Kylan schreef:De klassieke ruiter zoekt naar een manier om zijn paard te verbeteren en rijdt de oefeningen op het punt dat hij voelt dat dat is wat zijn paard op dat moment nodig heeft. Iedere oefening wordt gereden om het paard te verbeteren, niet alleen om hem een kunstje te leren maar om ook de kwaliteit van de gangen en het gehele paard te verbeteren.
Een echte klassieker zal nooit een oefening exact op de letter rijden als hij voelt dat het paard 2 meter eerder of later veel meer heeft aan die oefening.
Owkeee...vertel eens waar de GP ruiter zich mee bezig houdt dan? Dagelijks probeer je je paard te verbeteren. Oefeningen rijden op het moment dat het gevraagd wordt in een proef, gaat inderdaad een stap verder dan het eerdere stadium in je training, klopt. Daarom heet het ook GRAND PRIX. Geldt voor iedere wedstrijdruiter op ieder niveau: mijn jonge merrie springt in galop aan ergens op de korte zijde, knap he? Hoop dat ze het toch ook een keer op een letter kan.
Kylan schreef:De appuyementen moeten zo veel zijwaarts gereden worden, zelfs in een bijna middendraf, dat vrijwel geen van de paarden zichzelf daarin kan blijven dragen. Een paard wordt van zo'n oefening niet sterker, terwijl dat in principe het doel was van de dressuur.
De piaffes in de huidige GP zijn vrijwel allemaal op de voorhand en met zichtbare druk in de ruiterhand. Terwijl een klassieke ruiter zijn paard met doorhangende teugel aan de zit kan piafferen.
Twee onwaarheden:
1. de appuyementen moeten gedragen in verzamelde draf worden getoont, niet in passage als je dat bedoelt. Een verzamelde draf is gedragen maar ook actief. Het scharen is niet zo moeilijk hoor, de gedragenheid, daar gaat het om (dus ook voor de jury)
2. Iedere GP ruiter kan zijn teugels los laten in de piaffe, alleen dat doe je niet in je proef, je laat geen boogje in je teugel komen maar de druk is weg.
Waar baseer je deze beweringen toch op?