Geplaatst Ik moet echt even mijn gevoel kwijt, en hoop dat het op papier zetten ervan helpt. In mijn omgeving snappen ze mijn gevoel niet goed, want tsja.. tis maar een paard toch?... Gelukkig zit ik hier dan goed, met paardenmensen die hopelijk mijn gevoel wel begrijpen.
Laten we even kort uitleggen waar het over gaat.
Bijna 3 jaar geleden kwam ik je tegen. Elfried. Een krachtig trekpaard die nog een ruiter zocht. Ik heb een afspraak gemaakt met jouw eigenaar, en zo kwam ik met jou aan het rijden. Eigenlijk klikte het meteen! Ook kon ik goed opschieten met de eigenaar. Ik heb meerdere paarden gereden, maar dat was allemaal net niks eigenlijk. En bij jou voelde het als thuis komen. Dít is wat is altijd heb gezocht. Rust, avontuur en plezier. Samen vooral, want jij vond het buitenrijden door het bos ook echt heerlijk.
- de eerste keer dat ik met jou reed -
Ik reed samen met een vriendin, die het weidemaatje van Elfried beleerde. Een 3 jarige hengst. Bram.
Na een tijdje werd Bram verkocht, maar ik bleef jou door rijden.
Veel meegemaakt samen, en veel geleerd vooral.
Afgelopen donderdag reed ik naar de manege waar jij staat, met het idee dat ik lekker een bosritje met je ging maken met een vriendin. Zadel en hoofdstel al klaar gelegd en ik liep naar de wei waar je stond. De eigenaar was er al, en die zei dat je kreupel was.
En goed kreupel..
We merkten sowieso de laatste tijd al wel dat je ouder werd ( Elfried is bijna 18 ), en meer gebreken kreeg.
Elfried heeft CPL. Chronisch Progressief Lymfoedeem. Een ziekte aan de benen die veel trekpaarden hebben. Het was vorig jaar al heel hardnekkig.. alles aan gedaan. maar dit jaar is het wel heel erg. Je hele been ligt open, het lijkt net op een tumor. Spontaan bloedingen en veel etter. We hebben momenteel nog wel een middeltje wat de ergste pijn verzacht, maar beter word het niet zegt de dierenarts.
De eigenaar vertelde me donderdag al dat we wel langzaam afscheid moesten nemen, en als zijn benen erger werden hij hem in liep slapen. Opzich heel eerlijk en logisch, maar nog geen besef.
Vrijdag kwam ik weer bij je, en je kwam bijna de stal niet meer uit. Zó kreupel. Ik en mijn vriendin hebben even heel erg staan janken. Daarna weer herpakt en even lekker geknuffeld en gepoetst. De omslag was best even heftig, want gister had ik nog het idee dat ik met je ging rijden.
Dat weekend kwamen we er achter dat er nu al vliegen rond je been vlogen. dit gebeurd iedere zomer. Meestal rond juni/juli komen er dan ook maden in wat hem enorm zeer doet. Een heel naar gezicht. We hebben je sokken afgeknipt en we schrokken ons dood wat er onderweg kwam. Een grote etterende homp vlees wat rood was, geïrriteerd en er zaten nú al maden in. En het is pas Mei. Dat zou betekenen dat je tot augustus met dit been rond moet lopen, wat met warm weer alleen maar erger en erger word. En daarnaast is hij dus ook nog eens kats kreupel.
De manege eigenaar kwam erbij en die legde uit hoe de dood van een paard in zijn werk gaat. Slager? In laten slapen? We hebben daar samen besloten om niet meer door te modderen. Als zijn kreupelheid weg trekt, en je laat hem nog een tijd in leven, staat hij 24/7 met pijn aan 2 benen, en er zit gewoonweg geen verbetering meer in. Het einde. Hij heeft het verdient om niet meer te hoeven lijden. De eigenaar heeft hem al vanaf dat hij 5 maanden oud is, en gunt hem een mooi en snel einde.
Er kwam dit weekend enorm veel op me af, en ik realiseerde me dit weekend pas hoeveel dit paard voor me betekend, en dat er een enorm gat gaat vallen. Als ik me k*t voelde, ging ik altijd even naar hem toe, en kwam ik al stukken vrolijker thuis. Die ritjes met hem waren echt aan iedereen aan te raden!!!
Vandaag liet de eigenaar me weten dat hij hem bij de manege in wil laten slapen. Hij wil hem bijstaan tot het aller laatste einde. En hier sta ik achter. Volgende week plannen we een datum.
Ik ga deze week iedere dag naar hem toe. Knuffelen, volproppen met snoepjes, en afscheid nemen. Man wat word dit een week. Hoe ik hem ga doorkomen weet ik niet.
Ik blijf realistich, en probeer het objectief te bekijken. Soms kan ik het even van me af zetten, maar soms grijpt het me enorm aan en voel ik echt dat ik hem ga verliezen. Elfried gaat gewoon dood, denk ik dan.
Ik denk dat ik nog een topic aanmaak over zijn leven. Een ode aan Mien moat.
Bedankt voor het lezen.
Groetjes Mathilde en Elfried.
Vooral omdat we ze zelf gemaakt hebben.