Geplaatst Bokt Community
Ineke en Izarra tijdens een training. Hier rijdt ze nog met gewone beugels.
Foto: privébezit Ineke
Een aantal weken geleden opende Ineke2 een topic op RIJ-ITP. In dit topic legde Ineke uit dat ze gekeurd is om para-wedstrijden te mogen starten, en dat ze is ingedeeld in Grade II. Naar aanleiding van deze uitleg hebben wij Ineke benaderd met een aantal vragen, die ze hieronder heel enthousiast heeft beantwoord.
* Voor wie je niet kent: kan je jezelf en Izarra voorstellen?
Ik ben Ineke, 40 jaar oud, en sinds eind maart heb ik weer een paard. Haar naam is Izarra en ze is een cruzado van 6 jaar. Ze is sinds januari in Nederland en ze is licht beleerd onder het zadel.
* Hoe is het karakter van Izarra, en waarom heb je voor dit soort paard gekozen?
Izarra is erg lief, sensibel, en mensgericht. Ze reageert alert op de ruiter en op lichaamstaal. Ik zocht een paard dat op kleine hulpen reageert en een grote will to please heeft om met de ruiter te willen samenwerken. Ze is heel nieuwsgierig en snel afgeleid, en dan is het mijn taak om haar aandacht erbij te houden.
* Hoe ziet je paardengeschiedenis eruit?
Ik ben begonnen met paardrijden toen ik 15 was. Ik ging eens met een klasgenootje mee naar de manege waar zij les had. Ik vond het erg leuk om mee te kijken met haar les. Ik was altijd al geïnteresseerd in paarden, maar mijn ouders vonden het te duur en gevaarlijk. De manege was een ponyclub met goedkoper tarief, dus na wat zeuren ik mocht ook op les. Mijn ouders hebben daar best wel veel spijt van gehad (lacht), want toen was het hek van de dam. Ik was nog net niet dag en nacht op de manege te vinden. Ik heb naast de manegelessen ook een aantal verzorgpony 's en -paarden gehad en ik heb een hele tijd manegepony, genaamd Bassie, in de lease gehad. Ik wilde hem kopen, maar de eigenaar vroeg veel te veel geld voor, hem, dus het ging niet door. Ik ging advertenties op Marktplaats kijken, en daar kwam ik een leuke jaarling tegen, een kruising IJslander x Welsh/Arabier. Hier was ik heel nieuwsgierig naar, zo vaak zie je geen kruisingen met een IJslander. Ik was op slag verliefd. Ik heb iemand met een volle IJslander gevraagd om mee te gaan kijken. Zo gezegd zo gedaan, we gingen samen naar Westzaan in NH. Ik heb daar met hem gewandeld, en hij gaf keurig zijn voetjes. Tijdens het wandelen gaf ik hem onverwachts klap op zijn kont om te kijken hoe hij zou reageren. Hij deed alleen een oor naar achter, echt zo van "moet ik hiervan schrikken?" Dát was het moment waarop ik dacht “als je door de aankoop keuring komt, ga je mee naar huis.” Levi kwam door (klinische) keuring, dus hij ging mee naar huis. De rest van die geschiedenis is nog steeds op Bokt te lezen.
Toen Levi in opfok stond, zocht ik een ervaren pony om te rijden en mee te lessen, en zo kwam Arti op mijn pad. Ze was New Forest pony van toen 16 jaar. Ze had al meerdere keren Z2 dressuur en Z springen gelopen. Ik kon gelukkig heel veel van haar leren, want ik kocht haar als leerpony. In de bak was ze flegmatiek, behalve als er een proef werd voorgelezen, dan ging ze aan. Mijn moeder heeft op haar 60e op Arti leren rijden. Ze hebben ook meegedaan aan onderlinge wedstrijd op de manege. Normaal was ze al bekaf na twee rondjes in draf, maar tijdens proef hoefde ze alleen maar zitten en sturen, en Arti deed de rest. Arti had echt zoiets van "nu moet ik het doen." Mijn moeder werd derde.
Ik heb van Arti geleerd veel geduld te hebben, wat ze bokte me eraf als ik haar een tik gaf. Springen vond ze heel erg leuk, daar werd ze heel heet van. Ik kon niet met haar springen, maar iemand anders mocht met haar meedoen aan springles. Dat vond ze helemaal geweldig.
Ineke en Izarra tijdens een training. Hier rijdt ze met de
magnetische beugels. Foto: privébezit Ineke
Ik had uiteindelijk niet de goede klik met Arti, daarom heb ik haar een jaar nadat Levi onder het zadel was, verkocht. Haar nieuwe baasje ging voornamelijk buitenritten met haar rijden. Daarna is ze verkocht aan de eerste ruiter die Z2 dressuur met haar is geworden. Ze mocht pensioen van genieten met haar oude vriendin van vroeger, een pony van 34. Ze herkenden elkaar direct, en het was gelijk weer dikke mik tussen die twee.
Levi heb ik zelf beleerd, met hulp van KiWiKo. De eerste maanden had ik drie keer per week les. Ik heb vele avonturen met Levi beleefd. Helaas heb ik hem door omstandigheden verkocht toen hij 10 jaar was. Twee jaar geleden vonden zijn baasjes hem in de wei met een gebroken been. Hij is toen ingeslapen.
Na Levi heb ik aantal jaar geen paard gehad, tot Muna frá Punktur op mijn pad kwam. Ik ben twee keer naar Polen gegaan om haar uit te proberen. Ze werd klinisch goedgekeurd en zo verhuisde ze naar Nederland. We hebben veel buitengereden. De stal waar ze stond werd helaas na een aantal jaar verkocht en ik was mijn baan verloren. Ik kon geen stal in de buurt vinden die geschikt was voor IJslanders. Dat was, in combinatie met mijn onzekere financiële situatie, de reden dat ik haar heb verkocht. Ik ben nog twee keer bij haar geweest als oppas. Af en toe heb ik nog contact met de nieuwe eigenaren. Ze staat daar in een kudde met drie andere IJslanders. Ze heeft een goede klik met alle paardjes en ze staat in paddock paradise aan huis. Ik vind het heel fijn dat ze zo'n goed tehuis heeft gekregen.
Nu heb ik Izarra. Ik keek op internet en ik zag haar bij een handelsstal in Limburg staan. Ik ben erheen gegaan met mijn instructrice. Daarna heb ik haar klinisch en röntgenologisch laten keuren en toen ze werd goedgekeurd, hebben we haar samen opgehaald. Ik heb haar sinds 25 maart dit jaar.
* Tegen welke dingen loop je aan tijdens het rijden en in de omgang met paarden?
Ik loop in de omgang extra risico om omver te worden getrokken of geduwd. Ik heb al mijn paarden geleerd om echt stilstaan bij het opstijgen, wat er ook gebeurt. Dat is een stukje opvoeding dat ik vanaf dag één meeneem.
Tijdens het rijden heb ik een minder goede rompbalans, aan mijn rechter kant kan ik de hulpen minder goed geven, en mijn fijne motoriek is heel slecht. Met heel veel oefenen is dat wel iets verbeterd, maar het blijft moeilijk, omdat ik door mijn aandoening spiercontrole mis. Ik heb cerebrale parese en ataxie, als ik paard was, zou ik zijn ingeslapen (lacht). Cerebrale parese is een aandoending die tijdens of net na de geboorte ontstaat. De hersenen van een kind raken dan beschadigd door zuurstofgebrek. Door deze aandoening werken de hersenen niet meer goed samen met de spieren. Dit zorgt voor allerlei klachten, tijdens het bewegen. Grof gezegd: mijn bewegingen zijn niet soepel, ze verlopen met een hapering. Daarom is een sensibeler maar braaf paard beter geschikt voor mij, omdat ik dan minder hoef te drijven, het paard minder aan de gang hoef te houden. Daardoor kan ik zelf beter in balans blijven, en dat is weer beter voor het paard.
Opstappen moet altijd met een krukje, want zonder krukje kom ik er gewoon niet op, hoe groot of klein het paard ook is.
* Wat is de reden dat je niet weer voor een IJslander (of kruising daarmee) hebt gekozen?
Omdat ik geen paarden wil vergelijken met elkaar en dan zit ik weer met een gangenpaard. Met mijn beperking is het rijden van de (extra) gangen heel moeilijk, dat heb ik aan den lijve ondervonden, door gebrek aan balans.
* Je vertelt dat je stijgbeugels met magneten worden gesponsord door de DVB-foundation. Hoe is de aanvraag in zijn werk gegaan?
Ik heb een steunaanvraag gedaan bij DVB, dat kan via hun website. Ik moest enkele vragen beantwoorden, waaronder de vraag of ik al was ingedeeld in een Grade. Ook moest ik uitleggen welke steun ik wou aanvragen. Ik moest de offerte van de beugels ook toevoegen. De ingediende aanvraag werd beoordeeld tijdens de eerstvolgende bestuursvergadering. Ik had geluk dat vergadering binnen paar weken al was, want het kan ook tijdje duren. De vergaderingen zijn niet elke maand. De beslissing heb ik via de mail ontvangen. Toen de aanvraag was goedgekeurd, moest ik mijn bankrekening geven, en toen heeft de DVB Foundation het geld op mijn rekening gestort.
Ineke en Muna. Foto: Sanne van der Most
* Je hebt een keuring ondergaan en bent ingedeeld in de Grade II. Hoe ziet het aanvraagproces hiervoor eruit? Hoe gaat zo'n keuring?
De aanvraag classificatiekeuring gaat via KNHS. Ik heb een mail gestuurd om een aanvraagformulier aanvragen, en de volgende dag werd ik opgebeld met enkele vragen, bijvoorbeeld waarom ik de keuring wou aanvragen? Ik had al een doktersverklaring in mijn bezit, toen ik zei dat ik CP heb, mocht ik direct naar de keuring komen. Als ik de formulieren op tijd zou mailen, mocht ik een paar dagen later al naar de keuring. Je moet lid zijn van KNHS, en dat was ik gelukkig al. De keuring vond plaats in Ermelo. Ik moest aangeven welke dispensatie ik zou willen, en de doktersverklaring is ook heel belangrijk, daarmee moest ik aantonen dat mijn beperking chronisch is.
De keuring duurde alles bij elkaar een uur. Ik moest allerlei oefeningen doen, zoals een stukje lopen op mijn hakken, een stukje lopen op mijn tenen, en hele grote stappen zetten. Daarna moest ik op een stoel gaan zitten en doen alsof ik teugels vasthad. Ik kreeg allerlei opdrachten die ik met mijn benen, voeten, armen en handen moest uitvoeren. Daarvoor kreeg ik punten van 0-5. Er waren twee keuringsartsen aanwezig. Na afloop was er een evaluatie, waarbij ik op de gang moest wachten. Toen er een beslissing was genomen, werd ik weer naar binnen geroepen. Ik kreeg toen te horen dat ik was ingedeeld in Grade II.
Er zijn vijf Grades. Grade I is voor de ergst beperkte sporters, bijvoorbeeld rolstoelgebruikers, of sporters met ernstige beperkingen in alle vier de ledematen en romp. Grade V is voor de minst beperkte sporters, bijvoorbeeld sporters die slechtziend zijn. In Grade II zitten voornamelijk rolstoelgebruikers met zeer beperkte romp- en beenfunctie, maar met licht beperkte armfunctie of matige beperking in romp en alle vier de ledematen
Toen ik dat hoorde schrok ik van de conclusie, maar tegelijkertijd was ik ook "opgelucht", want het voelde als een soort van erkenning. Op deze manier krijg ik op reguliere wedstrijden een eerlijke kans om te laten zien wat ik wèl kan. De Grade IIproeven zijn trouwens zonder galop.
* Wat is de reden dat je op reguliere wedstrijden wilt starten, en niet alleen op para-wedstrijden?
Para-wedstrijden worden (tot nu toe) niet door het hele land georganiseerd en als ze wel georganiseerd worden, zijn ze ver weg. Dat maakt het lastiger om naar daarheen te gaan. De meeste para-wedstrijden zijn ook op hoog niveau, dus dan moet je in de reguliere sport ook al richting Z gaan. Met dispensatie krijg ik een eerlijkere beoordeling, en daarmee de kans om te groeien in niveau.
* Welke dispensatie heb je gekregen om toch op gewone wedstrijden te kunnen starten?
Ik heb behoorlijk wat dispensatie gekregen:
- groeten hoef ik alleen maar met mijn hoofd te doen (een knikje naar de jury), dus ik hoef geen arm naar achter te doen
- ik mag kiezen of ik ga doorzitten of blijf lichtrijden. Het daarbij maakt niet uit welke proef ik rijd
- ik mag met 1 of 2 zwepen tegelijk rijden
- ik mag een bokriempje gebruiken tijdens de proef. Dat mag sowieso wel aan je zadel zitten, ik mag hem dus vasthouden, dat mag normaal gesproken niet
- ik mag met een knoop in mijn teugels rijden, zodat ik de teugels beter kan vasthouden. Ik zou ook een lussenteugel mogen gebruiken
- ik mag eventueel met teugels met elastieken inzet rijden
- ik mag met magnetische beugels rijden
- ik mag stemhulpen gebruiken tijdens de proef
- op wedstrijden mag ik mijn paard door iemand anders 30 minuten laten losrijden, als ik zelf maar 15 minuten voor aanvang van de proef op mijn paard zit
* Hoe gaat zo'n aanvraag voor dispensatie in zijn werk? Als je dan met een dispensatie op een wedstrijd wil starten, hoe gaat dat dan? Moet je dan al van tevoren aangeven dat je dispensatie hebt, of pas bij het secretariaat? Wordt dat ook gecontroleerd, et cetera?
De aanvraag heb ik eigenlijk hierboven al uitgelegd, bij de uitleg over de keuring. Ik krijg een pasje thuisgestuurd, waar alles opstaat. Bij inschrijving voor een wedstrijd, moet ik een kopie daarvan meesturen naar het wedstrijdsecretariaat, zodat ze weten dat ik dispensatie heb en welke dispensatie.
Als ik me op wedstrijd aanmeld, laat ik het pasje zien en meld dat ik met dispensatie rijd. Voor mijn proef start gaat mijn voorlezer naar de jury. Ze geeft aan dat ik pararuiter ben, en dat ik met dispensatie mag starten. De jury kan aan het pasje zien dat dat door de KNHS is goedgekeurd. Iedere jury is ook lid van KNHS, ze zijn (als het goed is) op de hoogte van de regels.
Levi. Foto: privébezit Ineke
* Word je wel eens geweigerd op wedstrijden, of heb je wel eens dat er vervelende/vreemde situaties meegemaakt ivm je beperking/dispensatie?
Ik ben nog nooit geweigerd op wedstrijden, en dat mag ook niet. Door mijn beperking liep ik altijd tegen jurycommentaar aan toen ik nog geen dispensatie had, bijvoorbeeld "meer hakken uitdrukken", dat kan ik niet en dat is dan wel frustrerend om te iedere keer opnieuw te horen. Met dispensatie heb ik nog niet gestart.
Ik heb wel eens een vervelende situatie dat mensen met elkaar over me gaan staan praten, zodat ik het ook kon horen. Ik ben er toen op afgestapt en gezegd dat ze gewoon mogen vragen wat er aan de hand is, en dat ik het met alle liefde wilde uitleggen.
* Wat wil je nog kwijt aan de Bokkers?
Blijf positief, wees lief voor elkaar, en toon respect. En mochten jullie nog vragen hebben, stel ze gerust.
