Geplaatst Rivano
Bokker Rivano heeft startbewijs verdiend
Q´Esplanado met een officeel FEI-lint
foto's: Rivano
Als je meer wilt weten over de opzet en de regels van de WDC, kijk dan in de Wiki
Vaak wordt er wat minachtend gedacht over de capaciteiten van een dressuurruiter uit landen zoals Zambia, India, Bermuda of bijvoorbeeld Mexico. Maar als je even wat verder kijkt dan kom je al snel tot een andere conclusie. In Nederland leven we in een paardenparadijs. Met alle mogelijkheden om je te ontplooien of te verbeteren. Maneges schieten als paddenstoelen uit de grond, elk weekend is er wel ergens een wedstrijd te rijden of te bezoeken, dressuurpaarden fokkers hebben nog nèt geen overschot, en de ene instructeur is nog hoger opgeleid dan de ander. Alles ligt voor het oprapen voor degene die het wil. Een land vol kennis, infrastructuur, mogelijkheden, opleidingen, en ja...zelfs een goed georganiseerde overkoepelend orgaan die alles overziet, zoals de KNHS.
Maar wat als je nu in Chili, Tahiti, of ...inderdaad Brazilië woont? Landen waar sponsors hard lachend weglopen zodra jij uitlegt dat ´dressuur met een paard´ een echt bestaande sport is. Er in een jaar misschien vijf wedstrijden georganiseerd worden, waar je ook nog eens drie dagen in een trailer naar onderweg zou zijn? Landen waar je een 'gewone' intructeur al met een vergrootglas moet zoeken en waar een toptrainer, zelfs al zou je er financieel warmpjes bij zitten, gewoon niet bestaat. Hoe zou jij dan de top bereiken? Wie gaat jou de wissels om de pas leren? Heb jij het talent om dat allemaal zelf te doen en te ontdekken, en hoe kom je dan eigenlijk aan een fatsoenlijk dressuurpaard?
Alleen de ècht talentvolle ruiters zal ondanks vele tegenslagen hogerop kunnen komen in een land zonder infrastructuur, support en begeleiding. Ze scoren misschien niet zo hoog als een Anky of een Edward, maar elke ruiter uit een dergelijk land die zelfs maar de kwalificatie eis voor de Olympische of wereldruiterspelen weet te halen, verdient een bewonderend schouderklopje in plaats van de hoon der natie als ze vervolgens ´maar´ 60% scoren.
De volgende keer als je naar iemand uit, bijvoorbeeld, Japan kijkt, bedenk dan wat diegene allemaal heeft moeten doen om daar te komen en over wat voor een doorzettingsvermogen en ruitergevoel deze persoon beschikt, of ze nou 55% of 65% scoren. Ze rijden er wel! Daar kun je eigenlijk alleen maar respect voor hebben.
De FEI is dit ook niet ontgaan en om deze aanstormende talentvolle ruiters een kans te geven ervaring op te doen voor een internationale jury en om de paardensport in de schijnwerpers te zetten heeft de FEI het officiële wereldkampioenschap (World Dressage Challenge) opgezet.
Omdat het voor deze landen logistiek en financieel gezien niet haalbaar is om alle deelnemers naar één wedstrijdlokatie te brengen, reizen twee internationale FEI juryleden naar vijf van de aan hun toegewezen landen. Alwaar zij als een soort marathon de proeven beoordelen welke onderverdeeld zijn in vijf speciaal voor de WDC opgezette moeilijkheidsgraden.
Aanschouwen we hier dan alleen de bijeengeraapte kermisponies die op een omgeploegd knollenveld wat rondjes rennen? Nee, dat zeker niet! Je zult verbaasd zijn hoeveel goede combinaties (zowel ruiters als paarden) er in dergelijke landen bestaan. En het is de taak van de FEI jury om, in dit internationale deelnemersveld van maximaal 2.200 ruiters, een ranking op te stellen. Een ranking die deze keer eens niet gedomineerd wordt door Nederland of Duitsland.
Rivano met Q´Esplanado tijdens de proef
"Brazilië zit in de landenpoule met Chili, Uruguay, Zuid-Afrika en Argentinië, deze poule werd aangedaan door de internationale FEI dressuurjuryleden Eddy de Wolff van Westerrode uit Nederland en hoofdjury Joan Macarthney uit Canada. Voorafgaand aan de WDC werden selectiewedstrijden georganiseerd om zo de combinaties te benoemen die Brazilië gaan vertegenwoordigen tijdens de WDC. Tot onze grote verrassing kregen Q´Esplanado en ik een basisplaats toebedeeld.
Na een spannende veterinaire keuring waar enkele paarden niet doorheen kwamen en waar ook wij twee keer naar de herkeuring moesten, werd het groene licht gegeven en door de stromende regen konden we nog net zien hoe men wanhopig poogde de wedstrijdring te redden van een mini-tsunami. Het leven in de tropen heeft zo zijn voordelen, maar na de zoveelste wolkbreuk vraag je je toch af hoe de FEI denkt over zwemvliezen bij paarden.
We waren pas om 16.20 aan de beurt en na een uurtje op de tribune de andere ruiters aangemoedigd te hebben, was het tijd om zenuwachtig op te zadelen en aan de warming-up te beginnen. Dan is opeens het uur van de waarheid aangebroken. Ik had nog enige twijfel of we direct uitgebeld zouden worden, want Q´Esplanado die met de kleur wit in het paspoort stond was ondertussen meer een bruin aangekoekt moddermonster geworden. Gelukkig geloofde de jury dat het om het juiste paard ging en begonnen we moedig aan de proef die uiteraard geheel uit het hoofd gereden moest worden. Met hier en daar wat vlinderslag en borstcrawl was de bak goed te bezwemmen. Het vier seconden halthouden bij A verliep minder soepel, maar de overgang middenstap naar uitgestrekte stap ging dit keer wel redelijk. Het valt ook allemaal niet mee, je moet je paard onder controle houden, de juiste figuren rijden, de goede hulpen geven, doorzitten en niet vergeten te ademen, en dan ook nog eens ten aller tijden vriendelijk blijven lachen. Wie zei ooit dat paardrijden makkelijk was?
Toen we de middellijn opreden voor de eindgroet bedacht ik me dat dit zeldzame momenten zijn waar je van moet genieten. Ik voelde een echt welgemeende big smile opkomen, en met mijn laatste restjes overgebleven energie en elegantie stonden we perfect stil op X, en gaf ik de eindgroet alsof mijn leven ervan af hing. Ik had het gedaan! Ik had gewoon net een wereldkampioenschap gereden! Een moment van Euforie! Een moment van gelukzaligheid. TOTDAT.. opeens het gevreesde jurybelletje ging. Ontwaakt uit de roes reed ik geschokken naar de hoofdjury om te horen wat er mis was. Ik vreesde het ergste. Was hij kreupel? Hadden we iets illegaals gedaan? Werden we gediskwalificeerd? Ik heb inderdaad soms mijn tong een stukje uit mijn mond tijdens het rijden, maar daar bedoel ik niets persoonlijks mee..
Wat bleek, mijn nu-of-nooit eindgroet op X... moest op I zijn!! Opdat ik het nooit meer zou vergeten, mochten we dat onderdeel (met aftrek) overdoen, maar dan natuurlijk wel op I.
Juryleden Eddy de Wolff van Westerrode en Joan Macarthney met Rivano op de foto
Na afloop was er een videopresentatie van vijf geselecteerde proeven waar de juryleden commentaar op gaven en je vragen kon stellen.
We waren nog niet klaar, want nu werd de lijst met de negen seniorruiters en vier juniorruiters bekend gemaakt die de hoogste scores van de dag behaald hadden. Deze mensen kregen de dag erna, zaterdag 10 oktober, een gratis prive-clinic van 45 minuten aangeboden welke door één van de juryleden verzorgd werd.
Alsof het kerstmis is, bleek ik ook nog eens bij die negen lucky few te horen! Dus zaterdag ging ik om 9:15 de ring in om 45 minuten priveles te krijgen van de hoofdjury Joan Macarthney. Dat is nog eens een prijs!
Waar we ook op de ranking zullen eindigen, het waren twee geslaagde dagen!
Iedereen bedankt voor het duimen!
Rivano
Rivano heeft speciaal voor jullie in de Wiki een mooie en heldere uitleg geschreven over de FEI: World Dressage Challenge.
Rivano geconcentreerd tijdens de proef
Q´Esplanado nogmaals met zijn mooie lint
. Wanneer zien we je op de OS? :p 
) , geen zweepje of S&T toegestaan, de hele proef doorzitten, en dat in een 60x20 bak. Alle overgangen en oefeningen uiteraard òp de letter rijden, 4 seconden perfect vierkant stilstaan, tijdens groeten ook 4-kant stilstaan, uitgestrekte stap, middenstap, slangenvolte 4 bogen, volte 12 meter, etc. Geen piaffe en passage, maar misschien meer bestgaand rijpaard achtig? 
gefeliciteerd! 
