Bokt.nl

**Geplaatst door de TopicStarter** : 07-05-24 18:12

Terugblikken op 75 jaar CHIO met Arnd Bronkhorst

Geplaatst door de TopicStarter : 07-05-24 18:12

Arnd Bronkhorst. Foto: Pierre Costabadie/Arnd Bronkhorst Fotografie

We kennen hem natuurlijk als hippisch fotograaf, maar hij is heel allround. Bij zijn naam denk je wellicht aan dressuur, maar eigenlijk is eventing zijn favoriete discipline. Hij liep Bonfire in zijn stal voorbij zonder hem te herkennen. Je zou het niet zeggen, maar hij is al 60 jaar. In onze serie 'terugblikken op 75 jaar CHIO' spraken we dit keer met Arnd Bronkhorst.

De foto’s van Arnd Bronkhorst zal vrijwel iedere paardenliefhebber kennen, heel vaak staat zijn naam onder een mooi plaatje. Maar wie is nu die lange man die zich letterlijk in alle bochten wringt voor HET perfecte plaatje, dat wilden we eens weten. Toen we belden om een afspraak te maken, was hij stomverbaasd, hij dacht dat we zoals meestal voor een foto belden. Even twijfelde hij, mede door zijn volgens hem, slechte geheugen, maar we wisten hem te overtuigen dat het gewoon een gezellig gesprek zou worden. Het onderwerp van gesprek vertrouwde ook dit keer op zijn beelden, die hem zouden helpen onze vragen te beantwoorden.

Geen paardenjongetje
Arnd: “Ik ben inmiddels 60 jaar en ben geboren in Den Haag. Daar heb ik maar een paar jaar gewoond, ik ben opgegroeid in Ermelo op de manege van mijn ouders. Zij hebben daar letterlijk een bedrijf van de grond af opgebouwd. Ze kochten een stuk heide en hebben vervolgens 30 jaar een manege gehad. Ongeveer tot mijn twintigste jaar heb ik daar gewoond. Ik was niet echt een paardenjongetje. Leuk vond ik ze wel, maar fanatiek was ik zeker niet. Echter door de tijd heb ik wel geleerd met paarden en paardenmensen om te gaan. (lachend) Vooral dat laatste is een vak apart. Mijn moeder reed eventing en dat vond ik ook heel leuk, dat heb ik best regelmatig gedaan.

Al snel wist ik dat ik niet in de paarden verder wilde, maar ik wist niet wat dan wel. Toen ik achttien jaar was, had ik nog geen idee wat te gaan doen. In mijn omgeving zag ik niets wat ik leuk vond. Dieren vond ik wel leuk en kijkend naar National Geographic bedacht ik me dat wandelen in Afrika en daar verhaaltjes over maken wel leuk zou zijn. Toen was er echter nog de dienstplicht en ook ik moest daar aan geloven. De eerlijkheid gebiedt me te zeggen dat het maar goed was dat de Russen ons land toen niet binnenvielen. In november kwam ik uit dienst en wilde ik het seizoen erop biologie gaan studeren. Tot die tijd moest ik nog driekwart jaar overbruggen. Ik kwam een fotograaf tegen en die ging ik helpen. Dit leek me ook handig voor Afrika. Door die stage verdwenen mijn biologieplannen naar de achtergrond. In deze periode vond ik mijn werkelijke doel. Voor deze tijd zag ik alles vrij negatief, zwartgallig misschien wel, maar toen ik ging fotograferen, was dat een openbaring. De fotograaf die ik hielp, Henk Merjenburgh, fotografeerde alles, maar ik merkte al snel dat ik liever de focus op één onderwerp legde. Ik leerde die tijd heel veel en ben er een tijd blijven hangen.

Toen ben ik ook de Fotovakschool gaan doen. Dat was vooral praktijk en ik miste het theoretische gedeelte. Na mijn tijd bij Henk Merjenburgh maakte ik de overstap naar de School voor Fotografie in Den Haag, een opleiding van vijf jaar. Die fuseerde in mijn tijd met de Academie voor Beeldende Kunst waar je met een extra jaar ook je diploma voor kon halen. In mijn eerste tijd als fotograaf bij Henk verdiende ik niets, dat was een soort stage. Dus toen ben ik naar de Hoefslag / Maarten Jurgens gegaan, om wat bij te verdienen. Daarmee heb ik ook mijn opleiding verder gefinancierd, ik kon in die tijd al wel met een foto thuiskomen. Omdat ik wel iets wist van paarden, probeerde ik contact te krijgen met De Hoefslag. Ik had Maarten gecontact van te voren, en we hebben afgesproken op een concours. Aan een tafel vol biervlekken, waar ik mijn portfolio foto’s op moest leggen, spraken we elkaar en kort daarna belde hij me om foto’s te maken op de NRPS keuring in Ermelo. Mei 1986 was het toen, mijn eerst officiële opdracht. Door een aantal collega’s werd ik in het begin wat vreemd aangekeken, maar van lieverlee werd dat minder. Alles was nog heel amateuristisch, maar ik kon mijn opleiding betalen van de opdrachten die ik in het weekend had. Aan het begin deed ik allerlei opdrachten, onder andere reclameprojecten, maar in de loop van de tijd verschoof dat steeds meer naar paardenfoto’s.”

1989 eerste CHIO
“In 1989 kwam ik voor de eerste keer op het CHIO. Als fotograaf, als publiek was ik er nooit geweest. Dat heb ik opgezocht en gezien aan mijn foto’s. Een van de foto’s tijdens dat concours was van Jacques Schoufour, Henk Rottinghuis en Hans van de Hout, die samen met Koningin Beatrix langs de ring liepen.

Als ik als fotograaf aan het CHIO Rotterdam denk, denk ik aan mooie bomen op de achtergrond en aan het bos zelf. Bij veel wedstrijden heb je een decor van witte tentjes en veel reclame, maar als fotograaf wil je een zo clean mogelijk beeld. Heel lang was het perfect in Rotterdam, maar de laatste jaren is dat ook wel een beetje veranderd. Echter nog steeds is het beter dan op de meeste andere concoursen. Er zijn nog altijd veel bomen en leuke paadjes.”

Mooie achtergronden
“Mijn mooiste herinnering aan Rotterdam is het Europees Kampioenschap in 2019. Een hele mooie wedstrijd met veel publiek, veel sfeer en goede beelden met on-Nederlands hoge tribunes. De aankleding was heel mooi en er was goede sport. De foto’s waren anders dan anders, met een muur van mensen op de achtergrond. Natuurlijk hielp het goede weer ook mee. Ik heb in al die jaren heel veel foto’s in Rotterdam gemaakt, maar toch heb ik er twee die er uit springen. De ene is een zwart wit foto van Milton, en de andere een foto van Explosion W op het EK 2019 van onder genomen.

Als fotograaf zoek je altijd naar bijzondere plaatsen om je plaatjes te maken. In de loop der jaren zijn die op het CHIO wat minder geworden, omdat je niet zomaar overal meer mag lopen. Echter je kunt vrij makkelijk op hoogte foto’s maken en met de Grand Stand en de bomen heb je ook mooie achtergronden, twee dingen waar ik blij mee ben.”

2020 onvergetelijk
“Het jaar 2020 zal ik nooit vergeten. Door corona werd eigenlijk alles afgelast, maar het CHIO organiseerde een dressuur challenge met Hickstead. Een totaal uitgekleed CHIO, maar ik vond het heel knap dat zoiets toch georganiseerd kon worden en ik was blij dat ik erbij mocht zijn. Samen met collega Leanjo de Koster beleefde ik een bijzondere en eigenlijk hele vreemde dag. Zelfs buiten moesten we nog 1.5 meter afstand houden. Echter ik was erbij en dat gaf mijn goede relatie met jullie concours wel aan, ik was vereerd.”

Arnd vertelde in het begin al dat zijn favoriete discipline eventing is, terwijl hij vaak geassocieerd wordt met dressuur. Arnd: “In de dressuur is de Kür leuk, maar het is in een grote rubriek soms lastig originele beelden te maken. Met springen heb je veel meer actie en vrijheid. Overigens als er echt iets speelt, bij observaties en op kampioenschappen bijvoorbeeld, komt daar altijd veel emotie bij kijken, dan is iedere discipline mooi. Paardensport. Sport met paarden. Paarden op het hoogste niveau zijn vaak echte persoonlijkheden en ook hierin heb ik dan ook favorieten. Top Gun van Jan Tops bijvoorbeeld, imponerender kon bijna niet. London van Gerco Schröder had niemand nodig. Een cliché, maar natuurlijk kan Totilas in dit rijtje ook niet ontbreken. It’s Otto van Geoff Billington en Big Star van Nick Skelton wil ik ook noemen. Als laatste Bonfire, die samen met Anky een sprookjescombinatie vormde. Ik moet bekennen dat ik hem op stal wel eens voorbij gelopen ben, zo gewoon was hij op stal, maar samen met Anky groeide hij naar eenzame hoogte.”

Beelden die net een beetje anders zijn
Arnd legt met zijn camera veel moois vast, maar zijn woorden doen ook beelden op ons netvlies verschijnen. Hij heeft op alle grote concoursen en kampioenschappen beroemde beelden gemaakt. Heeft hij nog dromen? Arnd: “De Olympische Spelen zijn natuurlijk fantastisch, maar mijn echte ambitie is om beelden te maken die met alle fysieke en praktische beperkingen net een beetje anders zijn. Ik heb nog steeds die drang om iets nieuws te maken, ook al ben ik ergens al dertig keer geweest.”

“Mijn favoriete concours is Aken. De atmosfeer daar, volle stadions waar je een speld kunt horen vallen. Zoveel goede sport tegelijk, iedere editie een logistieke uitdaging. Ik ben daar al vele jaren vele dagen, een extreem goede wedstrijd met een geweldige organisatie. Al wordt Rotterdam vaak met Aken vergeleken... ”

Gave stad met veel cultuur
Het CHIO is een Rotterdams concours en dat willen we graag weten. We vragen Arnd of hij ook iets met onze stad heeft. Arnd: “Ik had er niet veel mee. Toen ik begon als fotograaf, was in onze branche Amsterdam alles. Toen verhuisde het fotomuseum naar Rotterdam. Amsterdam was perplex. Ik moet zeggen dat ik Rotterdam vroeger ook een saaie stad vond, maar er is enorm veel veranderd en ik heb de stad leren kennen. Daarom weet ik nu dat het een ontzettend gave stad is met veel mooie cultuur.”

Inmiddels hebben we Arnd veel gevraagd en op onze vragen heeft hij uitgebreid geantwoord. We vragen hem of hij zelf nog punten heeft die hij graag met ons wilt delen. Die heeft hij. Arnd: “Ik probeer me in te zetten om de paardenwereld anders naar zichzelf te laten kijken. De paardenwereld moet juist veel beter naar zichzelf kijken en dingen veranderen, en niet alleen naar 'de buitenwereld' wijzen, zoals nu vaak gebeurt. We moeten zelf aan de bak, hoognodig. Ik probeer deze welzijnsdiscussie te beïnvloeden met foto’s en hoop daarmee iets te kunnen betekenen.”

“Ook wil ik graag melden dat direct na de Olympische Spelen in Amsterdam een kunstexpeditie met paarden in de Hollandsche Manege zal zijn, waar ik bij betrokken ben. Deze gaat verder dan romantische beelden van paarden op het strand, die ik overigens ook heel mooi vind. Paarden zijn mooi en karaktervol en ook heel interessant om dit in kunst tot uiting te brengen.”

Waardering
“Als allerlaatste wil ik zeggen dat het CHIO Rotterdam vaak een belangrijk concours is met allerlei selectiemomenten, maar dit jaar is het als laatste observatie voor Parijs extra van belang. Daarnaast heb ik enorm veel waardering voor de enorme aantallen vrijwilligers, die ik jaarlijks aan het werk zie. Het CHIO in het schitterende Kralingse Bos met haar vaste hoofdgebouw/tribune heeft een uniek en bijzonder karakter, en ik hoop dat het nog heel lang mag blijven bestaan.”

Als die ambitie toch ooit verdwijnt, weten wij wel wat hij dan kan gaan doen. Toch die verhalen gaan schrijven waar hij in het begin van dit gesprek over dacht. Niet over de natuur in Afrika, maar over onze mooie sport. Waar hij over vertelt, zie je voor je. Wat hij met zijn camera kan, kan hij ook met woorden, bijzonder. Dank voor dit gesprek Arnd, leuk je eens als hoofdpersoon in beeld te hebben, in plaats van dat jij die in beeld brengt. Veel plezier op ons 75e CHIO en al die edities daarna. Dat je nog maar veel mooie beelden mag maken.

Deel op Facebook Tweet Foutje gespot? Tip de redactie

**Geplaatst**: 07-05-24 23:12

Re: Terugblikken op 75 jaar CHIO met Arnd Bronkhorst

Geplaatst: 07-05-24 23:12

Leuk interview om te lezen met een geweldige fotograaf!