Sinds december heb ik een eigen paard.
Gekocht dus op mijn 34ste jaar.
We zouden eerst (ik kan geen kinderen krijgen) een kindje adopteren. Kost een hoop geld, dus sparen.
Dorine kreeg uitzaaiingen (had ooit borstkanker gehad) dus adoptie ging niet door (definitief van de baan).
Toen een paard gekocht toen ik bijna beter was...
Dit paard vult voor mij een grote leegte op.
Reken maar dat ik dit waardeer.
Ik wilde altijd al, vanaf mijn elfde jaar, een eigen pony/paard, maar er was nooit geld voor.
Ja, ik ben ontzettend gelukkig met haar, en ook met mijn man, ons huwelijk is super.
Dit alles komt echter ook doordat ik kanker heb (voor de tweede keer uitzaaiingen nu, opnieuw chemokuren blabla).
Dan ga je de kleine dingen in je leven meer waarderen. En al helemaal de grote dingen!
Door kanker leer je wat echt belangrijk is voor jou. Waar je waarde aan hecht.
Je hebt weinig energie, door al 't slapen weinig tijd.
De tijd/energie die je over hebt, wil je besteden aan dingen die jou gelukkig maken.
Oke, de was moet worden gedaan en er moet worden gekookt, boodschappen...
Maar mijn ouders helpen met 't huishouden en daardoor kan ik genieten van bijv. mijn paard, van mijn man, van Bokt...
Ja ik ben gelukkig.
Omdat ik nog steeds waardeer dat ik Cerise heb, en door alle ellende zijn mijn man en ik alleen maar meer naar elkaar toe gegroeid.
Ondertussen voel ik dat die kankercellen hadden gehoopt dat ik het zou opgeven, dat ik ongelukkig en slapjes zou worden.
Dat ik dat niet werd... daar ergeren zij zich aan. Zij willen een lichaam dat eenvoudig te veroveren is!
Maar ze zijn even vergeten dat Dorine terug vecht.
Juist omdat ze waardeert wat ze heeft.
Omdat ze waardeert wat ze krijgt, elke dag weer, van 2 katten, Peter en paard:
Liefde.