Toen ik net begon met rijden reed ik wel es op dikkertje. Een heel lief welshje. In de zomer wassie bruin/grijs en in de winter wit/grijs
Hij was niet meer de jongste maar kon er nog wel wat van. Ik vertrouwde hem kompleet en ik was helemaal gek op hem. Twas zo'n lief beesje
Maja, hij werdt te oud. En toen was hij weg. Ze zeiden dat hij naar een rusthuis was, maar daar zet ik nog wel ff vraagtekens achter. Hij kon net zo goed naar de slacht zijn want de echte eigenaars(anderen gaven les en alles) van alle paarden daar waren er wel toe in staat vin ik zelf. Ik mis hem nog wel eens, dan denk ik weer terug aan die mooie tijden met hem.

En Nelson, mijn vorige verzorgpaard. Toen ik daar net was, vondt hij het eng als ik bij zijn oren kwam. Maar hij ging mij vertrouwen en ik mocht het. Ik kon uren aan hem plukken, lekker samen in het zonnetje genieten, lekker gewoon rondstappen in de bak, springen vondt ie ook leuk(niet dat hij dat kon )
Hij is verkocht, zomaar. Ik weet nog steeds de echte reden niet. Ik kreeg alleen maar te horen dat hij die dag weg zou gaan en als ik hem nog wou zien moest ik snel zijn. Hij ging toen toch niet weg, daarna zou hij over een week gaan en toen was hij een paar dagen eerder al weg. Ik heb nooit afscheid kunnen nemen

Hij is nu al een half jaar ong. weg, ik mis hem nog steeds. Ik ben heel blij dat ik mijn herrineringen nog wel heb, en vooral die keer dat nelson uit de wei gehaald moest worden. Ik haalde duco op en iemand anders Nelson. Maar nelson wou niet en liep zo weg, naar mij. Ik kon hem zo vastpakken. Dat is ook nog een tweede keer gebeurt, toen de eigenaar van nelson hem uit de wei wou halen. Ik kon hem zo pakken. Von ik heel bijzonder en tis een mooie herrinering Ik mis hem echt, mijn lomperik