Geplaatst Vorig jaar zomer dacht ik hem gevonden te hebben. Een 5-jarige hengst die nog niet zo lang op de manege stond. Hij heette Mercurio en meette 1.72m, precies een goede maat voor mij. Ik heb hem een maand of 3 gereden, en hij was enorm fijn. Maar het was een eikel als hij geen zadel ophad. Hij was enorm massief en kende zijn eigen kracht niet. En hij was ontzettend lomp. Nu is dat niet zo heel erg, maar hij was 1.72m, enorm gespierd en ongeveer 2x zo zwaar als mijn grootste pony. In september is het fout gegaan bij het afzadelen en heeft hij me een paar gekneusde ribben geschopt. En weg was mijn liefde voor Mercurio.
Toen kwam Furia. Een 3-jarige hengst waar ik al 2 jaar stapelgek op was. Hij was heel aanhankelijk, en ik heb geholpen hem in te rijden. Maar hij was een beetje saai met rijden. Ik vind hem nog steeds super, maar qua rijden was het niet mijn paard.
En al die tijd stond mijn droom vlakbij mijn merries op stal. Het word dus geen romantisch liefde-op-het-eerste-gezicht-verhaal
Het viel me altijd al op dat Benisero altijd zo rustig bleef als ik met Chess of Zita langskwam. Af en toe ging ik naar hem toe om hem een beetje aandacht te geven, want nadat hij op z'n 4e is ingereden, is er niks meer mee gedaan. Hij stond te koop, maar er werd nooit op gereden. Ik vond hem altijd wel leuk, het is echt een typische droomhengst: manen tot op z'n schouderblad, lange voorlook, dikke nek, en heel mooi gebouwd. Bovendien stond hij tussen de merries, en hij gaf nooit een kik. Vorige maand waren ze hem aan het opzadelen om een nieuw verkoopfilmpje te maken. Het was al heel lang geleden dat ik hem buiten z'n stal gezien had, en toen ik hem daar met z'n knalblauwe halster zag staan, dacht ik: 'Oh mijn god. Dit is hem!' Eigelijk was het ook onvermijdelijk. Een lichtgrijze appelschimmel met een geweldig karakter, wat ik altijd gewild heb.Gister raakte ik met de staleigenaar aan de praat over een jong paard die ze nu aan het inrijden zijn. Eigelijk zou ik dat gaan doen, maar ik zag ervan af omdat hij wel erg klein en iel was. Hij zei: 'Ik vind het jammer dat je met Furia gestopt bent.' Dus ik zei dat hij teveel een 'damespaardje' was. Hij had geen ballen. (Theoretisch gezien wel, natuurlijk
) 'Nou, dan weet ik wel een paard voor jou.' Ik dacht: Ohnee, niet Mercurio! Maar hij bedoelde Benisero! Ik mocht hem wel eens uitproberen als ik 's ochtends kwam. 's Ochtends is het vaak rustiger, vandaar. Maar vandaag ging ik pas 's avonds rijden, dus ik kwam om 19u op stal, zegt hij: 'Wat is dat nou?' Ik snapte hem niet helemaal, dus ik keek hem vragend aan. 'Ik dacht dat jij Benisero zou rijden?' Slik. Nu? Oké! Dus ik Benisero opgezadeld, en toen ik opsteeg wist ik het. Dit is hem. Hij had ruim een jaar stilgestaan, maar nadat ik hem lekker losgereden had maakte hij zonder problemen een pirouette, zonder probleem schouderbinnenwaarts. En draven dat hij kan! Echt geweldig!
Ik heb met de staleigenaar afgesproken dat ik hem weer een beetje terug in training zal brengen, en wie weet wat er dan gebeurd .. 
Pff. Nooit geweten dat ik zo verliefd kon zijn op een paard. Ik bedoel, ik ben ook gek op mijn pony's, maar die zijn officieel gezien van mijn stiefvader. Toen mijn moeder met hem trouwde, ben ik voor de pony's gaan zorgen en zo werden ze beetje bij beetje van mij. Maar écht een eigen paard heb ik nooit gehad, en die klik die ik vanaf het eerste moment met Benisero heb, heb ik nog nooit gehad met een paard. Niet met Mercurio, niet met Furia, maar ook niet met Chess of Zita.. Het voelt allemaal zo goed, alles klopt gewoon
Maarja, ik moet/wil eerst Chess en Zita verkopen Dus mocht je iemand weten die een leuke Welsh Cob zoekt... voordat ik aan een nieuw paard begin. Maar ik mag Benisero gelukkig voorlopig gaan rijden, en daar ben ik al zielsgelukkig mee
Oja. Sorry voor dit lange verhaal, maar ik spat gewoon echt uit elkaar van blijdschap
