Bokt.nl

**Geplaatst**: 11-02-01 20:46

Geplaatst: 11-02-01 20:46

Ha mensen, helaas heb ik het zelf meegemaakt en ik heb bewust voor de slacht gekozen. Mijn paard was op het laatst door alle behandelingen helemaal panisch geworden voor alles wat met spuiten te maken had. Ik heb hem zelf naar het slachthuis gebracht en hij was heel erg rustig, al die verhalen over dat een paard zenuwachtig wordt van de lucht is echt niet waar. Bovendien werd mijn paard als eerste neergeschoten. Mijn man heeft gekeken of hij echt dood was. Ik vond het ontzettend diervriendelijk, het zou van mij gewoon asociaal zijn om dat paard nog 1 x een spuit te laten geven, dat had dat paard echt niet verdiend. Hebben jullie die beelden wel eens gezien met de varkenspest zoals ze die varkens opladen met een grijper. Ik zal je vertellen dat ze dat dus ook doen met paarden die dmv een spuitje afgemaakt zijn, neen, dat is echt een dierwaardig einde, ahum!! En vervolgens worden ze gezellig vermalen tot diermeel en dropjes, dus waar kies je dan voor? Een biefstuk of een dropje??

**Geplaatst**: 11-02-01 20:55

Geplaatst: 11-02-01 20:55

Ik vind afmaken trouwens de verkeerde term. Het is het leven van dat paard vóór het paard afmaken. En afmaken klinkt ook vaak heel bloederig. Maar ik zou erbij willen zijn als mijn Jopie geschoten wordt... Zekerheid (die is er niet, kweet het), maar toch, dat beest, daar heb ik lief en leed mee gedeeld, dan verdient hij het ook dat ik er voor hem ben als het genadeschot komt. En een spuitje, voor mij heeft alles nog een leven na de dood, dus ik zou hem pertinent niet met zijn dood nutteloos willen maken. Tis een eigen keuze, maar we hebben al te veel troep in deze wereld. afvalbergen vol, luchtvervuiling (er zit zeker een kern van waarheid in) nou, en waarom dan 500 kg wegflikkeren. Liever dat iemand er iets van leert, of iemand er nog van kan genieten bij een glaasje wijn. Ik zei altijd dat ik mijn eigen paard nog op zou eten. Eigenlijk wil ik wel paardenvlees eten voor ik voor de keuze sta. Zijn dood hoeft niet nutteloos te zijn, dan kan ik het ook niet toestaan dattie het wel is.
En afsluiten... Tja, op het moment dat je besluit er een eind aan te maken, dan heb je het al afgesloten. Ik heb ook wel eens reacties van mensen gehad die vonden mij 'harteloos' omdat ik mijn paard wilde laten afmaken oid, als het dan zover is. Tja, ik vind dat hij mij veel plezier heeft geschonken, en het is misschien egoïstisch om hem na zijn dood ook op te eisen voor mezelf. Hij ís niet van mij. Zoals de indianen geloven: je kunt de aarde, de bomen, de dieren en de mensen niet bezitten... En daar ben ik het wel mee eens. Heb hem verzorgd, heb gegeven en gekregen, maar het leven is genadeloos: het neemt wat het je geeft. En ik ga er geen eisen aan stellen, ik laat hem gaan. Vaak heb je op het moment zelf nl weinig keus. Je kunt van te voren wel een heel plan hebben, maar op het moment zelf moet het gewoon gebeuren. Hoe dan ook.
Wat me wel erg lijkt: op tv zag ik een (Engelse) dierenarts die het paard afschoot, en dan hoor je dat schot zo... Dat lijkt me zo erg. Dat blijf je horen. maar met de slacht hoor je het ook denk ik. Pang!

Laudie (die nog maar lang gaat genieten van de knollies)

**Geplaatst**: 11-02-01 21:59

Geplaatst: 11-02-01 21:59

ja, hoewel een niet te prettig onderwerp, ben ik er wel mee bezig, ik denk er regelmatig aan:
Ik heb een heel oude pony, die nog niets mankeert ( zover ik weet), maar ik ben me er heel goed van bewust, dat het vandaag of morgen ineens gebeurd kan zijn. Voor Roytje erg prettig, als hij van ouderdom sterft, maar ik moet natuurlijk wel weten wat ik dan ga doen, als hier een dood paardje in de wei ligt, waar ook nog eens 8 huizen ( de inwoners dan..) op uit kijken..
Ik weet wel bijna zeker (..), dat ik 'm niet op laat halen door t destructiebedrijf, als ik m dood in de wei zou vinden. heb dat weleens gezien bij schapen, varkerns, koeien en dat vind ik echt niet 'tof', zeker niet bij m'n paardje waar ik meer dan 10 jaar lang lief en leed mee gedeeld heb. natuurlijk, ik weet ook wel, het beestje is dood, die merkt daar helemaal niets van. Maar puur voor mezelf, ik wil niet denken aan de beelden die horen bij t ophalen door de destructie..( jullie ook wel bekend blijkbaar)
Voor mij is cremeren wel een optie, ook al gaat dat me wat kosten. Ik denk gewoon aan m'n eigen gevoel, en ik moet ermee kunnen leven in de toekomst, ik denk zeg maar an mijn maier van verwerken op zo'n moment.
iets anders wordt het inderdaad, als het paard nog leeft en ik voor de 'doodkeuze' sta. Wel weet ik, dat Roy absoluut niet hoeft te lijden voor mijn plezier; Als ik denk dat z'n tijd gekomen is en de dierenarts 'beaamt' dit
( oordelen hoe ernstig iets is natuurlijk), dan laat ik hem niet langer lijden. maar ik ga hem dan ook niet in een trailer slepen( nog 'half' levend), om naar het slachthuis te rijden!!
Dan zou hij toch wel een spuitje krijgen, en als hij echt ziek/ verzwakt is + daarbij z'n hoge leeftijd, denk ik niet dat hij nog flink gaat strijden daarna. maar dat weet je nooit zeker van te voren natuurlijk..
En dan?
ik weet niet of je een dood paard, dat elders is overleden, naar de UU kan bengen voor onderzoek ( dan zou ik daar 200% voor kiezen), want dan zouden zovelen dat wel doen denk ik.
dan houd ik dus 2 dingen over: toch destructie, of crematie.
Ik ga binnenkort wat info vragen bij die paar paarden crematoria in Ned. dan weet ik tenminste waar ik over praat.
Ook denk ik vaker aan dit onderwerp nu, omdat er altijd een kans is, dat leorna d't veulen bijv. verworpen wordt, of ovrljdt na de geboorte. dat is dan nog heel klein; wat doe ik dan?
heeft iemand hier ervaring mee toevallig, met veulentjes?

**Geplaatst**: 11-02-01 22:32

Geplaatst: 11-02-01 22:32

Wij hadden een hele tijd geleden wel een dood veulen. Volgens mij is die gewoon opgehaald door de destructiewagen. Net als schapen ed.
Maar ja, wat wil je er anders mee doen? Begraven is verboden. (denk ik)

Ik zorg altijd dat ik er niet bij ben als dat ding komt! De destructiewagen was weleens bij ons ivm een dood schaap ofzo. Vroeger hadden we een aantal schapen.

Bij ons wordt een paard getakeld. Dus niet met z'on grijper. Het paard komt dan ook terecht in een vrachtwagentje, dus geen uitstekende lichaamsdelen.

**Geplaatst**: 12-02-01 12:17

Geplaatst: 12-02-01 12:17

Al heel lang geleden besloten: slacht. Ik heb een 24 jarige (nog kerngezond) die we al 21 jaar hebben. Hij is gewend aan trailers e.d., vindt het leuk want dat betekent voor hem een buitenrit (vroeger ook wedstrijden). Ik ga wel zelf mee, om zeker te weten dat hij niet in Italie terecht komt. Bij een spuitje merkt hij er zelf nog veel meer van. Maar ik hoop eigenlijk dat hij een keer dood op de wei of eventueel op stal gevonden wordt, zodat langzaam aftakelen hem bespaard blijft. Hij wordt nu nog iedere dag gereden, op M/Z niveau en hij gedraagt zich nog steeds als een jonge hengst (is ruin).

**Geplaatst**: 12-02-01 18:59

Geplaatst: 12-02-01 18:59

Tja ik heb helaas 2 slechte ervaringen met een spuitje.. paarden die gingen vechten opstonden neer storten en waarvan er 1 gilde van angst.. 2 verschillende veeartsen dus of het een foutje was?
ook heb ik 2 keer meegemaakt dat ze afgeschoten werden door de veearts gewoon op het erf terwijl ze aan het grazen waren..
boem en ze klapten op de grond...
niet kelendoorsnijden etc.
nadeel is dat het soms een dag duurd voor ze opgehaald worden.
Mooiste is de dood van Sokka de ijslander van toen 38 's morgens wou ze niet eten 's avonds at ze voor 10 en was heet knuffelig de volgende ochtend was ze weg! alleen haar vriendje stond nog in het land.. na zoeken vonden we haar terug ze was onder het draad(of erover heen ??) gegaan en lag in de beschutting van de braamstruiken dood...
dat was op 30 dec. zo mooi hoop dat Lot ook zo'n einde mag kennen

**Geplaatst**: 14-02-01 10:57

Geplaatst: 14-02-01 10:57

noem het maar struisvogelpolitiek, maar ondanks dat Woody al 21 is, en ik er wel eens over denk wat ik moet doen, kan ik geen duidelijke keuze maken. Ik hoop stiekum dat ik op een ochtend kom om te voeren en dat 'ie dan ingeslpan is. Alhoewel: dan was ik er niet bij om hem bij te staan. en hij moet nog z'n stal uit.....

nee, heel moeilijk! ik heb vrienden die eens een merrie in hebben laten slapen, dat was heel vredig gegaan heb ik gehoord. Wat ik ook kies, ik wil wel graag dat Woody thuis zijn einde kan vinden. Het is een redelijk moeilijke reizer, maar daarnaast is 'ie altijd super-gestressed als 'ie in een vreemde onmgeving is. En ik weet uit ervaring dat ik hem dan niet gerust kan stellen....en het laatste dat ik zou willen is dat hij z'n nieuwe begin op die manier moet maken.......

moelijk dus! ik kom er niet uit...........

maar ik denk toch een spuitje. Misschien laf, en misschien alleen om mezelf, maar mag het alsjeblieft?! als die pony er niet meer is, dan zal er een heel groot gat zijn! Ik hoop alleen maar dat het afscheid dat iets kan verzachten en dat kan ik me bij een schot gewoonweg niet voorstellen! Een schot daar zou ik ook niet bij durven zijn (schuldgevoel), en ik zou wel graag erbij willen zijn als dat #$%#^&$^*@#$@%--moment er is..........

**Geplaatst**: 14-02-01 11:10

Geplaatst: 14-02-01 11:10

5000 gulden heb ik er wel voor over om mijn paard te laten cremeren. Voor het geval ik dat geld niet heb, dan wandel ik naar de bank.
Voor mij is het heel belangrijk om degenen die overleden is nog even te zien anders kan ik het niet verwerken. Beetje raar misscien, maar ik moet m zien dat ie dood is.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 14-02-01 13:30

Geplaatst door de TopicStarter : 14-02-01 13:30

Ik vind een spuitje geven niet laf of egoistisch. Ten eerste doe ik het omdat ik er van overtuigd ben dat het een fijnere dood is voor mijn paard en oke, misschien ook voor mezelf, zodat ik een fijner afscheid heb kunnen nemen. Het is ook belangrijk dat je dat op de goede manier verwerkt. Vorig jaar is mijn oma overleden en een vriendin die pas 21 jaar was. Daarvoor had ik eigenlijk niet echt zoiets meegemaakt. Ik vond het heel eng om ze te zien terwijl ze dood waren. Heel raar is dat, alsof ze elk moment kunnen opstaan, maar toch zijn ze het niet meer. Ik ben er best wel mee bezig geweest, maar het was toch beter dat ik dat heb gezien. Sindsdien ben ik zelf ook meer met de dood bezig. Ook of ik zelf gecremeerd wil worden of begraven. Voorheen interesseerde het me nooit, ik had altijd zoiets van: dat moeten mijn nabestaanden maar regelen. Maar het is toch goed om dat soort dingen min of meer vast te hebben staan.

**Geplaatst**: 17-02-01 11:52

Geplaatst: 17-02-01 11:52

Ik vind trouwens wel dat je een paard dat al te ver heen is niet meer naar het slachthuis moet slepen. Voor mij is het gewoon heel belangrijk dat hij zich goed voelt, en een spuitje spreekt me niet aan, omdat het soms ook een dag of wat kan duren voordat ze 'm komen halen. Op zich wil ik hem wel zien alssie dood is, dat zal heel moeilijk zijn, want ik denk dat ondanks dat ik er al heel veel over nagedacht heb, ik toch niet kan begrijpen dat hij het ene moment leeft, en het andere platligt. Het gekke is dat ik heb gemerkt dat mijn paard veel belangrijker is dan welk mens dan ook. Ik ben nooit heel erg lang boos op hem, terwijl ik toch heel koppig en vasthoudend ben. Misschien wel omdat ik denk: hij kan het niet weten. En omdat hij me ook niet echt kan kwetsen. Ik vind het heel belangrijk dat ik hem niet onnodig laat lijden. Als hij dus moet, dan moet hij, en dan ga ik hem ook niet naar het slachthuis slepen. Ik denk alleen wel dat hij niet begrijpt waarom ik (ik beslis voor hem) er een einde aan maak, en dat hij gaat vechten om weer overeind te komen. Daarom liever in één klap weg, dan dat hij sterft met angst of onbegrip. Het schijnt dat mensen die onder volledige narcose gaan ook prettige gedachten moeten hebben als ze weggemaakt worden, anders schijn je iets van psychische schade te hebben. Waarom zou dat niet voor een paard gelden? Ik weet ook wel dat een paard geen mens is, maar toch, het is wel een zoogdier. Met waarschijnlijk niet eens zoveel genen minder...

Laudie

**Geplaatst**: 17-02-01 14:23

Geplaatst: 17-02-01 14:23

Ik heb mijn eigen pony een spuitje laten geven omdat ze in het draad had gezeten.We zijn eerst 2 weken dag en nacht bezig geweest om het goed te laten komen, elke dag dierenarts, speciale spalk laten maken etc etc. Tot na twee weken de hechtingen weer los gingen en de d'arts constateerde dat het been aan het afsterven was(!) Ik moet er wel bij zeggen dat het dier echt niet geleden heeft (dit om reacties te voorkomen). Toen heb ik besloten om haar in te laten slapen. Ik wilde ook niet dat ze nog op transport moest met dat been van haar. Vlak voordat ze de eerste spuit kreeg hinnikte ze nog en hoorde ze haar zoon in de verte, dat vond ik heel erg! Ik ben er bij gebleven en heb haar vastgehouden omdat ze mij volledig vertrouwde en ik haar niet alleen wilde laten. Het is 3 jaar geleden maar ik zit met tranen in m'n ogen te typen als ik eraan terug denk. Het was echt verschrikkelijk. Ze viel met een harde plof op de grond en begon als een idioot te spartelen en probeerde op te staan. Toen na een tijdje werd ze rustig en viel langzaam in slaap. Het is echt niet zoals bij een hond of kat waarbij je niets merkt als ze inslapen. Ik weet ook niet wat ik bij mijn andere pony's zou doen als ik het nogmaals moet beslissen, ik denk dat het met zo'n schietmasker een heel stuk 'rustiger' gaat. Dit is mijn ervaring ik hoop dat sommige mensen die er ooit misschien nog mee te maken krijgen er wat aan hebben. Gr Judith