het een push of een pull…en voor alle zekerheid die vreselijke Doorman nog maar eens aan de kop zeuren…om dan uiteindelijk aan de beurt te zijn en met een “veel plezier” door diezelfde Doorman de arena ingestuurd te worden waarbij je je altijd afvraagt wiens plezier er nou bedoeld wordt…het jouwe of het zijne. Ik kan bij deze uit de droom helpen ….het is altijd mijn plezier.

De Trailertjes…. Conclusie: Het zijn lieve meisjes…maar stuur ze niet om een boodschap want onzekerheid viert hoogtij…...maar ze zijn wel aandoenlijk en laten we eerlijk zijn, binnen de Westensport kom je dat maar weinig tegen.

Dus leve de Trailertjes….maar laat ze potdomme leren kaartlezen.