Ik heb zelf een paard en een pony bij mij thuis staan. Door de 'heropvoeding' van mn paard heb ik nogal weinig tijd om met de pony bezig te zijn. Ook ben ik te groot voor de pony om ermee te rijden.
Ok ik zocht dus een verzorger die aan volgende kwaliteiten moest voldoen:
- interesse in natural horsemanship
- zelfstandig met de pony kunnen omgaan
- bereid zijn om ook wat klusjes te doen
- af en toe rijden, maar vooral grondwerken
- 2 tot drie keer per week komen
Ok, ik vond dus iemand: een meisje van 11, die ongeveer 7 km verder woont.
maar nu komt het: ouders zijn nogal euh...marginaal. Ok op zich geen probleem, alleen interesseren ze zich geen bal in hun dochter (vader en stiefmoeder). Meisje ging met de bus komen maar wist niet welke bus, dus vroeg ze mij haar een keer te komen halen. Ok ik vond dit wel ok, zo kon ik ook even met de ouders spreken. Tjah, de vader zei 'ok het is goed dat ze wat met paarden leert omgaan, dan koop ik meteen terug een nieuwe pony

Dus, meisje komt eerste keer, kan goed met de pony om en is er direct weg van. Ze staat dan ook open voor alles. Aangezien ze nog nooit van natural horsemanship hoorde, ben ik dus bereid om haar de eerste keren bij te staan met het grondwerk enzo. Ik vraag haar ook om zelf een beetje 'te studeren' zodat ze zelf wat leert ontdekken en zo, ook over vrijdheidsdressuur. Dat doet ze dus niet... Ik moet iedere keer gaan kijken en haar bijsturen. Ok, dat kan wel goed zijn dat ze er niks van kent, maar ze neemt zelf ook geen initiatief. Ze vraagt me dus constant: wat moet ik nu doen, wat moet ik nu doen,... Ze is ook niet zo kordaat, de pony profiteert van haar, ze kan hem moeilijk pakken.
Ok, begrijp je dus dat ik eigenlijk meer werk heb met haar erbij, als ervoor? daarbij komt dat er zo 'slecht opgevoed is'. (ok dit lijkt grof.) bijvoorbeeld: ze was haar abo voor de bus kwijt dus kwam ze met de fiets. maar toen ze terug naar huis wou, regende het verschrikkelijk. Dus stelden we voor om haar naar huis te brengen. Maar waarom belt ze dan niet naar haar ouders??? Ook mist ze vaak haar bus, waardoor we haar moeten brengen. Maar opnieuw, waarom die ouders niet? Ze gaat er gewoon van uit dat wij haar wel zullen brengen (en ja wij doen dat, terwijl ze van haar vader maar te voet naar huis moet)
De laatste keer vroeg ze of haar broertje mee mocht. Tjah ok, maar ik voelde mij gewoon een babysit op den duur...

Nu begin augustus, ging ze een week naar haar moeder, en opeens zegt ze me doodleuk: ja ik kom niet meer de rest van de maand

Wat moet ik hier nu mee??
Wat denken jullie? Ik wil misschien wel een andere verzorger, iemand met meer verantwoordelijkheid. of overdrijf ik? Mijn vriend vindt dat we haar nog moeten een kans geven, dat het anders volledig slecht zal aflopen met haar. maar ja, hij is dan ook zo'n kindervriend en ziet het een beetje als zn taak om haar 'op te voeden'. Maar ik heb niet zo veel geduld met kinderen...