[BLOG] Blind tussen de paarden. Hoe doe je dat?
Geplaatst: 12-09-17 22:54
*Bokt.nl
Bokt community, Blog
Bokker Joysieee is uitgenodigd door de Nieuwsredactie om te bloggen. Ze is 16 en blind. In haar blogposts vertelt ze over haar leven als blinde tussen de paarden.
Als ik aan mensen vertel dat ik nog steeds met de paarden bezig ben krijg ik eigenlijk altijd dezelfde vraag: hoe doe je dat? Tijd om dat te verduidelijken!
Als ik mijn rijkleding aan heb getrokken is het tijd om mijn spullen te pakken. Het eerste deel is simpel: mijn cap en laarzen. Die liggen eigenlijk altijd op dezelfde plek. Mijn cap in mijn kamer en mijn laarzen buiten. Ik heb geluk dat mijn zusjes nog geen leren rijlaarzen hebben. Dan was het uit elkaar houden een stuk moeilijker geweest. Vervolgens ga ik op zoek naar Baila haar spullen. Dat is al een stuk lastiger. Op dezelfde plaats liggen namelijk ook de spullen van onze andere paarden. Het goede hoofdstel vinden is het makkelijkst. Baila heeft namelijk een Micklem hoofdstel. Die voelt heel anders dan de hoofdstellen van de andere paarden. Het zadel is wat lastiger. Het zijn allemaal dressuurzadels. Meestal voel ik aan de achterkant van het zadel. Op het zadel van Baila zit aan de achterkant een ijzeren plaatje. Dat is wel eens moeilijker geweest; Baila heeft dit zadel pas sinds 3 weken. Daarvoor had ze precies hetzelfde zadel als het paard van mijn moeder. Toen kwam het regelmatig voor dat ik de verkeerde meenam en daar pas achterkwam als ik hem op de rug legde, oeps. Een dekje zoeken is dan weer makkelijk. Omdat ik nog een klein beetje kleur kan zien, is het niet lastig om de goede te vinden. Zo, dat was de voorbereiding. Op naar de wei!
’s Zomers staan onze paarden op de zomerwei. Meestal rijden we daar met de auto heen, maar het komt ook wel eens voor dat we met de tandem gaan. Dat ziet er volgens mij aardig raar uit. Dan ben ik samen met de verzorgster van mijn moeder's paard (en tevens beste vriendin) en moeten we dus spullen voor twee paarden meenemen. Twee zadels bovenop elkaar op het voorste stuur, dekjes in de fietstassen (waar ze trouwens echt niet in passen) en de hoofdstellen om mijn schouders. Wij hebben onze caps en laarzen dan al op en aan. Kun je je bedenken hoe gek dat er uit ziet? We worden vaak lacherig aangekeken, volgens degene waarmee ik samen ga.
Goed, en dan zijn we bij de wei. Paard vangen. Hoe? Het ligt maar net aan Baila haar bui. Er zijn dagen dat ze gewoon naar me toe komt lopen, maar als ze er geen zin in heeft… Ik kan haar natuurlijk even laten vangen door degene waarmee ik bij de wei ben, maar ik ben een beetje eigenwijs. Dat wil ik zelf doen, want ik vind dat ik dat prima kan. "Naar links", "en dan nu een beetje naar rechts", "nu nog een stukje rechtdoor en dan ben je er!" Gelukt, paard in de pocket.
Poetsen is denk ik het makkelijkst van alles. Borstels uit elkaar houden is goed te doen op gevoel, en voelen of je paard schoon is ook. Een leuk feitje is dat ik nu precies weet waar alle bobbeltjes, deukjes en kuiltjes zitten. Als er iets verandert merk ik dat heel snel.
Een passend zadel is natuurlijk heel belangrijk voor iedereen en voor elk paard. Het voordeel is, dat als een zadel helemaal goed ligt, ik eigenlijk geen hulp nodig heb met opzadelen. Als je het zadel over de rug schuift voel je op een gegeven moment een soort klik. Dan ligt ‘ie goed. En dat is dus heel goed te voelen. Trust me, echt niet alles is moeilijker als je blind bent. Voor de riempjes van het hoofdstel geldt eigenlijk hetzelfde, dat hoef je niet te zien om te weten dat het goed zit.
En dan nu… de meest gestelde vraag: hoe doe je dat met rijden?
Om te beginnen: ik rijd nooit zonder dat er iemand bij me is. Dat is simpelweg gevaarlijk en ik heb die begeleiding langs de kant soms gewoon nodig om te weten waar ik ben.
Ik laat Baila altijd eerst stappen zonder dat ik de teugels echt vast heb. Ik heb haar geleerd dat ze dan gewoon de hoefslag moet volgen. Toen ze dat nog niet kon zijn we aardig vaak het hek in gereden. Omdat ze zelf haar rondje loopt kan ik ondertussen oriënteren. Daarbij kan ik goed gebruik maken van het kleine beetje kleur dat ik nog zie. Zijn er opvallende gekleurde dingen bij een bepaalde zijde of letter? Dan kan ik me via die dingen door de bak bewegen zonder gedesoriënteerd te raken. Van sommige voorwerpen weet ik dat ze er zijn, dus dan heb ik minder tijd nodig om te weten hoe het zit. Als er echter iets verandert, is het een stuk moeilijker.
Als ik mijn teugels heb opgepakt begin ik met het sturen. Daar helpt de persoon aan de kant dan mee. Die vertelt mij wanneer ik moet afwenden, wanneer ik op de helft ben, et cetera. Als we dat een paar keer herhaald hebben kan ik het ook zonder hulp wel aardig inschatten door Baila haar passen te tellen. In draf doen we eigenlijk gewoon hetzelfde.
Ik ben dus echt puur afhankelijk van op gevoel rijden en moet mijn paard echt vertrouwen. Dat is soms best lastig bij Baila. Die heeft veel vertrouwen van haar ruiter nodig, en als ik weer eens niet helemaal weet waar we zijn word ik onzeker en raken we soms even het vertrouwen in elkaar kwijt.
Maar ik klaag niet. Het gaat al zo veel beter dan toen we in juni weer begonnen.
Afzadelen is ook niet zo’n issue. Riempjes los, zadelhoes om het zadel, alles er afhalen en dan nog even wat lekkers geven. Daar heb je weinig zicht voor nodig.
Laatst heb ik ook op het weiland gereden. Zonder zadel nog wel, lekker gevaarlijk.. dat is weer een ander verhaal. Daar is niks aan de randen, daar zijn niet eens randen. Toen begon ik ook met Baila zelf laten lopen. Ondertussen telde ik haar passen en zei mijn moeder hoeveel stappen ze nog naar voren kon voor we moesten draaien. Aan het eind kon ik me best goed oriënteren en heb ik zelfs een galopje gedaan. Mijn moeder hield haar hart vast.
Nouja, dan was dit het ‘how to handle a horse when you’re blind’-stappenplan. Ik hoop dat jullie het leuk vonden om te lezen. Tot volgende maand!
Bokt community, Blog
Bokker Joysieee is uitgenodigd door de Nieuwsredactie om te bloggen. Ze is 16 en blind. In haar blogposts vertelt ze over haar leven als blinde tussen de paarden.
Als ik aan mensen vertel dat ik nog steeds met de paarden bezig ben krijg ik eigenlijk altijd dezelfde vraag: hoe doe je dat? Tijd om dat te verduidelijken!
Als ik mijn rijkleding aan heb getrokken is het tijd om mijn spullen te pakken. Het eerste deel is simpel: mijn cap en laarzen. Die liggen eigenlijk altijd op dezelfde plek. Mijn cap in mijn kamer en mijn laarzen buiten. Ik heb geluk dat mijn zusjes nog geen leren rijlaarzen hebben. Dan was het uit elkaar houden een stuk moeilijker geweest. Vervolgens ga ik op zoek naar Baila haar spullen. Dat is al een stuk lastiger. Op dezelfde plaats liggen namelijk ook de spullen van onze andere paarden. Het goede hoofdstel vinden is het makkelijkst. Baila heeft namelijk een Micklem hoofdstel. Die voelt heel anders dan de hoofdstellen van de andere paarden. Het zadel is wat lastiger. Het zijn allemaal dressuurzadels. Meestal voel ik aan de achterkant van het zadel. Op het zadel van Baila zit aan de achterkant een ijzeren plaatje. Dat is wel eens moeilijker geweest; Baila heeft dit zadel pas sinds 3 weken. Daarvoor had ze precies hetzelfde zadel als het paard van mijn moeder. Toen kwam het regelmatig voor dat ik de verkeerde meenam en daar pas achterkwam als ik hem op de rug legde, oeps. Een dekje zoeken is dan weer makkelijk. Omdat ik nog een klein beetje kleur kan zien, is het niet lastig om de goede te vinden. Zo, dat was de voorbereiding. Op naar de wei!
’s Zomers staan onze paarden op de zomerwei. Meestal rijden we daar met de auto heen, maar het komt ook wel eens voor dat we met de tandem gaan. Dat ziet er volgens mij aardig raar uit. Dan ben ik samen met de verzorgster van mijn moeder's paard (en tevens beste vriendin) en moeten we dus spullen voor twee paarden meenemen. Twee zadels bovenop elkaar op het voorste stuur, dekjes in de fietstassen (waar ze trouwens echt niet in passen) en de hoofdstellen om mijn schouders. Wij hebben onze caps en laarzen dan al op en aan. Kun je je bedenken hoe gek dat er uit ziet? We worden vaak lacherig aangekeken, volgens degene waarmee ik samen ga.
Goed, en dan zijn we bij de wei. Paard vangen. Hoe? Het ligt maar net aan Baila haar bui. Er zijn dagen dat ze gewoon naar me toe komt lopen, maar als ze er geen zin in heeft… Ik kan haar natuurlijk even laten vangen door degene waarmee ik bij de wei ben, maar ik ben een beetje eigenwijs. Dat wil ik zelf doen, want ik vind dat ik dat prima kan. "Naar links", "en dan nu een beetje naar rechts", "nu nog een stukje rechtdoor en dan ben je er!" Gelukt, paard in de pocket.
Poetsen is denk ik het makkelijkst van alles. Borstels uit elkaar houden is goed te doen op gevoel, en voelen of je paard schoon is ook. Een leuk feitje is dat ik nu precies weet waar alle bobbeltjes, deukjes en kuiltjes zitten. Als er iets verandert merk ik dat heel snel.
Een passend zadel is natuurlijk heel belangrijk voor iedereen en voor elk paard. Het voordeel is, dat als een zadel helemaal goed ligt, ik eigenlijk geen hulp nodig heb met opzadelen. Als je het zadel over de rug schuift voel je op een gegeven moment een soort klik. Dan ligt ‘ie goed. En dat is dus heel goed te voelen. Trust me, echt niet alles is moeilijker als je blind bent. Voor de riempjes van het hoofdstel geldt eigenlijk hetzelfde, dat hoef je niet te zien om te weten dat het goed zit.
En dan nu… de meest gestelde vraag: hoe doe je dat met rijden?
Om te beginnen: ik rijd nooit zonder dat er iemand bij me is. Dat is simpelweg gevaarlijk en ik heb die begeleiding langs de kant soms gewoon nodig om te weten waar ik ben.
Ik laat Baila altijd eerst stappen zonder dat ik de teugels echt vast heb. Ik heb haar geleerd dat ze dan gewoon de hoefslag moet volgen. Toen ze dat nog niet kon zijn we aardig vaak het hek in gereden. Omdat ze zelf haar rondje loopt kan ik ondertussen oriënteren. Daarbij kan ik goed gebruik maken van het kleine beetje kleur dat ik nog zie. Zijn er opvallende gekleurde dingen bij een bepaalde zijde of letter? Dan kan ik me via die dingen door de bak bewegen zonder gedesoriënteerd te raken. Van sommige voorwerpen weet ik dat ze er zijn, dus dan heb ik minder tijd nodig om te weten hoe het zit. Als er echter iets verandert, is het een stuk moeilijker.
Als ik mijn teugels heb opgepakt begin ik met het sturen. Daar helpt de persoon aan de kant dan mee. Die vertelt mij wanneer ik moet afwenden, wanneer ik op de helft ben, et cetera. Als we dat een paar keer herhaald hebben kan ik het ook zonder hulp wel aardig inschatten door Baila haar passen te tellen. In draf doen we eigenlijk gewoon hetzelfde.
Ik ben dus echt puur afhankelijk van op gevoel rijden en moet mijn paard echt vertrouwen. Dat is soms best lastig bij Baila. Die heeft veel vertrouwen van haar ruiter nodig, en als ik weer eens niet helemaal weet waar we zijn word ik onzeker en raken we soms even het vertrouwen in elkaar kwijt.
Maar ik klaag niet. Het gaat al zo veel beter dan toen we in juni weer begonnen.
Afzadelen is ook niet zo’n issue. Riempjes los, zadelhoes om het zadel, alles er afhalen en dan nog even wat lekkers geven. Daar heb je weinig zicht voor nodig.
Laatst heb ik ook op het weiland gereden. Zonder zadel nog wel, lekker gevaarlijk.. dat is weer een ander verhaal. Daar is niks aan de randen, daar zijn niet eens randen. Toen begon ik ook met Baila zelf laten lopen. Ondertussen telde ik haar passen en zei mijn moeder hoeveel stappen ze nog naar voren kon voor we moesten draaien. Aan het eind kon ik me best goed oriënteren en heb ik zelfs een galopje gedaan. Mijn moeder hield haar hart vast.
Nouja, dan was dit het ‘how to handle a horse when you’re blind’-stappenplan. Ik hoop dat jullie het leuk vonden om te lezen. Tot volgende maand!