Sommige leerwijzen (zoals bijv die van Branderup), willen dat het paard onder het zadel direct leren dragen: elke pas moet goed zijn - zoals je het uiteindelijk wilt, en dus ook al dragend. Hier rijdt men liever zeer kort met deze goede momenten, dan langer met veel stuwfase. (als ik dit verkeert heb geïnterpreteerd, dan wordt ik graag gecorrigeerd!

Waarom zou men eerst willen stuwen? Laatst hoorde ik hier een goed verhaal over van Dr Heuschmann. Om te dragen moeten vooral de strekkers van de knie worden getraind (bij ons: bovenbeenspieren). Bij een jong paard zijn deze echter nog niet zo sterk, en direct zwaar belasten kan schadelijk zijn. Daarom, worden deze spieren eerst wat lichter getraind, door de achterbenen stuwend te laten werken. Ook hierbij worden de strekkers getraind, maar veel minder belast. Er zitten ook in elke stap langere periodes van onbelast zijn. Als deze (en de peesaanhechtingen) zo wat sterker zijn geworden, wordt er langzaamaan wat meer verzamelt en worden deze spieren verder getraind. In de verzameling zijn deze strekkers meer constant aan het werk: het gebogen been op de grond moet het gewicht dragen (ga zelf maar met gebogen benen staan - je voelt je bovenbeenspieren), het gewicht afzetten en weer opvangen. De rustfase is korter en de werkfase is zwaarder voor deze spier.
Ik vroeg mij dus af, wat de filosofie is achter de keuze om in je training direct de draging te trainen, i.p.v. vanuit de lichtere stuwing de omschakeling naar het dragen te maken.
Ik ben benieuwd naar jullie (ongetwijfeld verschillende) meningen!