Geplaatst 
12-08-2006 waren de voorselecties van de Brabantse kampioenschappen..
De proef ging best lekker, waarna we ons bij een hokje moesten melden om het paarden-paspoort te laten controleren.. De startkaart was er niet bijgevoegd. Geen startkaart betekende geen wedstrijd. We hebben overal gezocht, op het terrein, in de auto.. Nergens te bekennen.. De spanning steeg, en we hadden onze hoop gevestigd op dat hij nog thuis zou moeten liggen. We brachten Charlie naar huis, en ondertussen hebben een paar van ons gezocht naar de startkaart. Halsoverkop kwamen ze naar buiten gerend, en schreeuwde: ''We hebben hem, we hebben hem!!!''. Dolblij was ik! Nog nooit eerder huilde ik van geluk, maar op dat moment kon ik mijn tranen even niet meer bedwingen. Samen met mijn zus, ben ik terug gereden naar het wedstrijdterrein te Aarle-Rixtel, om daar opnieuw mijn paspoort te laten controleren. Het vrouwtje waar we bij terug moesten komen was druk bezig en verwees ons door naar het losspringterrein voor een nieuwe controle. Daar zijn we heen gegaan, en werden goedgekeurd. Opnieuw was ik helemaal gelukkig en dacht dat mijn dag niet meer stuk zou kunnen. Met smart wachtte ik op de uitslag, waarna hij een half uur te laat eindelijk opgehangen werd. Ik stond vooraan, en zocht naar mijn naam op de uitslagenlijst. Nergens kon ik hem vinden. Ik dacht dat ik de verkeerde lijst voor mijn neus moest hebben en snapte even niet meer wat er gebeurde. Toen vond ik mijn naam, onder een dikke zwarte lijn, bij de afmeldingen. Er stond: Esmée Franken - uitgesloten. Ik besefte dat het kwam omdat ik later in de middag pas goed was gekeurd en ben met die gedachte naar het secretariaat gegaan. Ik vertelde mijn verhaal, en daar stelde ze me gerust en beloofde me dat het wel goed zou komen. Een vriend van ons kwam aanzetten met mijn puntenlijst en had ook mijn zus al geroepen. Ik had 434 punten!! Dit zou betekenen dat ik 2de was en dus door zou mogen naar de selectie voor de Nederlandse kampioenschappen de volgende dag. 15 mensen reden er mee in mijn ring. Ik moest het dus wel heel goed gedaan hebben, als ik 2de zou zijn. Onze vriend, ik en mijn zus liepen mee met een vrouwtje van het secretariaat. Zij bracht ons naar een man en legde ons verhaal aan hem uit. Hij zei dat hij zelf wel eens wilde zien, of het paspoort daadwerkelijk in orde was en dus gaf mijn zus hem de papieren. Duimend stond ik langs hem, met de moed dat het opnieuw goed zou gaan. Plotseling keek hij op en vertelde ons dat de handtekening van de dierenarts niet op de juiste plaats in het paspoort stond. Basisentingen moeten aangegeven staan in het paspoort, dat zijn 2 entingen die gegeven 'moeten' zijn binnen 1 maand. Dit was gewoon het geval en stond 'duidelijk' aangegeven in het vaccinatieboekje. Dit is een boekje waar alle inentingen in weergeven staan, die jouw pony gekregen heeft, met stempel en handtekening van de dierenarts ernaast. Alles stond er duidelijk in en men kon heel goed zien dat alles in orde was. De man vertelde ons dat het vaccinatieboekje sinds korte tijd niet meer geldig was en dat ik dus uitgesloten bleek te zijn. Hij snapte niet waarom 2 mensen die dag ons de goedkeuring hadden gegeven voor 'het zinnetje wat niet op de juiste plaats stond..'. Ik maakte hem duidelijk dat ik deze zomer al meerdere keren gekeurd was en dat alles toen in orde was geweest, zelfs op de Nederlandse van vorig jaar! Ook vertelde ik hem dat als ik zou weten dat er iets niet in orde zou zijn in mijn paspoort, ik daar zeker wel wat aan gedaan zou hebben, maar ik wist van niks. Ik ging er vanuit, nadat ik zoveel malen goedgekeurd was, alles in orde zou moeten zijn.. Uren lang heb ik staan praten met hem, die mij kei-hard uitgesloten had van de wedstrijd, waar ik 2e zou zijn geworden van de beste combinaties van half-brabant.. Te barsten van verdriet, stond ik toe te kijken hoe mijn zus de man probeerde over te halen. Er kon niets meer aan gedaan worden, het was over.. Ik wist even niet meer wat ik moest denken. Een jaar lang trainde ik bijna iedere dag om aan deze wedstrijd te mogen deelnemen, en nu was alles weg. Het was voor niets, ik kon het vergeten.. Rennend en huilend ben ik naar de auto gerend, om daar proberen te beseffen wat er was gebeurt. Maar hoe hard ik ook mijn best deed, ik kon het maar niet bevatten.. Het is ongelooflijk hoeveel pijn zoiets je kan doen. Ik weet ook zeker dat iemand die dit niet meegemaakt heeft, niet precies voelt wat ik toen voelde. Het is als een harde klap in je gezicht, waarvan de pijn nooit meer verdwijnt.. Dit was nooit gebeurd, als wij 's morgens de startkaart bij ons hadden gehad, maar achteraf redeneren heeft nooit zin. Ook hoorde ik van mensen dat andere combinaties ook deze handtekening niet op de juiste plaats hadden staan, maar dat deze wel goedgekeurd waren en door waren naar de volgende dag. Het was zo oneerlijk gegaan! Alle 5e combinaties van iedere ring zouden gecontroleerd worden, maar omdat bij ons de nummer 5 uitgevallen was, en ik nummer 6 was, ben ik gecontroleerd. Het is gewoon domme pech die je op dat moment hebt, maar het gevoel is niet met woorden uit te leggen. Ik weet voor mezelf nu, dat ik wel mee vooraan kan rijden in de klasse D/E-Z1 op de Brabantse kampioenschappen. Het is een nieuw doel wat ik toch weer bereikt heb, maar als wedstrijdruiter/amazone wil je altijd meer. Het blijft onbegrijpelijk, zeker voor mij.. Iedereen wist meteen wat er gebeurd was en probeerde me op allerlei manieren te troosten, maar op dat moment was ik gewoon ontroostbaar. Ik ben nog terug gegaan met andere mensen en heb die man opnieuw proberen te overhalen, maar niets hielp. Hij bleef bij zijn woord. Inmiddels ben ik er wel weer overheen, maar ik heb die dag geen minuut mijn tranen weten te bedwingen. De volgende keer, controleer ik in ieder geval extra goed mijn papieren, maar deze gebeurtenis vergeet ik nooit meer...
