Na die onregelmatigheid ben ik haar vrijwel elke dag lekker gaan longeren, lekker voorwaarts neerwaarts en lekker ontspannen.
Ze kwam lekker los, en ging erg vooruit.
Sinds eergisteren ben ik weer gaan rijden. Ze was toen erg klierig en zo, maar goed, het was voor het eerst weer, dus dat was geen ramp.
Gisteren weer gelongeerd, en vandaag er weer op.
Eerst even gelongeerd van te voren, want aangezien ze veel binnenstaat, heeft ze enegie voor 10.
Was een verstandige keuze, want mevrouw ging even testen hoe hard ze wel niet kon. *zucht*
Afijn, even tot de orde geroepen
en aan het werk gezet.Viel me erg op, dat ze telkens niet langs een hindernis wilde die in de rijhal stond.
Ik erop, en ja hoor, elke keer er niet langswillen. Maar ik vind dat gewoon spoken hoor, ze was er al 100 keer langsgeweest, en nu opeens is het eng.
Ik was het denk ik eens spuugzat, want ik peinsde er niet over me over te geven.
Een tijdje terug was ik dus afgestapt en met een rotgevoel naar huis gegaan. Dat wilde ik dus echt niet.
En het gekke was, mijn angst kreeg totaal geen kans! }> Ik was zo fanatiek, ze moest en zou naar me luisteren.
Dus ik de hele tijd: 'voorwaarts denken' 'negeren' 'diep en recht zitten'en 'ontspan jezelf'
Ging echt prima!!!!
Pompidou was echt een draak, maar ik won wel!
Dit is echt een paard wat ontzettend hard aan het werk moet, want toen dat eenmaal het geval was, was ze erg braaf.
Ze was zeiknat, en erg moe
(me too 
) maar ik was wel apetrots!Want: waar was die angst nou? Zal ik me eroverheen gezet hebben?
Binnenkort snel foto's, want dit wil ik met jullie delen.
Kom je wel een keertje langs dan?