De dag begon zo mooi.
Ik had zulke mooie plannen met jou.
We gaan samen naar les, lekker gepraat onderweg over allerlei dingen.
Totdat we aankwamen. Toe dacht ik al, wat doe jij hier in de les, en dat hadden er meer. Er kwam een paard de bak in met een touw om zijn nek.
Nog geen kwartier later gebeurde het. We passeerde dat paard (met heel veel ruimte ertussen), dat paard houdt in en draait zijn kont naar binnen en geeft jou een onwijs harde klap. Ik dacht eerst; we vallen samen, maar daarna gingen we als een rodeo door de bak. Ineens stond je stil en kon ik snel afstijgen. Toen zag ik gelijk dat het niet goed was. Je been hing er slapjes bij.
Je stond mij zo lief aan te kijken, je bleef zo rustig.
Gelukkig was de veearts er snel bij, maar het was foute boel. Je been was op meerdere plaatsen gebroken.
Gelukkig ben je heel mooi heengegaan. Op het moment dat het gebeurde was het heel stil, dat was heel mooi. Je gaf me nog een zo'n blik en dat zal ik nooit vergeten. Je hebt je naam eer gedaan tot de laatste seconde. Je was een krachtig paard met een krachtig hart.
Ik zal je nooit vergeten mijn lieve Nimo!
Rest in peace Geronimo......