Beetje rare vraag en ik weet niet zo goed hoe ik het uit moet leggen, maar ik vind het interessant om te weten van jullie.
Ik vergeet zelf nl weleens wat ik allemaal heb. Ik heb nu 17 ponies op stal, waarvan er 13,5 van mij zijn. Verder heb ik nog een koe, 10 schapen en een stel konijnen. Ik heb een eigen stal en kan doen en laten wat ik wil.
En toch merk ik dat ik dit alles soms als vanzelfsprekend neem. Hoewel ik er hard voor moet werken en het handen vol geld kost. Ik sta er eigenlijk nooit bij stil dat een hoop mensen niet eens één paard hebben. Ik heb nu zo'n 6 jaar eigen ponies. Af en toe koop ik er wat bij , of er gaat wat weg.
Soms wordt ik weleens jaloers op die "Penny verhalen" waar een meisje eindelijk een pony krijgt en dat ze helemaal in de wolken is. Dat gevoel heb ik nooit gehad. Ik wilde een pony, dus ging ik werken. Ik wilde er nog één dus ging ik meer werken. En zo heb ik er nu bijna 14, maar ik sta er eigenlijk nooit bij stil.

Beetje vaag verhaal misschien, maar ik weet niet zo goed hoe ik het moet uitleggen. Bottom line is, zijn jullie blij met wat je hebt en waardeer je dat?

Pffff ten eerste snap ik niet hoe je het uithoud met 14 pony's!

Ik heb er maar eentje en ik moet er toch niet aan denken om een tweede te hebben.Echt niet!Dan zou ik daar de hele dag zitten denk ik haha.Niet dat dat erg zou zijn ofzo,maar dan zou ik toch totaal geen tijd meer hebben voor andere dingen.

Maar goed ik waardeer het dus nog wel elke dag..
Elke dag bedenk ik me dat ik zoveel geluk heb gehad met michelle(en met m'n ouders!!!),en ik kan idd af en toe dat lekkere gevoel nog voor me halen van die eerste dag dat ik d'r kreeg,hoe blij ik was! Elke avond tot een uurtje of 10 was ik bij d'r..echt heerlijk.
Nu heb ik jammergenoeg dat gevoel allang niet meer,maar ik ben nog steeds superblij met d'r en dat ik nog steeds op d'r kan rijden.

Woon jij zelf op een boerderij?
Heb je een opleiding gedaan?Want hoe had je ingodsnaam de tijd!
Ik denk dat menig mens jaloers op je is hoor!,wat lekker moet dat zijn zo al je paardjes bij je huis.

Toch ben ik zeer tevreden met 1 pony.

Ik heb MBO Landbouw gedaan en ik werk nu als bedrijfsleider in een bakkerij. Ik werk 40 uur en verder ben ik bij de paarden. Heb verder geen hobbies (Behalve Bokt dan )
En wat tijd tijdens school betreft, ik deed nooit iets op school en was er vaak ook niet (en dan toch slagen met hoge cijfers, beetje een wereldwonder).
Ik ben echt wel blij met mijn knollies, maar ik vind het zo vanzelfsprekend. Als iemand tegen me zegt dat ze zo graag een paard willen, heb ik altijd zoiets van "dan doe je dat toch?".
Ik vergeet gewoon weleens hoeveel mazzel ik heb.

Oh joh ik zie nu dat je allemaal kleintjes hebt Ik dacht al..dan zal je wel tig verzorgsters hebben ofzo

Als ze tegen mij zoiets zeggen over een paard heb ik trouwens eerder zoiets van: weet je wel wat het allemaal inhoud?
Veel mensen willen natuurlijk gewoon een paard,maar hebben daar eigenlijk niet de tijd voor,ik ken zo'n vrouw,het liefst heeft ze een eigen paard,maar ze weet dat ze de tijd er niet voor heeft,dus tja..dan wordt het toch lastig.

waardeer ik wat ik heb...
ik heb een vriend uit duizenden, een lieve hond, 3 eigenwijze katten, ik woon in een huis met mega tuin waar ik vroeger als kind van droomde, maar wist dat ik nooit in deze straat kon wonen omdat het 'op stand' was en dus te duur voor zo'n eenvoudig meisje als mij... ik heb 6 jaar het werk gedaan wat ik op mijn 17e wenste te gaan doen; in een gevangenis en last but not least... sinds anderhalve week heb ik een eigen paard waar ik ook als kind van droomde.... én of ik waardeer wat ik heb én heb bereikt!

Ik waardeer zeker wat ik nu heb!
Okeej ik heb Sher nog maar 2 maanden, maar ik ben echt heel blij met haar. Ik doe nou niet zoveel meer eigenlijk buiten school en paarden (en bokt ), maar dat vind ik niet erg.

Ik waardeer het zeker (lieve vriend, leuke familie, leuk bijrijpaard, leuke baan), maar mijn doel is voor binnen nu en 1 jaar, huis kopen en trouwen. En dan daarna toch wel een eigenpaard (en trailer en en en.....)
Maar voor nu ben ik zeker tevreden!

Ik ben heel blij met wat ik heb en dat waardeer ik ook enorm!
Ik heb jaren samen in een kamer met mijn zus gelegen en nu heb ik ongeveer vier jaar een eigen kamer (de kamer van mijn andere zus, wel nog met spullen van haar, want ze kwam elk weekend), en nog steeds denk ik als ik in bed stap "gelukkig heb ik nu een eigen kamer er zijn zelfs mensen die met zijn tween in een bed moeten slapen!"
Ook had ik altijd een stapelbed in mijn kamertje, omdat mijn kamer zo klein is was er geen andere manier om vrienden te laten slapen bij mij. Nu heb ik een 'laag' bed en ik bed echt heeeeeel erg blij ermee.
Nu gaan ook alle spullen van mijn oudste zus uit mijn kamer, omdat ze een eigen huis heeft. en nu wordt mijn kamer dus echt van mij.

Ik ben er heel blij mee met wat ik heb. Het is dan 'maar' 1 shet hengstje(die toevallig een 1e premie NMPRS hengst geworden is, maar als hij dat niet was was hij voor mij evenveel waard).
Iedere maand moet ik er hard voor werken voor zijn stalling en natuurlijk wat luxe dingen te kopen.
En van alle paardjes van Tamara(waar Dennis staat) geniet ik ook iedere dag. Ik ga er ook wel eens aan voor bij maar ik heb ook verschrikkelijk veel geluk. Een eigen pony, een paard waarmee ik naar les kan en mee kan doen wat ik wil, een paar schatten van verzorgpony's die ik ook beschouw als eigen.
Soms heb ik zelfs zo veel dat ik een weekje alleen het hoogst noodzakelijke doe omdat ik het te druk heb en de lol ff weg is. Gewoon omdat het ff teveel is.

ik waardeer zeker wat ik heb want ik heb zowieso 11 jaar moeten wachten voor ik mijn eerste eigen pony kon kopen,en ik moet er zelf nog steeds hard voor vechten om haar te kunnen houden,maar ik ben echt zó ontzettend blij met mijn pony en 3 katten en mijn lieve vriend.deze dingen tellen voor mij in het leven en meer hoef ik ook niet.

Ook ik waardeer wat ik allemaal heb. Tot 3 jaar geleden ( toen in echt aan de grond zat finaciel )had ik er nooit van durven dromen dat ik nu sinds 2 jaar een eigen huisje heb gekocht en dit jaar getrouwd ben met een super lieve man.
Verder heb ik twee hele lieve honden en 5 geweldige katten en nog wat kleine huisdiertjes, zoals een vogel en 3 reptielen.

En waar ik altijd van heb gedroomd, komt nu eindelijk ook 26 oktober as, me eigen pony, wel eens waar een kleine Welsh ( A ) hengstje en ik zal en hard voor moeten werken om het te kunnen behouden, maar dat heb ik er graag voor over.

Ja ik kan echt zeggen dat ik alles heel erg waardeer wat er nu in 3 jaar tijd in mijn leventje is gekomen.

Ik waardeer het zeer zeker wel maar heb net wel eens dat het 'vanzelfsprekend' wordt.
Ik heb 'maar' 1 pony, en dat is voor mij voorlopig genoeg, maar ik wil wel altijd meer meer meer Heel erg is dat, eigenlijk.
Gelukkig is mijn verstand verder dan mij hart. Ik haal het niet om 2 pony's te verzorgen en dat is oneerlijk tegenover Pinky & de 2e pony.
Met Pinky kan ik alles wat ik graag zou willen, op rijden na. Als ik graag wil rijden mag ik Renzje pakken, en die is gewoon super, dus ik kom niets te kort!

Ik heb een beetje hetzelfde als jou Melanie.....ik waardeer het allemaal enorm en ik zou niet weten wat ik zonder ze zou moeten, maar het is inderdaad allemaal heel makkelijk gegaan.
Ik begrijp ook heel goed dat ik gewoon enorm veel geluk heb dat we dit allemaal kunnen doen en hebben, en ik hoop echt dat ik van dit alles nog heel lang kan genieten.
Maar soms denk ik ook wel eens....."als..... we het land kwijt raken en "als ......ik een pensionstal moet betalen .....dan ben ik bang dat het vanzelf sprekende heel snel weg is bij ons.
Daarom hoop ik nog heel lang te genieten van wat we nu hebben!!!!

Zeker weten en ik zou ook helemaal met niemand willen ruilen

Ik ben heel tevreden met alles wat ik heb.

Melanie5 schreef:

Soms wordt ik weleens jaloers op die "Penny verhalen" waar een meisje eindelijk een pony krijgt en dat ze helemaal in de wolken is. Dat gevoel heb ik nooit gehad. Ik wilde een pony, dus ging ik werken. Ik wilde er nog één dus ging ik meer werken. En zo heb ik er nu bijna 14, maar ik sta er eigenlijk nooit bij stil.

Dat gevoel heb ik ook wel eens ja!
Ik heb ook nooit echt een ponytijd gehad, erg jammer hoor, vooral nu ik ook eens wat mensen spreek die wel zo'n tijd hebben gehad.

Ik mag overigens ook niet klagen, het kost me elke dag tijd, geld, pijn en moeite, maar als ik dan in de wei kijk krijg ik zo'n warme golf over me heen...
Dat is het allemaal waard!

Yep, het is iedere cent en iedere minuut waard. Als ik de feiten op een rij zet mag ik niet klagen hoor en ik ben er nog steeds elke dag blij mee. Overal hard voor gewerkt en dat zal ik ook moeten blijven doen, dan weet ik tenminste waar ik smorgens mijn bed voor uit kom .

Ja, ik ben er op mijn knieën dankbaar voor en ik waardeer het zeker. Ik weet ook wat ik er voor heb moeten laten/doen/offeren maar dat heb ik er altijd voor over gehad en nog.
Nee, ik ben niet jaloers, eigenlijk nooit laten we zeggen dat het op een hand te tellen is en ik denk dat je er zelfs nog geen 2 vingers voor nodig hebt.
Ik gun andere mensen alles van harte.

Waarderen doe ik het zeker maar soms kijk ik om me heen en dan ben ik wel eens heel bang om het kwijt te raken. Zeker nu we de hypotheek omhoog gaan gooien om te gaan bouwen slaat de schrik me af en toe om het hart.
Toch vind ik het ook wel eens zwaar. Altijd heb ik er van gedroomd om mijn paarden bij huis te hebben. Maar nu ik dat daadwerkelijk heb ben ik erachter gekomen dat het ook nadelen heeft die ik niet had kunnen bedenken.
Niet dat ik ooit anders zou willen maar de realiteit is nu eenmaal altijd anders dan de droom.

Toen ik mijn eerste paardje (pony) kreeg had ik een enorme anti-climax. Ik wilde het zo graag en na de overdracht van geld en papieren was ik plotsklaps haar eigenaar. Maar voor mijn gevoel was er niet zoveel veranderd. Heel raar was dat.

Ik ken het precies, bij mij is het ook allemaal heel makkelijk gegaan en nu heb ik zelfs mijn eigen veulen. Alleen omdat ik het geluk had dat we bij opa paarden konden gaan stallen, wat uitgegroeid is tot onze eigen kleine pensionstal.
Ik besef wel degelijk hoeveel mazzel ik heb met alles wat van mij is om me heen. Mijn paarden zijn werkelijk alles voor me en daar komt niets en niemand ooit tussen.
Ik geef echt heel veel op voor mijn paarden, maar krijg er superveel voor terug. Maar idd, je ziet het al snel als te vanzelfsprekend.

Ik heb er 2 en ze staan bij mij achter huis, en ik kan rijden in de bak naast huis, en er komt een veulentje aan van [naam verwijderd]....in hippisch opzicht ben ik hartstikke lucky!

Toch, heel soms, zie ik vooral de dingen die ik niet heb, ipv de dingen die ik wel heb. Raar eigenlijk, want ik ben in principe gewoon erg blij met de situatie.
Dus ja, ik waardeer het wel, maar soms had ik het wel eens wat meer mogen waarderen...

Ik waardeer wel wat ik heb, maar soms wordt je door anderen niet gewaardeerd. Ik heb geen eigen paard, dus ben afhankelijk van anderen. Als je dan een paard mag inrijden, op wedstiijden uit mag brengen, dan waardeer ik dat. Ik heb er dan heel veel voor over, het mag ook best wat kosten van mijn kant. Maar als je dan zomaar ineens zonder opgaaf van reden de laan uitgestuurd wordt, dan vraag ik me echt af, ik waardeerde het te veel, hield teveel van eht paard, had er te veel voor over. Dan word je niet gewaardeerd, maarben je gebruikt.

Voor mij is het dus niet vanzelfsprekend om paard te rijden. Dus ik waardeer altijd iedereen waar ik mag rijden. Maar als je dan niet gewaardeerd wodt om wat je doet, dat is nog veel erger.

ELKE dag ben ik me ervan bewust hoe blij ik ben met alles. Heb m'n meisje nu ruim drie jaar (heb dus 28 jaar gewacht voor ik m'n eigen paardje kon kopen) en ben nog steeds elke dag heel blij met 'r. Ook met Dick's Paardengekte trouwens, anders had het er allemaal heel anders uitgezien denk ik

jeetje waarderen.
In het begin zeker niet. Ik had voordat ik sjakie kocht een verzorgpaard waar ik helemaal weg van was en die ging van de ene op de andere dag weg.
Sjakie was in het begin ook nog eens een etter eerste klas. We konden absoluut niet met elkaar overweg tijdens het rijden.
Maar nu na 5 jaar kan ik met hem lezen en schrijven. Maar het is wel gewoon geworden het hebben van een paard. Ik denk ook dat anderen er meer bij stil staan dan ik zelf.

Ik waardeer alles wat ik heb. Ik ben gezond, heb een fijne familie en een leuke baan. Verder heb ik een autootje en alle vrijheid van de wereld. Lieve katjes in huis, wat wil je nou nog meer?

Ik heb vrienden die ik super waardeer, omdat ze er altijd zijn als ik hulp nodig heb of een schouder om op uit te janken.

Ik heb geen eigen paard, maar wel een superfijn dak boven mijn hoofd en iedere avond eten op tafel. Eigenlijk is dat veel fijner dan wat dan ook.

Ja, ik ben dus heel erg dankbaar voor het leventje wat ik nu leid. Ik had het veel slechter kunnen treffen, of niet soms?