Geplaatst 
Vanaf mijn twaalfde verzorg ik de paarden die mijn instructrice traint voor een fokker. Wat begon met Pakina van de wei halen, groeide uit tot Wild Rose rijden en in de hand opleiden. In alle jaren daartussen heb ik ontelbaar veel leuke dingen meegemaakt. Ik leerde heel veel van mijn instructrice en genoot van de leuke paarden die we hadden. We waren een heel hecht team en deden alles samen. Privélessen, strandritten, concoursen..
De paarden zijn eigendom van een fokker, die in Haarlem zijn fokkerij heeft. Wij stalden de paarden in Hillegom. Ze stonden daar op een manege. Mijn instructrice had echter heel veel problemen met de eigenaren (is ook familie) en daar werd ik onbewust en ongewild in meegetrokken. Dit hebben we ruim vijf jaar volgehouden, maar dit voorjaar was het op. We wilden beide niet meer naar stal, liepen met tranen in onze ogen voor de paarden te zorgen en het was gewoon niet meer leuk. We wilden weg. Dit was echter nog niet zo makkelijk, waardoor het niet direct kon.
Ondertussen had één van onze merries in 2005 een veulen gehad. Toen ze na het afspenen terug kwam van de fokkerij, had ik besloten dat ik niet meer voor haar kon zorgen. We hadden twee paarden, maar het was voor mij niet meer te combineren. Ik koos ervoor één van de twee, die merrie dus, over te dragen. We vonden een lief meisje met haar moeder, die samen voor de merrie zouden zorgen. In 2007 beviel Wild door een ongelukkige planning op de manege, hoewel dat dus op de fokkerij had moeten gebeuren. Meteen die ochtend is ze met haar veulen alsnog naar Haarlem gebracht.
En daar begint voor mij de ellende. Ik heb Wild vanaf haar eerste dag bij ons verzorgd en opgeleid. Het was enorm moeilijk voor mij om met haar te beginnen, omdat de merrie vòòr haar net pas weg was. Ik zat in een moeilijker periode thuis (vader kanker, etc.) en miste mijn maatje. Toch ben ik met Wild verder gegaan en na lang knokken kwam er een band. Ze was mijn houvast, mijn alles. Ik heb de hele dracht meegemaakt en haar zelf gevonden met haar veulen. Twee uur later werd ze weggehaald van de manege. Dit was op 18 april. Ik heb haar niet meer gezien en slechts één smsje van de fokker gehad over hoe het ging.
Sinds Wild weg is, werd het contact met mijn instructrice wat minder. Dat vond ik jammer en vreemd, maar goed. Ergens was het ook logisch, want ik had even geen paard meer om voor te zorgen, dus we deelden dat stukje niet meer. Onze andere merrie wordt nog steeds verzorgd door dat meisje met haar moeder. Toch ging ik elke avond met die merrie wandelen, om iets om handen te hebben. Ik genoot ervan, hoewel ik Wild miste. De problemen op stal gingen verder en uiteindelijk kreeg ik te horen dat we voorgoed van de manege zouden vertrekken. We gingen naar een stal in Aerdenhout. We, dacht ik. Nou, inmiddels is dat drie weken geleden. Ik had aangegeven graag een dagje voor de merrie te zorgen, maar helaas. Ik heb niks meer gehoord van mijn instructrice. Ik heb haar nog een brief gestuurd, geen reactie. Op een mailtje wel, maar dat ging over bloemen en bijtjes. Ik wist dat ze naar Concours Hippique Hoofddorp ging vorig weekend, ons concours. Ik smste of ik meemocht, maar kreeg drie dagen later terug dat de auto al vol zat. Blijkt dat de verzorgster van de merrie met haar moeder wel mee mocht. Zij mogen dus gewoon naar de stal in Aerdenhout en zijn dus meeverhuisd.
Al die jaren heb ik met heel veel energie en liefde voor de paarden gezorgd. Ik stond altijd voor ze klaar, niks was te gek. Ik stond altijd achter mijn instructrice, hoeveel pijn alle verwijten en ruzies die ik daardoor kreeg ook deden. Ik was bereid alles op de manege op te geven om mee te verhuizen en als team te blijven bestaan. Ik heb heel veel van de fokker, mijn instructrice en de paarden geleerd en ook genoten. De paarden zijn de enigen die mij nooit hebben laten vallen. En wat mis ik ze..
Ik voel me aan de kant gezet, alsof met de verhuizing van de paarden (en dus met de keuze van mijn instructrice) alles is weggegaan. Ze heeft mijn hele paardenleven met zich meegenomen. Stel ik mee aan, of is het terecht dat ik me zo voel? Ik zit er zo in verwikkeld, ik kan er niet meer helder over denken. Hoop dat jullie er een eerlijke mening over kunnen geven.
Ik wil hiermee niemand in verkeerd daglicht zetten, maar puur mijn gevoel van me af schrijven.
) en hij zal je toch niet wegsturen? Iedereen kan toch snappen dat je haar en het veulen graag eens wilt zien. Misschien helpt het in dit geval als je niet met je instructrice samen bent, als het tussen hen scheef zit.
Maar in dit geval, na zo lang voor een paard gezorgd te hebben, is het niet meer dan normaal dat je er nog een keer naartoe kunt. Ik zou dus gaan en dan maar zien of het lukt.
Veel plezier en maak foto's! 
dit is egt niet leuk wat je hebt megemaakt dan.