Het is al weer dik 4 jaar geleden dat ik voor het eerst een pony verkocht, maar ik denk niet dat ik er ooit aan wen. Inmiddels heb ik wel meer pony`s verkocht, maar het maakt niet uit hoe lang ik ze heb, ik raak er toch aan gehecht. Een pony had ik voor een prikkie gekocht, beetje doorgereden en daarna heeft ie een paar maanden in de les gelopen. Ik heb hem daarna voor bijna 3 keer zoveel verkocht. Leuke pony, en heeft een goed huis gekregen. Met een paar kopers heb ik nog steeds contact en grappig genoeg mis ik die ponies ook helemaal niet. Zolang ik maar weet dat ze een super fijn huis hebben bij leuke mensen. Maar met die aller eerste pony die ik dus verkocht heb is het helaas wat minder goed afgelopen. Het was nogal een draak. Toen we haar kochten echt gevaarlijk. Maar ja, ik hecht me aan alles op 4 benen dus ook aan deze. In de anderhalf jaar dat ik haar gehad heb is ze enorm veranderd en een hele fijne pony geworden. Toen heb ik besloten haar te verkopen. Ik ging over op een paard en voor mijn zusje of in de lessen was ze toch te moeilijk. Bovendien kon ze fantastisch lopen (liep inmiddels M1 dressuur) en zou het met een goede ruiter ver kunnen schoppen.....dacht ik. Nou dat is dus mooi misgegaan. De gene waar ik mijn paard kocht zou deze pony voor mij verkopen. Helaas kwam ze terecht bij de verkeerde ruiters en viel ze terug in haar oude gewoonte: stijgeren, bijten etc. Toen is ze verdwenen in de handel. Kon haar nergens meer achterhalen. Ik heb heel wat avonden liggen janken, voelde me zo verantwoordelijk voor haar welzijn, wensde dat ik haar nooit verkocht had en miste haar verschrikkelijk. Na een paar maanden kreeg ik een telefoontje: een mevrouw aan de lijn die zojuist mijn pony had gekocht van een handelaar! Aangezien mijn adres in het inentingsboekje stond belde ze mij voor wat meer informatie. Ik dolgelukkig, klonk als een super huis (wel ver van mijn woonplaats vandaan). Helaas, na een paar maanden werd ze weer verkocht, zelfde liedje. Ik bleef maar proberen haar te achterhalen en in 2 jaar tijd is ze 13! keer doorverkocht. Echt vreselijk. Tja, op een gegeven moment moet je sterk zijn. Het is mijn pakkie aan niet meer. Ik heb niets meer over haar te zeggen. Toen ben ik gestopt met achterhalen. En nu net, dik 4 jaar later nadat ik haar verkocht heb, zit ik voor het eerst weer in haar fotoboek te kijken. En spontaan komen de tranen weer. Zucht, als ik toch maar wist hoe het met haar ging....Met alle andere ponies ben ik er overheen gekomen maar op de een of andere manier wil dat met deze dus niet lukken. Hehe, foei stout maar ik ga het toch vragen: kent hier iemand mischien een NRPS merrie met brandmerk, stamboek naam Priscilla. zweetvos met bles (scheef naar linkerneusgat aflopend) beide achterbenen en linksvoor sokken, twee best grote witte vlekken onder buik, 1.47 m. hoog, geboren in mei 1990, Vader: Fair Daymond ox, moeder: Jonjackson chantal. De laatste keer dat ik wat van haar hoorde (twee jaar geleden) stond ze in de provincie Utrecht en werd ze Cappuccino genoemd. Please, kent iemand haar? groetjes