Ingezonden door Ketaki
Anky van Grunsven en Salinero tijdens de Olympische Spelen 2012. Foto door ellsea64 via Flickr
'Na de Spelen' is een rubriek in de Volkskrant, waarin oud-deelnemers van de Olympische Spelen vertellen over het leven na hun Olympische carrière. In de editie van gisteren is Anky van Grunsven aan het woord die vertelt hoe het nu met haar en Salinero gaat.
"Gemiddeld gaan wedstrijdpaarden tot hun 16de mee," meldt van Grunsven in haar column. "Op de Spelen in Londen was Salinero al 18 jaar, maar hij was nog één keer nodig om te schitteren in de teamwedstrijd. Daarna was het mooi geweest. Vanaf de openbare weg kun je hem nu zien staan in de wei. Als mensen hier komen kijken, dan is het meestal voor hem. Net zoals topsporters na hun carrière moeten aftrainen, moest Salinero dat ook. Ik rij hem nog altijd een paar keer per week. Sla ik een keer over, is hij meteen chagrijnig."
Aan het klonen van Salinero begint Van Grunsven niet. "Een tijd geleden kreeg ik een aanbod om Salinero te klonen. Mensen van een Frans bedrijf zijn hier op bezoek geweest. Maar we zijn er niet aan begonnen. Ik vind het juist mooi als een paard uniek is. In mijn ogen leidt klonen altijd tot een teleurstelling, omdat het nooit meer zo mooi wordt als die eerste keer. Bovendien: je kunt nooit helemaal honderd procent klonen. Er zullen altijd details verschillen, en juist om die details draait het in de topsport."
Van Grunsven vertelt ook over de inbraak in haar huis: "Vorig jaar hebben ze mijn hele huis leeggehaald. Op klaarlichte dag, dat was echt shit. Er is toen onder meer een paardenhaararmband van Bonfire gestolen. Gelukkig bewaar ik mijn medailles in een kluis, dus die heb ik nog. Ze hebben voor mij vooral een symbolische waarde. Ik rij paard omdat ik daar enorm veel plezier in heb, niet om zo veel mogelijk medailles te winnen. Dat is er meer een logisch gevolg van."
Lees hier de volledige column van Anky van Grunsven.