Geplaatst Nou, ik wil toch even van de afschrijven.
Denk dat dit een vrij lang verhaal zal gaan worden, dus als je geen tijd/zin hebt........................
(Na het typen even doorgekeken en inderdaad, het is een heel lang verhaal, maarja het zijn dan ook 2 jaar die beschreven worden
)Vele van jullie hebben mijn topics misschien wel gevolgd. Ik heb Silence nu ruim 2 jaar en die 2 jaar zijn bepaald niet makkelijk geweest. Vooral het begin was een grote ramp. Zowat dagelijks lag ik ernaast en Silence liet me elke 5 minuten alle hoeken van de bak zien. Er was totaal geen klik tussen ons. Heb heel wat keren van wanhoop in tranen bij hem gestaan.
Vanalles geprobeerd en uiteindelijk de DA erbij gehaald. 3 verschillende en alle drie raadde ze aan om met een springmutsje te gaan rijden. Alle drie kwamen ze tot de conclusie dat Silence extreem gevoelige oren heeft en dus extreem gehorig is.
Met dat mutsje kwam er zeker een verbetering. Gelukkig ging het allemaal stukken beter.
Maar na een half jaar begon het weer en al het plezier in het paardrijden verdween met de dag meer en meer.
Steeds vaker ging ik nadenken over verkopen, want dit was niet mijn idee van een (2e) eigen paardje toen we Silence kochtte.
Ik wilde leuke dingen doen en een paardje hebben waar ik veel mee kon doen. Maar dat ging allemaal niet.
Overgestapt naar een nieuwe stal en nieuwe instructeur. Dat ging in het begin erg goed, maar als snel werd de lat voor Silence en mij veel te hoog gelegd door hem. Met als gevolg dat ik de lessen niet meer fijn vond en dat Silence contine in verzet kwam, omdat hij het gewoon niet aankon.
Dus met die lessen gestopt om een pauze in te lassen.
Maar zelf kwam ik ook totaal niet verder. Het is zo ontzettend moeilijk om rust in Silence te krijgen.
Die is zo ontzettend druk in zijn bolletje, dat hij je regelmatig tot wanhoop drijft......
Telkens weer kwam het idee van verkopen terug naar boven...betrapte mezelf er steeds vaker op dat ik op internet aan het zoeken was tussen paarden die te koop staan op o.a. marktplaats en hier op bokt.
Zelf heb ik toen een verkoopadvertentie voor Silence geschreven die echt recht uit mijn hart kwam. Ben daar ook 100% eerlijk in geweest. Maar ik kon gewoon niet op de knop ´verzenden´ klikken, ik kon mijn maatje niet te koop zetten.
Want mijn maatje was het ondertussen best wel geworden. Niet met rijden, maar wel in de omgang.
Op de grond vertrouwde hij mij en die dagen waren dus wel leuk. Ik betrapte mezelf erop dat ik nog maar 1, hoogstens 2x per week erop zat en dat was met de les (nieuwe instructrice waar het gelukkig wel beter gaat).
Maar dit was niet mijn idee van een eigen paardje natuurlijk. Iedereen wil met plezier een eigen paard onderhouden en dat plezier was er dus gewoon niet.
Goed gesprek gehad met mam over nu wel of niet verkopen. Ik vond dat de knoop dus echt doorgehakt moest worden.
Ondertussen stapelde de problemen zich maar meer en meer op en ontwikkelde zich ook een groot trailerprobleem met dank aan de zadelmaker.
Dolgelukkig dat we eindelijk een trailer konden kopen na lang sparen, werd dat geluk vrijwel meteen overschaduwd door een doodsbang paard. Na flink wat oefenen hadden we hem zo ver dat hij er op stal redelijk snel op stond.
In de tussentijd had ik in het paardentijdschrift ROS een oproep gezien voor een clinic van Klaus Ferdinand Hempfling, waarbij ze probleempaarden zochten voor een clinic in Wanroij. Ik zei tegen mam...ik geef ons hiervoor op, misschien worden we uitgekozen.
En inderdaad....dolblij was ik, dat wij uitgekozen waren.
Heb meteen een grens getrokken toen....als dit niet zou helpen....dan ging Silence toch de verkoop in.
Op 19 april onze eerste endurance wedstrijd gereden, maar ook dat ging niet geheel vlekkeloos.
Onder de rit een aantal problemen gehad en toen we naar huis moesten ging het weer totaal niet.
Ondertussen was het hele terrein al leeg en wij stonden daar maar met een paard dat niet op de trailer ging.
Uiteindelijke 1,5 uur later toch erin, dus we konden gelukkig toch nog naar huis.
In die week erna totaal niet gereden, omdat ik er echt gewoon geen zin in had. Zat er gewoon helemaal doorheen met hem.
Ik ging de schuld ook steeds meer en meer bij mezelf zoeken, dacht dat ik gewoon gigantisch fout bezig was.
Maar toch twijfelde ik daar ook weer over, want waarom zou hij anders in de omgang wel zo lief zijn...
Maar gelukkig was op 26 april de clinic waarvoor we uitgekozen waren.
Diep van binnen, had ik al mijn hoop op die clinic gezet omdat ik wist dat hij anders weg zou gaan.
En al mijn hoop was niet voorniks geweest.....wat een geweldige dag hebben we daar gehad en wat hebben we veel geleerd.
Klaus wist me ontzettend veel te vertellen over Silence en ook waar zijn problemen vandaan komen.
En wat was dat een pak van mijn hart....de problemen liggen totaal niet bij mij. (ik ga er alleen niet helemaal goed mee om, omdat ik niet wist wat er mis was, maar de problemen zijn dus niet bij mij begonnen)
Alles heeft te maken met zijn verleden.
(voor de geinteresseerde, alle details staan in dit topic:
[VVDD] Onze clinic bij Klaus Ferdinand Hempfling. )
Er viel zo´n last van mijn schouders die dag...zoveel werd er duidelijk, ongelofelijk.
Dolblij was ik, dat ik wist wat er (deels) aan de hand was, maar ook minder blij was ik met de toekomst...
De problemen liggen dus helemaal in de basis en in het vertrouwen dat Silence in mensen heeft. (In zijn geval dus....geen vertrouwen). Dus aan mij de taak om helemaal van voor af aan met hem te beginnen.
Om helemaal aan het eerste puntje van vertrouwen te gaan werken en dat heel langzaam op te bouwen.
Ontzettend veel grondwerk komt hierbij kijken (toch z´n voordeel dat ik daar al zoveel mee bezig ben geweest) en voorlopig niet rijden.
Toen we naar huis moesten was het weer een drama wat resulteerde in 2,5 uur werken voor we hem op de trailer hadden met een paardje dat gewoon echt uit pure angst stond te trillen en te zweten.
Op weg naar huis alles op mij in laten werken en een besluit genomen.
Trailerladen.....dat gebeurd voorlopig niet meer.
Wedstrijden....dat gebeurd voorlopig niet meer.
Rijden............dat gebeurd voorlopig niet meer, alleen in de leuke vorm, van bosritten (aangezien Silence dan voor de volle 100% ontspant omdat hij het zo leuk vind)
Grondwerk......dat is wat er voorlopig gaat gebeuren. Helemaal van het aller eerste begin af.
Alle dingen waar ik dus zo naar uitgekeken heb komen dus allemaal te vervallen. Op zich heb ik het daar erg moeilijk mee gehad, maar van de andere kant is het natuurlijk voor een goed doel,.......het welzijn van mijn paardje.
En als er iets belangrijk is, vind ik het dat wel.
Ondertussen daar nu dus bijna 2 weken mee bezig en ik moet zeggen dat ik al een ontzettend groot verschil merk.
Ik werk vanuit de oefeningen die Klaus me heeft meegegeven en Silence is zeker al veranderd.
Hij heeft meer rust in zich op bepaalde momenten en zijn aandacht wordt al steeds meer en meer en ook beter op mij gericht.
Ook heb ik nog een reading laten doen bij Nancy van stal Danae en zij bevestige vrijwel alles wat Klaus ook heeft verteld (zonder te weten wat Klaus had gezegd). Ook merkte zij op, dat Silence zich nu al fijner voelt over wat betreft het nu gaat.
Dus toch wel een teken dat er verbetering in zit.
We zijn er nog lang niet en dit was ook totaal niet mijn idee van opnieuw een eigen paardje.
Maar als Silence zich er beter door gaat voelen en het tussen ons hierdoor beter zal gaan....
Dan is het het voor de volle 100% waard.
We gaan er dus voor, zorgen dat Silence gewoon echt mijn maatje wordt.
Ik doe het graag voor hem, met alle liefde en plezier.
Dus het roer gaat helemaal om en hopelijk zal alles snel positief veranderen.....
Ik moest het even van mij afschrijven.
Dank je wel voor het lezen van mijn verhaal.
