Geplaatst Ingezonden door Jans
Iedereen weet dat paarden die 24 uur per dag buiten staan zich voornamelijk bezig houden met grazen. Maar weten we ook dat we onze paarden daarmee mogelijk blootstellen aan een dodelijke ziekte? En dat wetenschappers nog steeds niet zeker weten waardoor deze ziekte ontstaat?
Het gaat hier over Grass Sickness, een neurologische ziekte die in de meeste gevallen dodelijk is. Van Grass Sickness zijn drie vormen bekend: acute, sub-acute en chronische.
Op het ‘British Equine Veterinary Association Congress’ in Birmingham, wat gehouden werd van 10 tot en met 13 september 2014, heeft R. Scott Pirie, hoogleraar in de geneeskunde bij paarden aan de universiteit van Edinburgh, de bestaande kennis over en lopende onderzoeken naar Grass Sickness nader toegelicht.
Over Grass Sickness
Zoals eerder genoemd zijn er drie vormen van Grass Sickness bekend. Acute, Sub-actute en chronische Grass Sickness.
Paarden met acute Grass Sickness hebben last van koliekaanvallen die gepaard gaan met rollen, krabben aan de grond en naar de flanken bijten. Maar deze paarden hebben ook moeite met slikken, hebben last van het weer omhoog komen (reflux) van eten uit de maag, hebben overmatige speekselaanmaak, een te hoge hartslag, spiertrillingen, geirriteerde darmen en ze zweten veel. Deze acute variant is in vrijwel alle gevallen dodelijk.
Paarden met sub-acute grass sickness hebben dezelfde symptomen als acute grass sickness maar dan in mindere mate. Zieke paarden kunnen nog wel eten maar slechts kleine hoeveelheden kunnen er daadwerkelijk door het lichaam opgenomen worden. Het paard zal hierbij last krijgen van uitgedroogde neusslijmvliezen én snel afvallen. In bijna alle gevallen is deze vorm van Grass Sickness dodelijk.
Chronische Grass Sickness is een milde vorm van de ziekte: alle symptomen kunnen aanwezig zijn maar in beperkte of milde mate. Het snelle, ernstige gewichtsverlies is bij Chronische Grass Sickness het hoofdsymptoom. De chronische variant is met intensieve zorg niet per se dodelijk.
Grass Sickness dook voor het eerst op in 1909 in het oosten van Schotland. In de jaren die daarop volgden verscheen de ziekte op meerdere plekken in de wereld. Pirie geeft aan dat, hoewel er een hoop studies en verklaringen zijn bedacht voor de ziekte, er nog steeds niet bekend is wat nu daadwerkelijk de ziekte veroorzaakt.
Wetenschappers hebben geconcludeerd dat het ziektebeeld van Grass Sickness veroorzaakt kan worden door bepaalde grondstoffen die het paard binnenkrijgt tijdens het grazen. Dit zorgt ervoor dat er een bepaald neurotoxine aangemaakt kan worden in de hersenen wat Grass Sickness kan veroorzaken. Welk neurotoxine dit is moet nog worden vastgesteld.
Klaver
Klaver is de afgelopen jaren meermaals aangehaald als potentieel veroorzaker van Grass Sickness. Pirie geeft echter aan dat ze klaver en Grass Sickness nog niet met elkaar in verband hebben kunnen brengen. Dit hebben ze proberen aan te tonen met voertrajecten waarbij paarden gedurende langere tijd meerdere soorten klaver hebben gegeten.
Het onderzoek focust zich nu meer op witte klaver. Witte klaver bevat van nature meer Cyanogene glycosiden. Dit zijn natuurlijke plantengifstoffen die onder andere in klaver, vlierbessen en lijnzaad voorkomen. Grote inname van deze stoffen kan bij zowel mens als dier lijden tot ernstige gezondheidsproblemen, waaronder neurologische problemen, welke de dood tot gevolg kunnen hebben.
Onderzoekers hebben vastgesteld dat de witte klaver van weilanden waar paarden Grass Sickness hebben ontwikkeld een hogere concentratie Cyanogene glycosiden bevatten dan andere weilanden. Daarnaast is er bewijs gevonden dat paarden die bij besmette paarden in het weiland lopen meer risico lopen op de ziekte. Toch moet er volgens Pirie nog meer onderzoek gedaan worden naar Cyanogene glycosiden en de invloed hiervan bij het ontstaan van Grass Sickness.
Fusarium schimmel
Bij alle gevallen van Grass Sickness is er sprake van een overeenkomst in het klimaat. Hierdoor kan gesteld worden dat klimaat een constante factor is bij de ontwikkeling van weilanden die Grass Sickness veroorzaken. Hier zijn dan ook meerdere studies naar gedaan, aldus Pirie.
In de jaren '90 van de vorige eeuw bleek dat alle weilanden die met gevallen van Grass Sickness geassocieerd werden een hogere hoeveelheid Fusarium bevatten. Fusarium is een parasiterende schimmel die in de bodem voor kan komen. Deze kan planten en dieren aantasten. Ook produceren ze mycotoxines die in voedsel kunnen gaan zitten. Deze schimmel kan bij mens en dier infecties aan onder andere de ogen en tenen veroorzaken. In dezelfde periode dat deze Fusarium schimmel gelinkt werd aan de weilanden waar paarden Grass Sickness opliepen, werd door wetenschappers in het laboratorium het verband gelegd tussen Fusarium en hersenaandoeningen.
Hoewel er op het moment geen vooruitgang zit in het onderzoek naar Fusarium en Grass Sickness, is het onderzoek wel weer van de plank gehaald. Pirie geeft aan dat de Britse Voedsel en Warenautoriteit (British Food and Environment Research Agency) en de Universiteit van Edinburgh opnieuw onderzoek doen naar het verband tussen Fusarium en Grass Sickness.
Clostridium botulinum
Het recentste onderzoek naar Grass Sickness heeft zich op de Clostridium botulinum bacterie gericht. Deze bacterie produceert de toxine botuline, dit is een van de giftigste stoffen op aarde. Deze toxine wordt in verband gebracht met de symptomen van Grass Sickness. Het onderzoek naar Clostridium botulinum is vrij kort op het eerste geval van Grass Sickness al onderzocht.
Gezien Clostridium botulinum een organisme is dat moet overleven in de grond, is het vrij logisch dat deze aan het ontstaan van Grass Sickness gekoppeld wordt. Toch bewijst onderzoek het tegendeel, de effecten die door Clostridium botulinum veroorzaakt worden zijn niet te koppelen aan de gevallen van Grass Sickness die onderzocht zijn.
Toch houdt Clostridium botulinum de onderzoekers bezig; er worden nieuwe onderzoeken opgestart om het verband tussen deze bacterie en Grass Sickness te bewijzen. Zo wordt er in Groot Britannië een landelijke proef gehouden met een inenting die tegen de bacterie zou moeten werken. Over twee tot drie jaar kunnen daar duidelijke conclusies uit getrokken worden, die Clostridium botulinum definitief kunnen aanduiden (of niet) als veroorzaker voor Grass Sickness.
Dus hoewel het nog niet duidelijk is wat nu de exacte oorzaak is van Grass Sickness, zetten onderzoekers alles op alles om de oorzaak van deze gevaarlijke ziekte te kunnen achterhalen.
