Geplaatst: 14-05-01 11:24
en ik ben nog heel en compleet!
Vond het toch wel spannend, want ik vertrouw haar gewoon nog steeds niet helemaal voor 100% en dat ligt gewoon helemaal aan mij en niet aan Kaminka.
Dus heb ik mezelf gedwongen om er op te gaan en me voorgenomen om deze eerste keer alleen te stappen.
Nou dat viel niet mee, het was weer net zo moeilijk als toen ik haar net had (in feb. 99). Slingerend door de bak als een driejarige, helemaal uit balans, niet willen nageven (betonnen waffel... ) en helemaal niet op mij letten, maar op een trekker ergens in de verte. Boeiend natuurlijk!
Mijn angst is ontstaan tijdens de revalidatie en de periode daarna, waarin ze af en toe zomaar vanuit het niets explodeerde (aan de longe, niet met mij erop).
Ik ben er maar 1 x afgevallen, in de duinen, vlak na de revalidatie. Ze was erg fris en vond het spannend want het was pas haar tweede buitenrit na een half jaar gekreupel en zo. Ze draafde bovenop Isard en ik vond dat ze afstand moest houden, kon ze tenminste zien waar ze liep, want het is toch al zo'n type wat over haar eigen voeten struikelt en ik zag ons al over de kop gaan...
Nou dat inhouden accepteerde ze absoluut niet (was zeker bang dat ze achter moest blijven en dat haar grote vriend Isard uit haar buurt verdween), dus ze deed haar hoofd naar beneden en bokte me er met een bolle rug zo vanaf. (Gelukkig ben ik sinds een flink ongeluk met mijn eerste paard waardoor ik met mijn kop op het asfalt heb gelegen, heel verstandig geworden en rijd buiten altijd met crosshelm (cap krijg ik hoofdpijn van). Staat stom, maar zit best prettig en is ook nog veilig. ) Blij dat ik dat ding op had want ik kwam mooi met mijn knar op de grond terecht...
Dit was dus de enige keer dat ik van Kaminka ben afgevallen en ik reed zo weer verder, op dat moment was ik ook niet bang of zo.
Maar goed, ik heb gister dus op haar gereden, na een kwartier gaf ze eindelijk na en kon ik normaal (nou ja...) sturen. Maar wat een verschil met Toon zeg... Dat is echt zo'n luie stoel met een enorm front. Met Kaminka heb je het idee dat je vlak achter haar oren zit, zo kort lijkt die hals! Heel vreemd.
Vanavond gaat die bijrijdster het proberen, want dat ging zaterdag niet door.
Ben benieuwd!
Groetjes Mieke
Vond het toch wel spannend, want ik vertrouw haar gewoon nog steeds niet helemaal voor 100% en dat ligt gewoon helemaal aan mij en niet aan Kaminka.
Dus heb ik mezelf gedwongen om er op te gaan en me voorgenomen om deze eerste keer alleen te stappen.
Nou dat viel niet mee, het was weer net zo moeilijk als toen ik haar net had (in feb. 99). Slingerend door de bak als een driejarige, helemaal uit balans, niet willen nageven (betonnen waffel... ) en helemaal niet op mij letten, maar op een trekker ergens in de verte. Boeiend natuurlijk!
Mijn angst is ontstaan tijdens de revalidatie en de periode daarna, waarin ze af en toe zomaar vanuit het niets explodeerde (aan de longe, niet met mij erop).
Ik ben er maar 1 x afgevallen, in de duinen, vlak na de revalidatie. Ze was erg fris en vond het spannend want het was pas haar tweede buitenrit na een half jaar gekreupel en zo. Ze draafde bovenop Isard en ik vond dat ze afstand moest houden, kon ze tenminste zien waar ze liep, want het is toch al zo'n type wat over haar eigen voeten struikelt en ik zag ons al over de kop gaan...
Nou dat inhouden accepteerde ze absoluut niet (was zeker bang dat ze achter moest blijven en dat haar grote vriend Isard uit haar buurt verdween), dus ze deed haar hoofd naar beneden en bokte me er met een bolle rug zo vanaf. (Gelukkig ben ik sinds een flink ongeluk met mijn eerste paard waardoor ik met mijn kop op het asfalt heb gelegen, heel verstandig geworden en rijd buiten altijd met crosshelm (cap krijg ik hoofdpijn van). Staat stom, maar zit best prettig en is ook nog veilig. ) Blij dat ik dat ding op had want ik kwam mooi met mijn knar op de grond terecht...
Dit was dus de enige keer dat ik van Kaminka ben afgevallen en ik reed zo weer verder, op dat moment was ik ook niet bang of zo.
Maar goed, ik heb gister dus op haar gereden, na een kwartier gaf ze eindelijk na en kon ik normaal (nou ja...) sturen. Maar wat een verschil met Toon zeg... Dat is echt zo'n luie stoel met een enorm front. Met Kaminka heb je het idee dat je vlak achter haar oren zit, zo kort lijkt die hals! Heel vreemd.
Vanavond gaat die bijrijdster het proberen, want dat ging zaterdag niet door.
Ben benieuwd!
Groetjes Mieke