Geplaatst Ik natuurlijk examen gehaald, en jaaah hij was van mij.
En we zijn echt dolgelukkig met elkaar.
Maar toen begon het gekloot. Hij was mee geweest op vakantie (zonder mij, hij ging mee met de manege) maarja, er zijn een aantal dingen misgegaan, (niemands schuld trouwens) dat was klap 1.
Toen thuis, kreeg hij op zijn dij een trap van een paard. klap 2.
Het voer van de manege veranderde, de samenstelling was niks anders, maar het bedrijf had de brok veranderd. Klap 3.
Toen begon de ellende.
Hij zes weken kreupel linksachter. Dierenarts erbij, want opeens deed rechtsachter ook mee. Hij testjes gedaan, en tja, spierbevangenheid.
het zou zo wel overgaan, ookal had hij het pittig.
Veel vallen en opstaan, hij had het best zwaar, hij hielp niet mee (rende door de pijn heen) reageerde niet goed op de medicijnen.
EEn zware terugval, weer een tijdlang stilgestaan.
Ik weer begonnen met opbouwen, met fluwelen handschoentjes.
En alles ging perfect, hij glanst, hij is happy, hij loopt mooier als ooit tevoren! Hij loopt aan de teugel, doet dingen die niemand ooit had voorgehouden dat hij het ooit zou kunnen, en we zijn de beste maatjes. Echt de beste maatjes.
We waren er heilig van overtuigd dat alles weer goed was, iedereen, zelfs de deskundige van de manege. Dus wij vol goede moed hopen op het laatste prikje.
Heeft hij een terugval, spiernezymen te hoog, week rust en weer helemaal overnieuw beginnen.
Wij geloven dit niet, ik hoorde het net pas. Alles ging goed, echt goed, dus nu gaan we een second opinion aanvragen (dan maar lekker koppig en overemotioneel).
Maar ik ben gewoon zo, verdrietig, boos, bang alles door elkaar.
Ik ben het gewoon zat, niet dat voor hem zorgen of dat ik rustig aan met hem moet doen. Hij verdiend het, als hij me linkerarm vroeg hakte ik het zo voor hem af.
Maar ik wil gewoon dat hij weer beter word. Dat hij geen pijn meer heeft, en dat we samen weer onbezorgd lol kunnen hebben.
Dit duurt nou al zo lang, en ik ben echt doodsbang dat hij uiteindelijk zo'n erge spierbeschadiging krijgt dat hij ingeslapen moet worden.
De dierenarts zei dat de kans daarop groter was geworden. Ik ben echt gewoon zo bang hem te verliezen, heel egoistisch, maar ik kan echt niet zonder hem.
Hij is gewoon m'n alles, m'n beste maatje, ook in tijden toen ik geen vrienden had, dan was hij er.
Ik wil gewoon weer dat hij weer beter word. Ik zou het echt niet kunnen verdragen als hij dood gaat, ik sta dan echt niet voor mezelf in. Het is gewoon zo oneerlijk.
Bart en ik in betere tijden.
Heb nu niet echt oor voor kritiek, heb voor de verandering meer zin in lieve woordjes en schouderklopjes.
