Geplaatst 
Ik weet even niet waar ik nu moet beginnen met mijn verhaal..
Het speelde eigenlijk al een hele lange tijd, ik ging niet meer met plezier naar dr toe. Dat kwam eigenlijk door meerdere dingen.
Om te beginnen was het de reistijd. Sinds november staan we bij een nieuwe stal, in Wolfheze. Dat is een uur met de trein etc heen, en dus ook weer een uur terug. De meeste van jullie waren er misschien al niet eens aan begonnen, maar de band die ik met Nancy had was zo goed, dat ik wel besloot om mee te gaan naar die nieuwe stal. Ik dacht dat het wel mee zou vallen, naar de vorige stal reizen was ongeveer 45minuten. Maar waar ik me gigantisch op verkeken had was dat de bus bij de vorige stal 2x in het uur kwam en hier de trein dus maar 1x in het uur. Ik moest dus precies die ene bus halen om dan de trein te kunnen halen. Vanaf huis is dat nog niet zo erg, met een beetje plannen lukt dat prima. Maar ik ging meestal vanaf school, dus dat maakte het zo moeilijk want ik moest dan precies die ene trein halen. Het moeilijkste was dus terug, ik zat alleen maar te stressen dat ik de goede trein weer terug kon halen omdat als ik maar iets later klaar was, weer een uur kon gaan wachten. Dat zorgt er dan weer voor dat ik onbewust toch gehaast ging dingen ging doen, en dat breng ik weer over op Nancy. Nou jullie weten waarschijnlijk ook wel waar Wolfheze bekent om staat, het psychiatrische ziekenhuis. Het hele station is dus ook altijd bevolkt door die 'gekken' . Ik ben er al meerdere malen lastig gevallen, waardoor ik me daar dus absoluut niet op mijn gemak voel. Het is al zo'n verlaten station, met weinig mensen etc.
Kortom, het reizen ging me echt opbreken, ik wilde telkens zo snel mogelijk weer weg om het hele reisgedoe maar achter de rug te hebben.
Het tweede dat meespeelt is dat Nancy heel erg verandert is. Bij die nieuwe stal staat ze lekker de hele dag buiten, heeft ze een 'eigen' kudde. Voorheen was ik diegene die ze nodig had, maar dat is nu de groep geworden. Natuurlijk allemaal erg logisch, dat verwachte ik ook wel. Maar het is zo ontzettend moeilijk om te zien dat de pony waar je altijd zóveel liefde van hebt gekregen je gewoon niet meer ziet staan. Hard wegrent voor je in de wei, niet meer hinnikt als ze op stal staat etc. Dat was gewoon zo ongelovelijk moeilijk voor me. Ik zat telkens te janken op stal, maar nee, geen neusje die even kwam kijken wat er aan de hand was. Ik leek wel een vreemde voor haar. Het leek wel of al die jaren, de band die we hadden, zo ineens weg was.
Het moeilijke is dat ik wel echt kon zien dat Nancy het er echt super naar dr zin heeft. Ik heb dr echt zien opbloeien sinds ze dus daar staat, ze is echt lekker paard geworden. Dus ik kan ook wel begrijpen dat ze mij dan niet meer 'nodig' heeft.
Deze twee dingen bij elkaar maakte het voor mij zo ongelovelijk moeilijk om telkens naar dr toe te gaan. Ik ging gewoon echt niet meer met plezier. Ik moest ver reizen om vervolgens de pony die ik altijd heb gekent niet meer terug te kennen. Er was voor mij geen plezier meer om naar de toe te gaan, maar ik ging wel omdat ik dat gewoon zo met de eigenaren had afgesproken.
Dit speelt al een behoorlijke tijd, heb het zo lang mogelijk aan willen kijken. Maar het begon me gewoon echt op te breken. Ik kon het niet meer.
Ik heb dus afgelopen dinsdag met de eigenaren een goed gesprek gehad, en daar is dus uitgekomen dat het beter is om te stoppen. Ze hebben echt alle begrip voor mijn gevoelens. En ze waren heel erg blij dat ik er eerlijk mee naar ze toe kwam. Ze hebben besloten dat dit dan wel het beste zou zijn, voor ons beide. Want ik vond het gewoon niet meer eerlijk tegenover Nancy maar vooral ook tegenover hun.
Ze willen absoluut niemand anders meer voor Nancy, dus ze gaan dr gewoon zelf doen. Dat vind ik wel echt een heel fijn idee, dat ze gewoon lekker in hun handen blijft en niet dat er iemand anders weer mee aan de slag gaat, na al mijn jaren. Ze staat lekker elke dag buiten, waar ze zo van geniet.
Voor mijn gevoel was dit de juiste beslissing, maar wel de meeste moeilijke beslissing. Al die mooie jaren die we gehad hebben, al die dingen die we beleefd hebben. Damn het is zo ongelovelijk moeilijk. Zit nu ook al dagen te janken, maarja het is echt beter zo. Ik mag dr altijd komen opzoeken, en ik blijf zeker contact houden met de eigenaren. Want ik heb echt een super super tijd met ze gehad. Kan me echt geen betere 'verzorgpony-eigenaren' bedenken.
Afscheid nemen is het moeilijkste, maar soms wel het beste
. Wij samen;
. 
