Het zijn er vier geworden, echte snoepjes niet veel groter dan een hand. Veel wit enkele zwarte vlekken en mooie donkere maskertjes. Hoeveel jongens en meiden het zijn weten we nog niet. Annabel is veel te druk met tellen en ik wil ze nog niet oppakken, laat haar eerst maar lekker tot rust komen en dan zien we vanavond wel wat het zijn.
Ze drinken goed en maken lekker veel lawaai dus dat beloofd wat voor de toekomst.
Ik blijf het elke keer weer een klein wondertje vinden als er jonge dieren (mensen) worden geboren, 't is prachtig om te zien hoe ze ter wereld komen en hoe het moederinstinkt van een hondje werkt.