Bokt.nl

**Geplaatst door de TopicStarter:** 19-12-02 19:17

Ik weet het echt niet meer :((

Geplaatst door de TopicStarter: 19-12-02 19:17

Ik heb Pompidou nu al bijna 1 jaar.
Ik hou heel veel van haar, en ze is me heel dierbaar...

Maar ik zie het nu echt even allemaal niet meer zitten.
Er komt gewoon geen einde aan dat gezeik met haar. Altijd is ze druk, terwijl ze echt 7 dagen per week een uur werkt, 2x daags in de molen komt, en in de paddock los komt, altijd is ze schrikkerig, en het lijkt gewoon alsof het gewoon niet meer lukt.
Als ik het nú al moeilijk heb, hoe moet dat dan in de toekomst? Verdrietig

Mijn hoop en moed is weg gezakt, ik ben gewoon niet de aangewezen persoon dit paard te rijden, en ik wordt steeds ongelukkiger, omdat na een paar keer 'goed'te hebben gereden, ze het al-tijd weer verkloot.
Er komt geen einde aan.

Vandaag stapte ik al op van: 'wat doe ik toch met dit paard?'
En het lukte gewoon niet.
Hoe goed ik me ook ontspan, hoe rustig ik ook blijf, hoe hard ik ook mijn best doe haar te negeren, ze blijft gewoon klieren, schrikken, bokken, rennen, noem maar op.

Ik ga nog met mijn instructrice overleggen, maar ik denk er nu echt serieus over haar weg te doen.

Ik voel me zwaar zwaaar poedersuiker.

**Geplaatst:** 19-12-02 19:22

Geplaatst: 19-12-02 19:22

anneke heb je al eens aan Nikki of Frank gevraagd of die haar eens aanvoelen misschien weet die een oplossing

trotse moeder van 2 prinsesjes

**Geplaatst:** 19-12-02 19:23

Geplaatst: 19-12-02 19:23

Ik snap best dat je er moe van wordt.Ik heb het zelf ook gehad.

Als ik het zo lees klikt het gewoon niet tussen jullie.En wil jij meer eenpaardje wat zijn energie gebruikt wanneer jij dat wilt en wanneer het nodig is en niet elke dag.Ik zou als ik jou was alles op een rijtje zetten en dan kijken wat je echt wilt hoe moeilijk het ook is.Veel succes met je beslissing.

http://glitz4kids.webklik.nl/page/homepage Voor wat unieks op uw kinderfeestje.

**Geplaatst:** 19-12-02 19:25

Geplaatst: 19-12-02 19:25

ach wat jammer nou, denk er heel goed over na. Inderdaad eens alles op een rijtje zetten en dan de juiste beslissing nemen. Laat je gevoel spreken, het is een erg moeilijke beslissing.

ik wens je heel veel sterkte..

Jouke 't Hoff / Yedinja Beninja fan B.B. / Jieldou L1+4

Kijk eens op http://www.equinelymfedrainage.nl

**Geplaatst:** 19-12-02 19:26

Geplaatst: 19-12-02 19:26

jeetjue,ik snap heel goed hoe jij je voelt.Ik heb het zelfde gehad en ik heb mijn pony verkocht.je hebt je paardje nu al een jaar dat is heel lang.je bent waarsdchijnlijk al een jaar lang aan het knokken of niet? ik heb na 10 maanden knokken mijn pony met heel veel pijn in m' n hart weg gedaan maar uiteindelijk is het voor mij en jordy toch de juiste beslissing geweest.
Succes met je beslissing.denk er goed overna!
groetjes simone

**Geplaatst:** 19-12-02 19:30

Geplaatst: 19-12-02 19:30

Ik weet een beetje wat je doormaakt met zo'n hyperactief geval onder het zadel. Met de tijd wordt het heus niet minder maar je zult wel leren om dat gedrag in goede banen te leiden. Dat is een hele klus en ik kan me goed voorstellen dat je het niet ziet zitten om iedere dag er weer voor de volle 100% tegen aan te gaan.
Als je haar besluit te verkopen zul je voor een dergelijk paard makkelijk een goed tehuis vinden en dat is vast een geruststelling.

**Geplaatst door de TopicStarter:** 19-12-02 20:02

Geplaatst door de TopicStarter: 19-12-02 20:02

Bedankt voor de reactties.
Het is zo dubbel allemaal.
de ene keer gaat het supergeweldig en overwin ik en dan heb ik zoveel moed! De andere keer, gaat het zo zwaar slecht en voel ik me zo verdrietig en min.
En het stomme is, je paard heeft het gewoon niet door.
Tsja hoef je ook niet te verwachten natuurlijk, maar dat maakt het niet bepaald leuk. Verward

Pompidou is nu 5, en begint te puberen. Het is een fris en hyper dier, maar ik kon er in principe goed mee omgaan. Maar ze krijgt streken.
Ik ben, en dat geef ik zelf toe, veelst te 'lief'en voorzichtig.
Ik wil haar vooral geen pijn doen en de stront in rijden.
Toch verdient ze, als ik erop terugkijk, vaak genoeg een flinke mep.
Ze is heel slim, en weet dat ze me onzeker maakt, zeker met dat debiele gebok en nerveuze gedrag.

Ik voel me dan zo machteloos, want nog steeds wint mijn angst. Boos!

Terwijl ik achteraf denk, had ik maar zus en zo gedaan...

Ik ben zo trots op haar, het is een prachtige jonge merrie, superbeweging (zelfs mensen aan de deur gehad voor haar, die haar op het land zagen lopen), ontzettend veel potentie voor de dressuursport, leuk papier, lief en eigen karakter, enz.

Daarom voel ik me zo zwaar poedersuiker nu. Ik heb een geweldig leuk paard, waar ik zoveel mee kan.
Waarom kan ik haar dan niet rijden? Waarom waarom waarom?

Ik heb 2 keer per week heel goed les. Tijdens de lessen zelf gaat het eigenlijk goed, dan overwin ik van mijn angst én van Pompidou.
Maar zodra ik alleen ben...
Dan is het groot feest voor Pompidou.

Frank heeft al voorgesteld om er op te zitten. Hij is echt nooit bang, en laat een paard nooit over zich heen lopen. Dat weet ik. Hij rijdt zelf ook 2 jonge paarden die erg moeilijk zijn.
Maar goed, of dat nu wat oplost?

Ik ben echt van slag.

Verdrietig

**Geplaatst:** 19-12-02 20:04

Geplaatst: 19-12-02 20:04

Maak je wel eens een duin/bosrit?

Misschien moet je dat eens vaker gaan doen. 2x in de week min 2 uur.
Zet hem in het bos maar eens aan het werk.

Misschien vind ze het werk wel gewoon saai. Als ik jou zo hoor moet ik hast denken dat het dier een echte 'loper'is die haar energie kwijt moet.
Het bos en duin is daar zeer geschikt voor.

**Geplaatst:** 19-12-02 20:10

Geplaatst: 19-12-02 20:10

Misschien is het wel een goed idee om Frank er eens op te zetten, maar het probleem is dat je daarmee niet je eigen angst overwint

Waarschijnlijk voelt ze toch jou angst aan ook al probeer je je voor jou gevoel zoveel mogelijk te ontspannen.

Jouke 't Hoff / Yedinja Beninja fan B.B. / Jieldou L1+4

Kijk eens op http://www.equinelymfedrainage.nl

**Geplaatst:** 19-12-02 20:16

Geplaatst: 19-12-02 20:16

moeilijk zeg.
Ik merk het ook uit je berichten hier op bokt, de ene keer vol enthousiasme, de andere keer vol twijfel.
Ik zou ook niet weten wat ik ermee aan zou moeten, ik wil je veel sterkte toewensen.

**Geplaatst:** 19-12-02 20:17

Geplaatst: 19-12-02 20:17

wat jezelf al aangeet is dat ze nu heerlijk aan het puberen is. Alleen daardat je zo aan het puberen is maakt ze jouw onzeker en angstig met haar steken die onverwachts komen. Elk paard heeft hier wel een periode last van misschien moet frank haar wel even flink op haar nummer zetten dat ze heel goed weet waar de grens ligt.En natuurlijk moet je daar wel zelf bij zijn zodat je van hem ook kunt leren wanneer hij welke hulp enz geeft zodat ze niet over hem heen loopt of tructjes gaat uithalen.
In iedergeval succes met je beslissing. Ik hoop dat je wat aan onze raad hebt.

Wodan en ik onderweg in de M2

**Geplaatst door de TopicStarter:** 19-12-02 20:29

Geplaatst door de TopicStarter: 19-12-02 20:29

Cowgirl, met haar nu het bos in is je reinste zelfmoord zeg maar. Knipoog

Ik snap wat je bedoeld daarmee, maar het is hierbij geen oplossing.
Ze is n.l. echt niet braaf genoeg om het bos mee in te denderen. Ik zou het heerlijk vinden, maar dat kan niet. Zeker niet nu ze zo in 'staking'is, en die rotstreken uithaalt.

Ik wil zó graag wat bereiken, maar het schijnt niet te lukken.
Het maakt het juist zo erg dat de ene keer alles fantastisch gaat, en de andere keer zoals vanmiddag, het heel slecht gaat.
Ik wordt gek van die wisselvalligheid.

Mischien is het idd een idee om Frank erop te laten en te kijken hoe ze daarop reageert...Mischien leer ik er wel van. Kan ik iig kijken of ze op een stevigere aanpak beter reageerd.
Maar aan de andere kant: bij Frank voelt ze geen angst. Bij mij wel. Boos!

Ik snap dat jullie helemaal gek worden van mijn wisselvallige berichten, maar ik heb het nu zo moeilijk. Het lijkt wel of bokt dan het enige is dat me opvrolijkt/ begrijpt...

Mijn vriend zegt: 'stop dan ook met die 'domme paarden' Misselijk

Mijn ouders hadden het meteen over verkopen, en wat voor paard ik dan zoek etc. Alsof het niets is. Hun snappen niet hoeveel verdriet het met zich mee brengt.

Voor buitenstaanders is het moeilijk te begrijpen hoeveel het met je doet, hoeveel je wel niet om je paard geeft.

Voel me echt radeloos.

**Geplaatst:** 19-12-02 20:41

Geplaatst: 19-12-02 20:41

als je haar bessluit weg te doen: heeft de stal waar je werkt geen interesse in je paard eventueel?? dan blijf je haar zien en haar vorderingen gadeslaan en weet je ook zeker dat ze goed verzorgd zal worden.....??

**Geplaatst:** 19-12-02 20:43

Geplaatst: 19-12-02 20:43

Ik heb met mijn eigen paard ook behoorlijk wat aanloop problemen gehad hoor. In het begin had ik zelfs 5 keer per week les. Tja dat kost je handen vol aan geld maar het is het waard geweest. Ik ben er ook 2 keer vreselijk vanaf gelazerd [lag er zelfs bewusteloos naast, kroop vervolgens 2 maanden op handen en voeten door het huis]. Maar er was toch iets speciaals aan dat paard waardoor ik niet op wilde geven. Hij kon me af en toe zo'n super gevoel geven en dat was verslavend.
Ga dus eens goed na of Pompidou zoiets voor jou heeft. Staar je niet te blind op het rijden. Als je je een dag onzeker voelt, ga dan vooral niet rijden maar ga longeren. Je paard is nog jong en jullie hebben tijd genoeg.

**Geplaatst:** 19-12-02 20:46

Geplaatst: 19-12-02 20:46

Ik snap dat het heel moelijk is om een beslissing te nemen.
Je hecht je gewoon onwijs aan je paard, je hebt haar ook al best een poos.
Maar aan de andere kant: een dier heb je niet om genietend naar te kijken...Het kan dan een prachtig paard zijn, met prachtige bewegingen enz., maar misschien heb jij wel meer aan een minder mooi paard dat wat minder beweegt maar waar je je wel helemaal bij op je gemak voelt.
Ik maak uit je berichten op dat je ontzettend trots op je paard bent.
Een prachtig en goed paard met ook nog als vader Junior STV.
Maar is dat genoeg als je met het rijden steeds tegen hetzelfde aanloopt?
Het is zo zonde dat je er niet van kunt genieten. Je hebt vorderingen gemaakt met haar, werd weer enthousiast, maar de twijfel en wanhoop komt toch steeds weer terug in je berichtjes. Zou je het niet heerlijk vinden om het vertrouwen weer terug te krijgen met het rijden? Met een glimlach op je gezicht op je paard te zitten? Fluitend op je paard een ritje door het bos te maken? Heel eerlijk gezegd denk ik dat dat met Pompidou allemaal niet snel gaat gebeuren. Volgens mij is er van beide kanten te weinig vertrouwen. Tja en wat was er dan eerder, de kip of het ei? Was jij angstig en voelde ze dat waardoor ze zenuwachtig werd? Of was ze al een nerveus paard en maakte jou dat onzeker? In beide gevallen is het heel moeilijk om dit te doorbreken. De vraag die je jezelf moet stellen is of je denkt dat er nog veel verbetering plaats zal gaan vinden...
Pffff moeilijk hoor!! Zou eerst inderdaad Frank er nog eens opzetten en dan kijken hoe dat gaat. Misschien kan hij je laten zien hoe hij er mee omgaat.
Heel veel succes Lachen

Ninthe onder het zadel - april 2007

**Geplaatst:** 19-12-02 21:56

Geplaatst: 19-12-02 21:56

Idd niet direct al opgeven nu je zo twijfelt! Je geeft zelf aan 'verslaafd' aan haar te zijn, haar eigenlijk niet weg te willen doen, maar het is die angst dat het nooit meer goedkomt. Ik weet van je verslagen op Bokt dat je al vaak geworsteld hebt met dit probleem en dat het steeds uitzichtlozer lijkt, maar ik denk ook dat je nog ff door moet zetten, misschien dat het lukt met behulp van anderen en misschien hebben andere mensen uit je directe omgeving er een andere kijk op.

So tell me where you are / Tell me how you feel / Tell me what you need / Just tell me how you feel / And let it all just rain on me. ~ Kane

**Geplaatst:** 19-12-02 22:29

Geplaatst: 19-12-02 22:29

Pff, ik kan me voorstellen dat je je enorm dubbel voelt.
Je verstand en je hart spreken elkaar tegen.
Ik kan ook niks bedenken wat je zou kunnen helpen, daar ken ik jou en Pompidou niet goed genoeg voor. Maar misschien met hulp, je weet het nooit.

Het enige wat ik nu kan doen is je een hart onder riem steken en je veel sterkte wensen met deze beslissing.

Liefs Tigger.

**Geplaatst:** 19-12-02 22:43

Geplaatst: 19-12-02 22:43

Moeilijk he..Ik zou in ieder geval Frank er een keer oplaten, kan je in ieder geval zien hoe je paard dan reageert en misschien helpt het jou ook een beetje met haar om te leren gaan. Als je haar ondanks alles nog steeds speciaal vindt zou ik het zeker een kans geven. En zoals Jippie ookal zei, jullie zijn allebei nog jong, je hebt nog tijd genoeg. Aan de andere kant, je hebt het paard ook, of vooral eigenlijk, voor je plezier. Als je er hoofdzakelijk ongelukkig van wordt schiet het natuurlijk ook niet op..Mwaahhhh, zover was je zelf dus ookal.
Zit zelf met een soortgelijk (maar minder heftig)probleem, heb mijn paard 1,5 jaar en ben al ruim een jaar aan het kwakkelen met een onverklaarbare kreupelheid...Ben nu na lang twijfelen maar helemaal met haar rijden gestopt, de man van mijn instructrice gaat haar nu rijden en dan maar eens kijken of dat helpt..Is ook niet echt en lekker idee, dat je je eigen paard naar de filistijnen helpt maar ja.
Voor jou in ieder geval heel veel sterkte met het nemen van de juiste beslissing en vooral ondanks de stress toch ook heel veel plezier met je paard zolang je haar nog hebt!

**Geplaatst:** 19-12-02 22:52

Geplaatst: 19-12-02 22:52

Niet opgeven meis!! Ik heb ex nu anderhalf jaar en t gaat nog steeds niet zoals ik wil zelfs niet een beetje, ik heb ook al willen opgeven maar ik moet van mezelf gewoon doorzetten. Ik begrijp dat het heel moeilijk is voor je ,ik heb niet eens les daarom gaat het ook zo slecht. misschien een idee om alleen te rijden als je les hebt en voor de rest vrijspringen,longeren,losgooien,wandelen?

Quote Apollo: Als ik nooit alcohol had gedronken he, zat ik nu waarschijnlijk op de universiteit *LOL*

I'm not your f*cking barbie bitch

**Geplaatst:** 19-12-02 22:57

Geplaatst: 19-12-02 22:57

Maar laten we eerlijk zijn, je hebt een paard voor je plezier en niet om elke dag hikkend er naar toe te gaan.

Tenminste zo ligt het niet bij mij.
Een uitdaging is leuk, maar altijd maar moeten vechten is gewoon slopend, lijkt mij.
Ik begrijp heel goed dat ze het niet meer ziet zitten, wat overigens niet wil zeggen dat ik vind dat ze moet stoppen. Ik probeer me voor te stellen hoe het is om zo naar je lieveling te gaan......

Heel moeilijk hoor.

Laatst bijgewerkt door Tigger op 20-12-02 10:24, in het totaal 1 keer bewerkt

**Geplaatst:** 20-12-02 01:15

Geplaatst: 20-12-02 01:15

niet opgeven hoor!!

ik heb al 3,5 jaar een haat-liefde verhouding met mn paard, hij steigert, staakt, doet gestoord enz
maar als het een keer goed gaat, dan ben ik zoooo happy! daar kan geen ander paard tegen op!

maar aan de andere kant, ik heb altijd zin om paard te rijden(destiny, desiree, zelfs selina die ik zelf heb ingereden!)maar Quentin, ja als ik weet dat ik helemaal alleen ben, dan stel ik het rijden zo lang mogelijk uit, en waarom?omdat ik weet dat als ik helemaal alleen met hem ben het 9 vd 10x fout gaat, en dan ook echt fout, dat ik op of over de bakrand eindig...

maar ik kan en wil niet opgeven, Quentin is gewoon mijn paard, en daar ga ik mee door tot ik heb gewonnen!

dus je moet voor jezelf bekijken of je er mee door wil gaan, heb je er de energie&kracht voor(ook geestelijk, want het is slopend hoor op zo'n manier met je paard omgaan!)hebt om er echt voor te gaan!
geloof in jezelf, en ga er voor!dan komt het helemaal goed!!
ze is nog jong, ze wordt echt wel braver naarmate ze ouder wordt(Quentin heb ik vanaf zn (bijna)6e hij is nu ruim 9 jaar en is nog steeds zo maar ja die heeft Amor/Epigoon bloed...misschien dat dat de reden is die wordt helaas niet echt gemakkelijker nu hij ouder wordt)

je zegt zelf dat met je instructrice erbij het wel gaat, dat je het dan wel kan, en je angst overwint!dus dat betekent dat je het echt wel kan!

ik baal soms zo erg dat ik het liefst Quentin nooit meer wil rijden, maar alleen nog wil longeren, en dan op andere paarden wil rijden(die van mn moder, of die 3 jarige)want dan ben ik zo boos, het gemiddelde paard daar stap ik op en rij ik mee weg, niet altijd vlekkeloos, maar ik krijg ze aan het lopen, en wat ze ook proberen ze zijn niet de baas over mij, en waarom Quentin dan wel?hij is juist het paard waarmee ik wil laten zien wat ik kan, wedstrijden wil ik met hem rijden, t liefst nog succesvol ook!en waarom lukt het me dan met hem niet, maar met ieder willekeurig ander paard wel?

dan ben ik soms echt verdrietig&gefrustreerd!

maar heb nu 3x per week les, en verder longeer ik hem en rij af en toe in mn eentje, en als hij dan niet staakt/steigert, ben ik zo blij!

rij nu M2 en dat heeft heel wat moeite gekost, maar ik weet zeker dat als jij er echt voor wil gaan, dat jou dat dan ook lukt!!

heel veel succes, en niet opgeven hoor!!

*** Hilde van de Westfriezenhof *** bedankt voor alles meisje ღ Des, Dee, Wis, Quinnie & Hillie ...zo oneerlijk... ஐ Rust zacht Y;(

Anne van de Slothoeve Ster Sport

Z2 startgerechtigd!

**Geplaatst:** 20-12-02 01:29

Geplaatst: 20-12-02 01:29

Soms moet je gewoon toegeven dat het absoluut niet klikt tussen jou en een paard. Als dat het geval is, moet je beslissen wat het beste voor jou en je paard is. Je moet niet je plezier in het rijden erdoor laten vergallen. Je kunt dan beter kiezen om een goed adres voor je paard te zoeken en op zoek te gaan naar een paard waar het wel mee klikt. Er zijn vast nog wel meer paarden met mooie papieren en gangen, waarmee het rijden wel goed gaat.

Staat wel tegenover dat het emotioneel wel heel moeilijk is om afstand van je geliefde paard te nemen, maar diep in je hart weet je meestal wel wat het beste is. Het is alleen moeilijk om daar ook aan toe te geven.

Veel succes, met wat je dan ook mag beslissen.

**Geplaatst:** 20-12-02 01:47

Geplaatst: 20-12-02 01:47

Ik heb niet al de reacties gelezen, maar als ik jou was zou ik geen overhaaste beslissingen gaan nemen. Dit probleem komt me bekend voor , ik heb bijna een jaar geleden een nieuw paard gekocht van medebokker Desiree. Een ontsettend fijn paard, maar...... ze werd lastiger en lastiger todat ik er echt niet meer op durfde te gaan zitten. Op een gegeven moment zei mijn instructeur en staleigenaar laat je paard eens nakijken voordat je haar verkoopt.Misschien is het wel iets lichaamelijks en geef toe een paard kan niet zeggen of ie ergens pijn heeft. Dus ik Parmentier uit Belgie laten komen en.......... mijn paard had heel erg veel pijn!!!!! Uitgerekte kniebanden waardoor ze zich vast hield op alle plaatsen waar een paard zich vast kan houden in het lichaam en tijdens het rijden zach je dat echt niet. Dus ze heeft een aantal injecties gehad en ik heb haar nog nooit zo idioot blij ziendoen op de wei na enkele dagen. En nu???????? Ik ben nog nooit zo blij met haar geweest als nu. Dus please laat je paard misschien eens nakijken.Mijn paard deed echt het zelfde als die van jou en ik heb nu echt een ander paard terug. Denk er alstublieft goed over na en succes!!!!!

Mijn eerste kindje is geboren... en ze heet ROBIN!!!!!!!!!!

**Geplaatst:** 20-12-02 09:24

Geplaatst: 20-12-02 09:24

Ik denk dat je dat aanbod van Frank zeker moet aannemen. Hij zou Pompidou wat manieren kunnen leren, waar jij de ervaring en het lef misschien voor mist. Ik zou haar zeker nog niet verkopen. Dat is zonde. Misschien gaat het wel een stuk beter als Frank haar een paar keer per week rijdt. Kun jij niet ondertussen wat meer ervaring opdoen op een paard van hun?

**Geplaatst:** 20-12-02 10:26

Geplaatst: 20-12-02 10:26

En misschien rijdt die Frank hem er wel door heen, Niet geschoten is altijd mis, zullen we maar zeggen.

Wie is er online