Geplaatst Algemeen
Afbeelding ter illustratie. Dit is niet de man uit deze blog.
Foto: Banjer
Jamie Sindell heeft een MFA in creatief schrijven van de Universiteit van Arizona. Ze heeft haar hele leven hunters gereden, en gehad. Ze is moeder van vijf kinderen van 2, 3, 6, 10 en 13 jaar. Jamie woont met haar gezin op de Wish List Farm, waar haar paardengekke meiden met hun kleine pony Cupcake spelen, en haar zoon en man met de tractor. Jamie en haar trainer zijn nog steeds op zoek naar een nieuwe paard voor haar oudste dochter.
Het kostte geduld en doorzettingsvermogen, maar ik haalde mijn man binnen in de sekte. Je weet wel, de sekte die bestaat uit gekke mensen, die je ultiem geluk belooft en vervolgens elke cent van je bankrekening aftroggelt. Hij is er eindelijk een van ons!
Het was niet altijd zo. In het begin van onze relatie, toen hij het vriendje was, was de stal een stinkend ongemak dat hij tolereerde. De stal liet me stinken en slokte mijn spaargeld op. Was ik te laat? Dat kwam door de stal.
Die eerste paar jaar dat ik verkering had, smeekte ik: “Kijk hoe ik rijd!”, maar mijn vriend stond er apathisch tegenover om me te zien doen wat ik het liefste ter wereld deed en dat deed me de das om.
Had de stal maar een bar. Heel veel alcohol was de enige manier waarop ik mijn paardenhatende vriendje naar de stal kon lokken.
Tijdens die jaren dat ik verkering had, reed ik na het werk 45 minuten naar de stal, waar ik uren zat te dromen voordat ik naar huis reed. “We hebben fatsoen en eten op z'n Europees, om 21.00 uur”, probeerde ik mijn man te overtuigen. Maar hij wilde niet elke nacht wakker worden met brandend maagzuur door diepvriespizza.
“Kun je de stal niet af en toe overslaan?” Hij durfde het af en toe te vragen. Nee. Je hebt mij gekozen, weet je nog? Ik ben stal. Ik ben paarden. Hij was smoorverliefd genoeg om het pakket te accepteren, maar ik wou dat hij mijn passie deelde in plaats van het te verachten.
Uiteindelijk, om me te sussen, stemde hij toe om mee te gaan naar de stal. En, schokkende ontwikkeling, rijden op mijn warmbloed! Dit ondermaatse paard had meer benen nodig dan een SoulCycle-les. Dit zou een effectieve indoctrinatiemethode kunnen zijn!
Die noodlottige dag hielp ik mijn vriend in het zadel.
“Ik krijg hem niet aan het lopen”, klaagde hij. Het paard wilde niet wijken. Om dit een onvergetelijke ervaring te maken, gaf ik hem een zweepje en zei hem om “lichtjes te tikken” achter het zadel.
Afbeelding ter illustratie. Dit is niet de man uit deze blog.
Foto: Banjer
OEPS! Hij gaf het paard een tik op zijn kont en vertrok in volle galop. De zweep zwaaide als een toverstaf, precies in het gezichtsveld van mijn paard, en moedigde hem aan om door de bak te lopen. Gierend van de lach schreeuwde ik: “LAAT DE ZWEEP VALLEN!”
Mijn vriend gooide de zweep door de lucht en het paard kwam acuut tot stilstand. Oh man, had deze bijna-doodervaring mijn enige kans om de man over te halen naar de duistere kant verpest? Ik voelde dat het in mijn eigen belang was om te stoppen met hem richting de paarden te pushen. Dit was tenslotte mijn passie, niet de zijne. Toch voelde ik die onuitgesproken kloof. Hadden we maar paarden gemeen...
Hij klaagde tenminste zelden meer over de stal. Mijn paardenhobby leverde hem tenslotte een overvloed aan voetbal-gamen-bier-tijd op. Een behoorlijk geweldige situatie voor een man van in de 20. Onze relatie bloeide ondanks zijn afkeer van paarden. Hoewel ik het in mijn achterhoofd had geschoven, kroop er af en toe een droefheid in; deze kloof over de paarden leek onoverkomelijk.
Een paar jaar na onze verkering schokte mijn vriendje me door me mee te vragen voor een buitenrit. Was de hel bevroren, of had hij iets vreselijks gedaan en probeerde hij te boeten voor zijn zonden? Hoe dan ook, ik zou de kans niet afslaan.
Op een stoffige ranch overhandigde een gids ons twee slungelige quarterhorses. Hoewel we een ontspannen rit probeerden te maken, spurtte mijn vriend ons voorbij, nerveus wankelend, een nieuwe paardenramp in het verschiet.
Net toen ik dacht dat we naar de eerste hulp moesten, naderden we een open plek. Een of andere gek had een picknick neergezet. Wat krijgen we nou?
Mijn vriend stapte af, zette een paar stijve stappen en ging toen op zijn knie zitten: “wil je met me trouwen?”
Deze man had net een uur lang doodsangsten uitgestaan door te doen wathij haatte, omdat hij wist dat ik ervan hield. Zijn paardgerichte voorstel maakte me duidelijk dat hij de kloof tussen ons probeerde te overbruggen.
Mijn nog-niet-paardenliefhebbende vriendje wist hoe hij van een paardenliefhebber moest houden. Ik zei ja!
Hoewel ik hem niet helemaal voor me had gewonnen tijdens de eerste fasen van de verloving, kon ik zien dat ik het zaadje had geplant. Hij verraste me een keer met kerst, met een op maat gemaakte zadelkoffer. En dan was er ook nog het CWD-zadel waar ik helemaal weg van was. Ik kon me niet voorstellen dat ik zoveel geld aan mezelf zou uitgeven terwijl we kleuterscholen en schoolgeld moesten betalen. Ik zei tegen de zadelmaker dat hij het zadel terug moest brengen.
Afbeelding ter illustratie. Dit is niet de man uit deze blog.
Foto: Banjer
Een paar weken later kwam er een mysterieuze doos bij ons aan. Toen ik het karton openscheurde, zat het felbegeerde zadel erin. Mijn man begreep me. Hij wist dat buffelleer de sleutel tot mijn hart was. Ik kwam ergens!
Het getrouwde paardenleven ging verder zoals voorheen, tot ik kinderen begon te baren. Terwijl ik pasgeboren voetjes kuste en elke baby een leven vol pony's beloofde, kwam de realiteit voor deze vader en echtgenoot. Al op jonge leeftijd kregen de kinderen het paardenvirus te pakken en ze smeekten om “met mama te rijden”.
Tijdens een controle van mijn oudste dochter vroeg mijn man aan de kinderarts: “is het veilig voor een 2-jarige om paard te rijden?” De dokter legde uit dat het prima was als ze een helm droeg. Zijn gezicht betrok. Het was voorbij. Er wachtte hem een toekomst vol paardenproblemen.
Ik geloof dat hij zich op dat moment realiseerde dat er twee wegen waren: zich met hand en tand verzetten tot in de eeuwigheid, of bij de paardenclub gaan. Ik hoopte dat hij samen met mij voor de club zou kiezen.
Tot mijn grote vreugde deed mijn man beter zijn best. Hij bezocht lokale wedstrijden om te zien hoe onze peuters met worstenpootjes in jodphurs werden gepropt voor de leadline-klasse. Hij betaalde hun eerste lessen en keek toe hoe ze worstelden om hun oefeningen te leren.
Op een zonnige middag haalde ik hem over om de kinderen mee te nemen om te kijken hoe ik mijn jonge pony trainde. Ik keek voor me uit naar een kleine poetskist. Vanuit mijn ooghoek zag ik mijn man met een kinderwagen aankomen, die hij had aangezien voor een Ferrari van een peuter. Voordat ik tijd had om te roepen dat hij langzamer moest rijden, BAM, lag ik plat op de grond. “Waarom doe je dat? Deze pony is 3 jaar oud!” Ik gaf mijn arme man op zijn kop.
Ik had mijn kans om van hem een paardenliefhebber te maken nog niet verknald, want zijn vastberadenheid was al aan het afzwakken. Diezelfde middag loodste hij de kinderen geduldig door het gangpad van de stal, waarbij hij bij elke stal pauzeerde om de bewoner wat lekkers te geven. Terwijl ik de zadels schoonmaakte, liet hij de pony grazen met de kinderen aan zijn zijde.
In plaats van spanning of paardenhaat te veroorzaken, werd de val onze vaste grap: “weet je nog die keer dat papa mama eraf liet vallen en mama doordraaide?”
Een ander teken dat ik vooruitgang boekte, was toen mijn man instemde met een familie-“vakantie” op het Vermont Summer Festival. Meestal ging ik alleen of met een baby aan mijn borst naar wedstrijden. Hij bleef thuis en genoot van steaks zo groot als zijn hoofd, met een glas wijn als avondeten. Maar deze keer ging hij mee. Ja, soms waren de kinderen zeurderig en verveelden ze zich. Mijn man was dreinerig en verveelde zich, totdat hij ontsnapte voor een rondje golf. Maar ik hield van deze man omdat hij een week op een paardenwedstrijd een kans gaf.
Afbeelding ter illustratie. Dit is niet de man uit deze blog.
Foto: Banjer
De jaren vlogen voorbij en mijn dochters werden serieuzer over de paarden, vooral mijn oudste. Als papa naar haar les keek, of nog beter: naar haar wedstrijd, trilde ze van opwinding.
Hij leerde de fijne kneepjes van de wedstrijd-papa-rol: 's ochtends vroeg suiker regelen, met de voerkar rijden, en wedstrijdminuten die wedstrijduren werden. Toen het paard van mijn dochter stijf stond voor haar les, zorgde zijn aanwezigheid voor een buffer tegen de teleurstelling. Het deed me goed om te zien dat ze zo'n band hadden, veel meer dan wanneer hij stond te popelen om mij te zien rijden.
Ik had mijn man zien evolueren, dus toen ik hem overhaalde om een boerderij te kopen met de belofte van leuke apparatuur en kippen, was dat niet gedwongen. Hij wist dat we nooit meer een schone gang zouden hebben, maar toch greep hij deze kans.
Tijdens onze eerste maand op de boerderij bood hij zich aan om nachtcontroles te doen: “ik vind het heerlijk om nachtcontroles te doen. Het is zo vredig alleen met de paarden”. Ik wist dat hij overstag was, toen hij me elke nacht selfies met de paarden begon te sturen.
Hoewel hij aanvankelijk moeite had met de basisbeginselen van paarden, is hij een echte trooper. Hij brengt de paarden vakkundig naar binnen en naar buiten, zelfs Daisy, onze eigenwijze stalkoningin. Deze brutale paint, die hem elke keer in de kou liet staan als hij probeerde haar halster om te doen, komt nu meteen naar hem toe om zich op haar hoofd te laten aaien. De merrie weet nu dat hij een echte paardenman is, en geen bedrieger. Hij heeft het respect van de paarden verdiend, net zoals hij het mijne heeft verdiend met zijn bereidheid om dit leven te omarmen.
Op dit moment zijn we met vijf kinderen, twee pony's, twee pensionpaarden en een leasepaard verder. We zijn bijna 17 jaar getrouwd. Hoe kan mijn liefde voor hem na al die tijd nog groter worden?
Nou, als ik thuiskom en mijn man met mijn peuter op haar pony zie lopen, met het sjabrakje te ver naar achteren, maar verder goed vastgemaakt, dan groeit mijn liefde voor deze man. Net als ik denk dat ik niet nog meer van hem kan houden, kan ik het.
Wat is mijn geheim voor de bekering van deze man? Ik wou dat ik je kon vertellen dat je een pluk haar moet afknippen, onder je kussen moet verstoppen en een toverspreuk moet uitspreken. Het zal niet werken.
Wat ik je wel kan vertellen, is dat ik mijn man volwassen heb zien worden. Zijn rol als ouder en echtgenoot veranderde zijn kijk op paarden.
Paarden zijn niet langer alleen maar een dure, stinkende last. Paarden verbinden hem met zijn vrouw en kinderen, een verbinding van het hart.
Hij maakt deel uit van een paardenfamilie. Hij is een paardenman.
