Gebarsten glas,auteur: kelev

De spiegels van de paardenogen,
Reflecteren toch het leven.
Smachten naar wat mededogen,
Hebben nog zoveel te geven.

Want het glas werd dof verduisterd,
Toen sleutels in de sloten knarsten.
En sissend angst kwam aangefluisterd,
Totdat de spiegels huilend barsten.

Over het glas een waas van rouw,
En droefheid bovendien.
Van diep beschaamde paardentrouw,
Hij heeft teveel gezien.

Zelfs toen het heel lang veillig was,
Hield hij zijn ogen toegeloken.
Is hij voorzichtig met het glas,
Gebarsten,maar nog niet gebroken.