Bokt community, Blog
Foto genomen door U. S. Marine Corps
Arno8 heeft al sinds zijn 21e paarden. Eigenlijk was hij met zijn paard Volare vooral bezig met natural horsemanship. Tot hij wel een heel bijzondere discipline ontdekte... Exclusief voor Bokt schrijft Arno een reeks blogs over boogschieten te paard!
Eerdere blog:
[VN] [BLOG]Boogschieten te paard, hoe doe je dat in Hongarije?
Tijd voor een onthulling: niet alleen meisjes hebben pennydromen. Waar 10-jarige meisjes zichzelf na één manegeles misschien al zien als de nieuwe Anky van Grunsven, daar zwijmelde ik over het geven van lessen in boogschieten te paard toen ik met mijn net gekochte ruiterboog richting het weiland toog. Inmiddels valt er wat te vieren want ons bedrijfje bestaat nu precies een jaar!
Na het zien van enkele youtubefilmpjes zag ik mezelf al een voltallige compagnie boogschutters leiden. Waarom ik een compagnie wilde hebben weet ik niet, misschien handig als er hongersnood uitbreeekt en je samen een supermarkt wilt overvallen of zo. Je kunt je ook afvragen waarom Genghis Khan na het veroveren van heel Mongolië niet dacht: “Zo is het wel welletjes, ik ga eens van mijn pensioen genieten.” In plaats van: “Mooi, alle Mongoolse volkeren zijn verenigd, nu kunnen we samen de rest van de wereld veroveren!” Het zal wel iets mannelijks zijn.
Maar goed, toen bleek dat ik niet direct in volle galop vliegensvlug 8 pijlen achter elkaar met haarscherpe precisie kon afvuren, liep mijn droom wat vertraging op. Ach, Genghis Khan had ook wat tegenslagen voordat hij de halve wereld veroverde dus het komt nog wel! Na lang zelf aanklooien en zoeken ontdekte ik via een topic op dit forum dat er meer enthousiastelingen/mafkezen in Nederland zijn die deze sport bedrijven.
Zo belandde ik bij de Horsebackarchers of Holland die trainen in Rijpwetering. Een behoorlijk eind rijden vanaf Sprang-Capelle, maar wat heb ik daar veel geleerd! En de droom om zelf lessen te geven werd alleen maar sterker. Via hen kwam ik ook bij de Hongaarse trainer Christoph Némethy terecht.
Hij is behoorlijk inspirerend en dat was ook te merken toen hij er lucht van kreeg dat wij zelf lessen wilden gaan geven. “Je hebt goede bogen nodig, en goede doelpakken, en goede zadels. Je mag het allemaal van mij hebben en dan hoef je pas te betalen als de lessen genoeg opleveren.”
Het klinkt voor ons zakelijke Hollanders bijna als een spam-mail met een verhaal over een overleden achternicht die jou een miljoen nalaat. “Die Christoph wil vast aan je verdienen”, zouden we al snel denken. Maar om geld is het hem echt niet te doen, hij is erg gedreven om de sport groot te maken. Dat heeft ook met nationale trots te maken en dat is iets wat wij Nederlanders maar moeilijk begrijpen, daarom een minigeschiedenisles:
Hongarije is tientallen jaren overheerst door de Sovjet-Unie. Er is toen alles aan gedaan om de Hongaren hun eigen cultuur te doen vergeten. Iedereen moest verplicht Russisch leren, het opvoeren van Hongaarse volksdansen werd verboden, enzovoorts. Nu ze weer zichzelf mogen zijn, houden ze wat steviger vast aan hun eigen cultuur.
En wat is iets dat onlosmakelijk is verbonden met de geschiedenis van Hongarije? Juist! Boogschieten te paard! Stel dat wij tientallen jaren door Duitsland waren overheerst en nu weer onafhankelijk waren geweest, dan hadden we nu misschien clubjes gehad die zeeslagen uit de VOC-tijd naspelen (in vergelijking met dat is paarden houden nog best een goedkope hobby).
De bogen uit Hongarije
Als mensen uit een ander land iets van jouw cultuur naar hun land willen brengen (en je bent trots op je eigen cultuur), dan werk je daar dus graag aan mee. Maar goed, wij bestelden dus een hoop bogen in de hoop dat de lessen zouden gaan lopen. De doelpakken en zadels lieten we nog even zitten omdat we geen duizenden euro’s schuld wilden hebben mocht het allemaal toch niet zo mooi uitpakken.
Lespaarden hadden we niet en op onze wei konden we alleen voettrainingen geven. Dus zochten we contact met enkele maneges met een boodschap die neerkwam op: “Hee, wij doen iets heel tofs! Boogschieten te paard! Kunnen we daar bij jullie les in komen geven? Het is gewoon veilig hoor!”
Sommigen zeggen dat je als beginnend ondernemer niet selectief kunt zijn, maar wij waren dat juist wel. We doen dit uiteindelijk omdat we plezier in ons werk willen hebben en dus komen we alleen op gezellige maneges waar de paarden het naar onze mening goed hebben, vandaar dat we Stal Mansour aanschreven omdat we die nog kenden van de NH-dag en het Hit Actief Systeem.
Je hoort vaak dat het opzetten van een nieuwe zaak heel hard werken is. Tja… ik zal niet ontkennen dat hier veel meer tijd in is gaan zitten dan we hadden gedacht. Maar het is wel leuke tijd! Hoe tof is het om langs te gaan bij een manege om de paarden daar alvast te wennen aan het boogschieten voor de lessen die je daar over een paar maanden gaat geven?
Of tientallen pijlen maken voor de lessen die eraan komen? Alles wat je maar weet over deze sport op papier zetten om een begrijpelijke website op te zetten? Extra informatie erbij zoeken en van alles te weten komen? En uiteindelijk trainingen geven en zien dat mensen hun paard steeds beter door de baan krijgen zonder dat ze de teugels hoeven vast te houden? Is dat nou ‘keihard werken’?
Pijlen in productie
De eerste lessen stonden we ondanks alle voorbereiding nog een beetje te stuntelen. “Nou eh… dan pak je dus een bos pijlen in je hand en dan pak je de pijl dus zo beet dat die vinger daar zit en die daar… o nee! Je moet de pijlen eerst schikken! Of wacht, we moeten de veiligheidsregels eerst uitleggen!” Of je staat iets uit te leggen aan iemand terwijl je denkt: Wat doet ze toch fout? Om er dan na een paar schoten achter te komen dat ze de boog ondersteboven vasthoudt.
De ‘te langzame ingreep’ is ook een fout die je snel afleert: “Nee, als je je boogarm zo houdt en je laat nu de pees los, dan doet dat heel veel…”
KLAP!
“AU!!!!”
“… Pijn.”
Deze eerste lessen gaven we aan een enthousiast groepje in België. Gelukkig waren zij erg vergevingsgezind. Na een tijd kregen we meer handigheid (herhaling doet wonderen) en inmiddels gaat het allemaal een stuk geroutineerder.
De eerste training met de Belgen
We zijn ook veel voorkomende beginnersfouten bij de leerlingen gaan herkennen: de pijl die niet netjes op de booghand wil blijven liggen bij het uittrekken bijvoorbeeld. “Oh wat ben ik toch onhandig!”, verzuchten nieuwe leerlingen vaak. Ze willen dan meestal niet geloven dat bijna iedereen hier in het begin last van heeft.
Een andere klassieker is de pijl die tóch niet netjes in de pees was geklikt. Waardoor de boog met kracht een zwiep geeft aan je boogarm terwijl de pijl roemloos op de grond tussen je voeten ploft.
Minder vaak voorkomend, maar altijd even spannend: leerlingen die de boog bij zich houden terwijl ze de pees van zich af beginnen te duwen. Een soort onbewuste zelfmoordpoging waar we gelukkig altijd op tijd bij zijn.
Het ‘ontdekken’ van nieuwe leslocaties kan ook verrassend verlopen. Op een dag vroeg een dame ons: “goh, zouden jullie ook bij mij thuis les kunnen geven?” We dachten aan een privéles en antwoordden: “Natuurlijk, heb je genoeg ruimte?” Toen bleek dat deze dame level 4 van Parelli heeft gehaald en dat ‘thuis’ de Zeeuwse zorgboerderij EQuiMio is met 6 NH-getrainde paarden die we bij de lessen kunnen gebruiken. En dat wordt dan op een dienblad aangereikt. Nounou, wat hebben wij ‘keihard’ gewerkt om die locatie te regelen zeg!
Een les bij EQuiMio
En dan hebben we het nog niet eens gehad over de leuke en bijzondere mensen die we tot nu toe hebben ontmoet. Een leuk voorbeeld: veel leerlingen zijn dolenthousiast en kopen het liefst meteen een geschikte ruiterboog. Alleen de bogen die Nederlandse bogenzaken verkopen zijn vaak veel te zwaar, hebben een te dik handvat en zijn niet geschikt voor onze techniek. We hebben al aan bogenmakers gevraagd of ze niet een meer geschikt model voor onze sport willen maken maar daar is de markt nog niet groot genoeg voor. We zijn dus aangewezen op de contacten van onze Hongaarse trainer. Toen we in oktober weer een reeks bogen wilden bestellen kregen we te horen: eh… tja… de bogenmakers hebben het zo druk dat ze pas weer orders aannemen in januari…
Een bijzonder gedreven leerling wilde niet zo lang wachten, had toevallig een ingenieursdiploma en een meubelmakerij en zei: “Weet je wat? Dan ga ik er zelf wel een maken!” Hij is langsgeweest om onze bogen nauwkeurig te bestuderen en op te meten, heeft zich ingelezen, materialen ingekocht en is aan het werk gegaan. Steeds weer superinteressant als hij een foto doorstuurde. “Kijk, het handvat is klaar!” Een paar dagen later: “Kijk, alles zit erop!” En dan: “Kijk! Hij gaat de oven in!” (Ik wist niet eens dat dat moest). “Kijk, hij gaat op de pijnbank voor het tilleren! En hoe cool is het dan om uiteindelijk filmpjes te zien waarop ze met hun zelfgemaakt boog vanaf hun doodmakke paarden aan het oefenen zijn?
Voor de naamsbekendheid wilden we natuurlijk ook demonstraties geven. Daar bleek veel enthousiasme voor te zijn. Wat dat betreft verdient mijn draver Volare een eervolle vermelding. Hij is eigenlijk altijd het paard geweest dat ik nodig had. Tot ik aan deze sport begon was dat een razendsnelle boscrosser, toen werd hij een moedig strijdpaard en in 2016 heeft hij zich omgetoverd tot een ideaal braaf lespaard voor privélessen dat zich bij demonstraties ontpopt tot een stoer showpaard, met als hoogtepunt onze demo bij het FRA-Divoza Event in het KNHS Centrum in Ermelo.
Een privéles op onze nieuwe wei
Ook hebben we twee extra paarden aangeschaft om deze lessen op te geven en deze zijn we nu ook ‘boogmak’ aan het maken. Een leuke voorbereiding op de komende zomer, wanneer we eindelijk lessen te paard op onze eigen wei hopen te geven!