Bokt.nl

**Geplaatst**: 20-05-02 12:16

Geplaatst: 20-05-02 12:16

verw.

**Geplaatst**: 21-05-02 11:29

Geplaatst: 21-05-02 11:29

Je hebt een heel mooi stukje geschreven, Suzanne. Ik heb mijn paard nog niet zo lang, maar ik moet er niet aan denken dat er zoiets met mijn paard zou gebeuren. Ik kan me wel heel goed voorstellen dat je verdriet heel langzaam slijt. Ik hoop dat je nog vaak aan de mooie momenten kan denken met je paard. Sterkte.

**Geplaatst**: 21-05-02 12:45

Geplaatst: 21-05-02 12:45

een jaar alweer jeetje wat gaat het hard he?Ik ben gelukkig nog nooit een paard van mezelf kwijt geraakt...
maarja dat zei wouter ook in dit topic en dan lees je een paar dagen dat hij zijn paard heeft laten inslapen..
vreselijk en het ergste is nog dat je zeker weet dat het ons ook ooit zal gebeuren..

**Geplaatst door de TopicStarter** : 21-05-02 14:13

Geplaatst door de TopicStarter : 21-05-02 14:13

Iedereen bedankt voor de lieve reacties!!

Inderdaad.........Wouter schreef nog geen 2 dagen geleden dat hij zich niet kon voorstellen wat ik voelde omdat hij het nog nooit mee had gemaakt...........en nu is zijn vriendje ook overleden, zomaar van de ene op de andere dag.
Geluk en verdriet liggen zo dicht bij elkaar, niet voor te stellen. Het ene moment mag je naar het NK en het andere moment is hij dood.
Het leven is zo kostbaar...

Voor altijd herrinerd
in liefde en vriendschap
Voor altijd aanwezig in woord en geest
Voor altijd verbonden
door onzichtbare banden
Gekoesterd door velen
Gemist nog het meest.......

Ik hoop dat Insy en Jol nu samen lopen te rennen door de groene weides.....

**Geplaatst**: 21-05-02 14:42

Geplaatst: 21-05-02 14:42

Heel veel sterkte, wat kan het leven toch hard en oneerlijk zijn he...

**Geplaatst**: 21-05-02 16:35

Geplaatst: 21-05-02 16:35

Voor mij is 4 jaar geleden nog als de dag van gisteren. Met dat ene verschil dat ze er misschien nog is, we hebben haar verkocht. Maar het gevoel: NEE! Dat zit tot in mijn botten, en dat gaat er nooit meer uit.

De pijn gaat niet weg, je kunt het hoogstens een plaatsje geven. Ik had hetzelfde als jij, toen ik 's middags rond een uur of 3 op mijn kamer zat en verdoofd de radio aanzette draaiden ze net de nieuwe Volumia! Afscheid. Ik heb tóen niet gehuild, maar direct de plaat gekocht en pas na 2 jaar kon ik de plaat luisteren zonder in huilen uit te barsten. Nog steeds doet het pijn, we hebben een hardstikke gaaf paard teruggekregen, echt een bikkel, gaat door tot hij erbij neervalt, maar het is geen Hammie. Het is gek me te realiseren dat we Hercules (het inruilpaard) nu langer hebben dan Hamara, het is zo onwerkelijk, voor m'n gevoel heeft ZIJ daar recht op, en hij niet... Het is een geweldige schat, maar hij heeft een beetje 'haar' plekje ingepikt, en daar heb ik het nog steeds wel moeilijk mee. Voltrack (nu 2 jaar in ons bezit) is 'erbij' gekomen, daar heb ik dat totaal niet bij. Ook voel ik me nog dagelijks schuldig to Jopie, omdat we z'n aangenomen moeder verkocht hebben. Het slaat helemaal nergens op, en meestal moet ik er stiekum een beetje om lachen dat ik zo'n pennymeisje ben, maar toch...

Het ergste is nog wel de onzekerheid of ze er nog wel is. Ik heb het eerste jaar (wsch wel langer) bij elk paard dat ik zag goed gekeken of het Hamara niet was. En nog steeds hoop ik op een dag in een weitje haar koppie te zien. Ik geloof niet dat Jopie zich het nog echt kan herinneren, dat hij er dagelijks aan terugdenkt zoals ik, maar hij is wel heel erg verandert. Hij heeft een beetje haar rol overgenomen, en hecht zich ook niet meer zo aan z'n stalmaten. Hij staat helemaal niet keihard te gillen als ze hem verlaten, maar als hij weg is staan er 2 gillende keukenmeiden op stal, en hij hoeft echt alleen maar achter een boom te gaan staan of ze worden al gek...

Ik kan wel terugdenken met een lach op mijn gezicht, alleen komt elke keer weer het moment dat ik haar nog één keer wilde aaien terug, en dat is elke keer weer net zo pijnlijk als toen....