Geplaatst Algemeen
Onderstaande tekst is geschreven door Trudi Howley. Zij rijdt al haar hele leven paard, heeft Oldenburger paarden gefokt en heeft de zilveren USDF medaille. Trudi is een goedgekeurd professioneel adviseur, nationaal gecertificeerd en gespecialiseerd in het oplossen van trauma’s, oplossingsgerichte topprestaties en welzijn.
Op dit moment wordt de wereldwijde dressuurgemeenschap overspoeld door een sterk ongemakkelijk gevoel. Er worden gesprekken gevoerd, klachten ingediend en sommige mensen vallen gefrustreerd aan op hen die ervoor kiezen om hun standpunten te delen op de sociale media. Inga Wolframm PhD, professor in duurzame paardensport aan de University of Applied Sciences Van Hall Larenstein, schrijft in haar verslag ‘Changing Hearts and Minds in The Equestrian World One Behaviour at a Time’: “een combinatie van veranderende houdingen ten opzichte van dierenwelzijn, toenemend (bio-)ethisch bewustzijn, ontwikkelingen in communicatieve technologieën, en de overal aanwezig sociale media dragen allemaal bij aan een verschuiving in hoe de gemeenschap paardensportactiviteiten ziet. Praktijken die ooit als acceptabel werden beschouwd, worden nu bekritiseerd door personen en organisaties die geen directe link hebben met de paardensport.”
Beschuldigingen
Recent gepubliceerde beschuldigingen, vastgelegd op video, aan het adres van internationaal dressuurruiter Cesar Parra, die in Palm Beach County in Florida paarden trainde middels weerzinwekkende trainingsmethodes, hebben geresulteerd in beschuldigingen van dierenmishandeling. Nadat deze video’s begin februari 2024 verschenen, bevestigde de website Eurodressage.com dat dressuurruiter Cesar Parra met onmiddellijke ingang voorlopig geschorst was. Intussen onderzoekt de FEI de verontrustende, recent verschenen en hierboven genoemde video’s met betrekking tot zijn trainingsmethoden. Lauren Sammis, tweevoudig medaillewinnaar voor de Verenigde Staten, met teamgoud en individueel zilver tijdens de Pan Am games, bekeek de video’s op Facebook en liet weten: “ik kon me niet voorstellen dat dingen zo extreem waren.” aanvulling op de zaak schorsten het Duitse Oldenburger en het Westfaler stamboek Cesar Parra tijdelijk. De paarden in de video’s waren namelijk geregistreerd bij deze stamboeken. In de nasleep van deze beschuldigingen van misbruik is er ook een onderzoek gaande naar twee anderen historische beschuldigingen, die dateren van voor de acties tegen Parra. De Canadese olympiër Evi Strasser en haar dochter Tanya Strasser-Shostak werden tijdelijk geschorst door Equestrian Canada. Vermeende misstanden bij Helgstrand Dressage worden ook opnieuw bekeken. Isabell Werth, een Duitse olympische amazone die meer medailles heeft gewonnen dan welke paardensporter dan ook, plaatste een evenwichtige en ondersteunende verklaring op Instagram. Hierin beweerde zij dat de Deense olympiër Andreas Helgstrand ook een verantwoordelijkheid heeft voor zijn voormalige medewerkers als er vermeend misbruik heeft plaatsgevonden bij Helgstrand Dressage. Ze merkte ook op: “fouten bij het rijden moeten en kunnen worden besproken, dat is de ziel van de sport en het is een voorwaarde voor verbetering voor paard en ruiter. Maar alsjeblieft, het moet wel feitelijk, objectief en eerlijk zijn.”
Een groter probleem in de dressuur?
Nu deze kwesties internationaal een podium hebben, staan ze natuurlijk in de schijnwerpers. Openheid ten opzichte van het bespreken van deze klachten legt over het algemeen veel grotere problemen bloot. En dat houdt weer onvermijdelijk in dat het grote publiek zijn positieve en negatieve kijk geeft op de paardensport. Als de onderzoeken voortschrijden en de feiten op tafel komen, komen we erachter of het feitelijk geïsoleerde incidenten van dierenwelzijn of misstanden zijn, ongegronde beschuldigingen of een meer wijdverbreid probleem in de dressuurwereld.
Als we vooruit kijken naar dit olympische jaar, dan voelen we ontzag en eerbied voor onze paardenvrienden. Het is zo bijzonder wat zij voor ons doen als we een band met hen creëren. Paardendierenarts en voormalig voorzitter van de American Association of the Equine Practitioners (AAEP) John S. Mitchel DVM, liet weten dat “de mensheid de verantwoordelijkheid heeft om voor hen te zorgen.” Tegelijkertijd moeten we onszelf constant afvragen óf en wanneer we meer vragen van onze vierhoevige atleten dan waar zij lichamelijk of mentaal toe in staat zijn. We moeten elke zaak individueel onderzoeken om te bepalen hoe overmatig rijden, overwerkt zijn en mishandeling er precies uitziet.
Een logische plek om te beginnen, is de wet. Cesar Parra’s boerderij in Florida bijvoorbeeld, deze valt in de Verenigde Staten onder de 2023 Florida State Statute 828.12. Deze is als volgt:
Dierenmishandeling
- (1) een persoon die een dier onnodig overbelast, overtraint, kwelt, berooft van noodzakelijke voeding en onderdak, een dier onnodig verminkt of doodt of dit laat gebeuren, een dier op wrede of onhumane manier vervoerd in of op een voertuig of anderszins pleegt dierenmishandeling, een misdaad in de eerste graad, strafbaar zoals bepaald in artikel 775.082
- (2) een persoon die opzettelijk een dier iets aan doet, een persoon die eigenaar is of verantwoordelijk is voor de zorg van welk dier dan ook en faalt in zijn handelen, wat resulteert in een gruwelijke dood of in buitensporige en herhaaldelijke pijn, of onnodige pijn of lijden, of dit laat gebeuren, pleegt dierenmishandeling, een misdaad in de derde graad, strafbaar zoals bepaald in artikel 775.082
Ethische discussies en publieke opinies zijn ook relevant in het vraagstuk over mishandeling. De Duitse tak van de People for the Ethical Treatment Animals (PETA) stuurde een open brief naar het Internationaal Olympisch Comité, waarin zij vragen om alle paardensportactiviteiten op de Olympische Spelen op te schorten. Dit deden zij na die gevallen van paardenmishandeling tijdens de Olympische Spelen in Tokio. De mensen die betrokken zijn bij de paardensport zouden bekend moeten zijn met de Social Licence to Operate (SLO). De SLO is een belangrijk begrip dat de betrokkenen in de paardensport moeten begrijpen. Op de website worldhorsewelfare.org staat beschreven:
“Als een activiteit de goedkeuring of acceptatie van de maatschappij heeft, dan wordt er gezegd dat zij een ‘Social Licence to Operate (SLO)’ hebben. De paardensportwereld moet zijn sociale vergunning onderhouden en sterker maken om zo nog een toekomst te hebben. Dit betekent dat het welzijn van het paard altijd op de eerste plaats moet staan EN er moet gezien worden dat dit op de eerste plaats staat. Altijd! Het is de verantwoordelijkheid van iedereen die bij de paarden betrokken is, om dit te laten zien.”
Leren van je fouten
Er zullen altijd fouten gemaakt worden. Echter, als iedereen die betrokken is bij de sport en vrijetijdsbesteding met paarden in staat is om van deze fouten te leren en te laten zien dat ze altijd het beste willen doen voor hun paarden, dan zal de samenleving er waarschijnlijk sneller op vertrouwen dat het paardenwelzijn echt prioriteit heeft. De Social Licence van de paardensport zal dan behouden blijven. Hilda Gurney, internationaal en nationaal dressuurjurylid en gehuldigd in de Dressage Hall of Fame in de Verenigde Staten, is nu 80 jaar oud en rijdt nog steeds. Zij zegt: “mishandeling moet nooit getolereerd worden. Ik heb wel gele kaarten gegeven en ruiters gemeld bij de wedstrijdleiding.” Het is belangrijk dat we erkennen dat er op wedstrijden steng gecontroleerd wordt en dat de huidige problemen rondom welzijn het gevolg zijn van trainingspraktijken thuis, op de eigen stallen.
In dat kader mogen we ons oprecht afvragen: “welke veranderingen moeten we collectief gaan maken? Zijn we bereid om het gesprek aan te gaan over bredere perspectieven?” Als we hier niet in slagen, maakt dat de dressuursport mogelijk kwetsbaar, en dit sijpelt door van olympisch niveau tot aan de landelijke wedstrijden. Als we consequent het dierenwelzijn bij gemelde klachten voorop stellen, dan moet iedereen die in de paardenwereld betrokken is, zijn verantwoordelijkheid nemen voor zijn eigen groei en ontwikkeling op dit gebied. Uiteindelijk kunnen we nooit perfectie verwachten in de dressuursport, hoewel het streven hiernaar een onderdeel is van het plezier en een uitdaging van elke samenwerking tussen paard en ruiter. We moeten collectief de vele positieve voordelen voor het welzijn van diverse interacties en inspanningen tussen paard en mens beschermen en promoten. Allan J. Hamilton MD geeft in zijn boek ‘Zen Mind, Zen Horse’ uit 2011 weer: “effectieve paardentraining stelt ons voor een indirecte uitdaging: het staat niet toe dat we vindingrijkheid tonen, maar het dwingt ons wel om integriteit uit te stralen, in het bijzonder naar onszelf toe. Paarden zien ons niet als onze verzamelde geschiedenis, maar gewoon zoals wij voor ze staan.”
Loskomen van angst en stress
We gaan ervan uit dat de meeste ruiters hun relatie met de paarden wel willen verbeteren. Er dient dan ook een gesprek te komen dat de stemmen uit de paardensport ondersteunt, een gesprek dat het harde werk, de expertise en de toewijding van iedereen die ooit in de paarden heeft gewerkt of dat nog steeds doet, eer aandoet. Deze experts hebben hun leven toegewijd aan werken met paarden en zullen het eens zijn met de formulering van de Animal Welfare Act of Great Britain dat binnen het kader van vrijheden alle dieren het verdienen om ‘gevrijwaard te zijn van angst en stress’. De huidige richtlijnen voor paardensportwedstrijden zijn erg strikt als het aankomt op paardvriendelijk rijden, en er zijn beschermende regels opgesteld. De besturen van alle paardensportdisciplines hebben bijvoorbeeld regels gemaakt rondom bloeden uit oppervlakkige wonden en bloedingen door het gebruik van sporen, opgelopen tijdens wedstrijden. Deze worden niet meer getolereerd. Dressuur is een heel ingewikkelde sport en veel ruiters hebben moeten omgaan met uitdagende momenten met hun paarden. Deze paarden zijn erg krachtig, en als prooidieren is hun natuurlijke instinct om weg te vluchten van alles dat voor hen als gevaarlijk aanvoelt. Normale veiligheidscorrecties kunnen hard overkomen op mensen die onbekend zijn in de omgang met paarden.
De huidige legale en ethische problemen moeten verder gedefinieerd worden door zowel meningen van experts, getuigenissen, als het herzien van oude trainingspraktijken die niet meer van deze tijd zijn. Dit kan een hele hoop ideeën omvatten, zoals bijvoorbeeld het Franse mandaat voor een verbod op slofteugels en andere kunstmatige hulpmiddelen. In het ethische kader voor het gebruik van paarden in de sport uit 2021 bediscussieert Madeline Campbell het belang van het uitdragen van normaal paardengedrag, zoals dagelijkse beweging. Daarom heeft de Franse raad voor het welzijn van paarden tijdens de Olympische Spelen in Tokio een mandaat opgesteld met 46 aanbevelingen, waaronder dingen als het verplicht instellen van plaatsen waar de paarden naar buiten kunnen tijdens paardensportwedstrijden. We kunnen leren om in toenemende mate verantwoordelijk te zijn voor het welzijn van alle paarden in elke discipline. Uiteindelijk moet de dressuurgemeenschap progressief genoeg zijn en uitnodigen tot toekomstig onafhankelijk beheer. Anders riskeren zij dat bestuursorganen met weinig kennis van zaken van specifieke paardensport-gerelateerde zaken hun toekomstige acties bepalen.
Stop het al op stal
Mishandeling en de straffen hiervoor moeten duidelijk gespecificeerd worden. We moeten begrijpen wat onder wreedheid en mishandeling valt, waar de grens ligt, en moeten leden van de gemeenschap steunen die zich uitspreken. Zij moeten dat kunnen doen zonder angst of vergelding of dat ze uitgesloten worden als paria’s. Het maakt niet uit of het opzettelijke of onopzettelijke mishandeling is, voor het paard is en blijft het mishandeling. Beide typen mishandeling moeten we op een gepaste manier benaderen. Onopzettelijke mishandeling vraagt bijvoorbeeld om voorlichting en vergeving. Dierenwelzijnsorganisaties moeten bepalen of een vermeende dader ervoor openstaat om zijn acties te veranderen, of dat hij chronisch verkeerd gedrag vertoont. Paardensportorganisaties moeten waarschijnlijk het publiek of hun lokale afdelingen verder voorlichten over hun bredere wetgeving op het gebied van dierenwelzijn. Ook moeten zij de regels wijzigen, die een verduidelijking vragen en voorstellen doen die het makkelijker maken om overtredingen op privéterrein te melden. Zij moeten ook duidelijk maken wanneer er gerapporteerd moet worden aan de lokale politie, afdelingen voor dierenwelzijn en controle of aan lokale of landelijk organisaties.
Het Amerikaanse programma voor veilig sporten heeft misbruik tegen mensen succesvol aangepakt. De United States Equestrian Federation (USEF) onderzoekt momenteel uitvoerbare voorstellen voor regelwijzigingen met betrekking tot misbruik dat plaatsvindt op privéterreinen. De USEF laat weten dat als deze regelwijzigingen erdoor komen, dat dit ervoor zorgt dat de USEF de paarden nog beter kan beschermen en gedisciplineerde maatregelen kan nemen bij gerapporteerde en gedocumenteerde gevallen van misbruik buiten de wedstrijdterreinen. Charlotte Robinson DVM, instructeur onderzoek naar wreedheid tegen dieren, code 3 (zoals hierboven bij het wetsartikel omschreven-red) en haar compagnons geloven dat “paarden hun dagelijkse training moeten doorstaan met meer ontspanning en minder verwarring. We zullen nooit helemaal van mishandeling afkomen als we het niet al stoppen op stal. We moeten zeggen: genoeg is genoeg.”
Hakken omlaag of in het zand?
In dit tijdperk, waarin informatie zich snel verspreid via persoonlijke communicatie en sociale media, is het belangrijk dat we goede manieren en een aangename houding behouden terwijl we de intensiteit van deze problemen aanpakken. Zoals Travis & Aronson in 2015 al zeiden: “een onbuigzame behoefte om gelijk te hebben, leidt onvermijdelijk tot zelfingenomenheid.” We moeten ook waakzaam zijn en open staan voor mogelijke manipulaties en bewerkingen van foto- of videobeelden. Het kan bijvoorbeeld alleen mogelijk zijn om een paard te fotograferen dat een grensgeval is qua ondervoeding, door gebruik te maken van specifieke camera-inval en belichting. Ik (Trudi Howley, de auteur van dit stuk-red)heb voor Dressage Today veel fotoshoots gedaan en kan getuigen van een enorme stapel aan beelden waarop een ruiter op een slecht moment te zien is, of het nou komt door een te snelle correctie tijdens het rijden of door mechanische acties van de camera.
Er bestaat tegenwoordig een mogelijkheid om als collectief deze belangrijke gesprekken aan te gaan en te pleiten voor te verwachten veranderingen in onze sport. Dit betekent dat we onze hakken omlaag moeten doen en een nieuwe balans moeten vinden. Het alternatief is om de hakken in het zand te drukken, in de status quo te blijven en aloude manieren om dingen te doen, blijven verdedigen. Geen van beide opties is comfortabel, dus individuen, gemeenschappen, groepen en besturen worden uitgenodigd om eraan te wennen dat ze zich even ongemakkelijk voelen, in ieder geval tijdelijk. Er zijn langdurige, systematische problemen in de dressuurwereld, maar men is te bang om zich uit te spreken. Deze problemen aanpakken zal de integriteit van alle betrokkenen ondersteunen.
Bedachtzame teamaanpak
Het omarmen van deze benadering zal voorkomen dat niet-paardenmensen de realiteit bepalen van hoe wij ervoor kiezen om te ijveren voor het welzijn van de paarden die ons zoveel geven. We kunnen allemaal beslissen om verantwoordelijk te zijn voor onze eigen persoonlijke groei, door betere luisteraars te worden en dapper onze stem te verheffen als we onze reacties op deze problemen formuleren. Charles de Kunffy, Master Horseman en jurylid, heeft respectvol en bedachtzaam over de klassieke traditie van de dressuur geschreven. In zijn boek ‘The Athletic Development of the Dressage Horse’ uit 1992 schrijft hij: “… zich ongemakkelijk voelen, pijn en verwondingen kunnen en moeten vermeden worden in een samenwerking tussen paard en ruiter. Kennis over hoe je de fysieke omstandigheden creëert waarin beweging in eenheid kan gedijen, ongeremd en een bron van plezier kan zijn, dat is de taak van aangeleerde paardensport die de kunst van het rijden voortbrengt.” Dit kan worden bereikt door middel van doordachte teamaanpak, inclusief trainers met kennis, vaardigheden en compassie.
Iedereen in de dressuurwereld heeft een bepaalde mate van visie en toewijding nodig om verandering voort te brengen: ruiters, eigenaren, grooms, stalhouders, trainers, dierenartsen, hoefsmeden, wedstrijdorganisaties, bestuursorganen, fokkers en juryleden. Dit betekent dat we gerichte acties moeten aandragen met de juiste ondersteuning, om zo de paardenindustrie continu te onderhouden en verbeteren. Ongeacht of de huidige of toekomstige beschuldigingen worden bevestigd, of mensen worden vrijgesproken. De uitnodiging om deel te nemen aan productieve gesprekken en acties moet gedaan worden met een hart dat open staat voor welzijn van onze geliefde paarden. Dr. Jay Merriam, stichtend voorzitter van de AAEP’s Equine Welfare Committee, stelt dat “voorlichting de sleutel is, in de breedste zin van het woord. Dieren hebben geen keuze.” Om positieve gedragsveranderingen in paardensportgemeenschappen in stand te houden heeft Inga Wolframm PhD de noodzaak benadrukt van ondersteunende netwerken, mogelijkheden, planning en maatregelen om de acceptatie van verbeterd en meer op welzijn gericht gedrag de ondersteunen.
