Vanavond sprak ik Herna. Ze belde mij om te vragen hoe het met mij ging i.v.m. de aanrijding die ik dit weekend heb gehad. Sindsdien voel ik me niet echt lekker en heb veel last van mijn nek, dus heb ik besloten een paar dagen rust te nemen.
Herna vertelde mij dat zij, Nico en Sjoerd met zijn drieen om de tafel hebben gezeten en hebben gesproken over mij en Propala. Het leek hen beter dat ik pas in het voorjaar op Propala ga rijden. Dit wegens verschillende factoren. Allereerst Propala is momenteel zo gek als een deur. Dit omdat ze momenteel eigenlijk niet buiten komt en als ze buiten komt, dit maar heel even is. Ten tweede heeft ze een enorme neiging om omhoog te komen en dan als een gek tekeer te gaan. Daar komt bij dat ze vorig jaar twee weken weg is gebracht om haar zadelmak te maken en ze daarna nauwelijks nog is gereden. In totaal heeft ze slecht enkele weken een zadel op gehad.
Dan het andere probleem waar zij moeite mee hebben is het feit dat ik met mijn nek zit. Ik mis immers een stukje van mijn vijfde nekwervel, en dat stukje zit vast tussen een aantal zenuwen op mijn hoofd. Ze zijn bang dat als ik val ik verlamd raak of wat dan ook. Persoonlijk weet ik dat dit allemaal wel mee valt. En tja, vallen kun je van ieder paard, dus dat zie ik niet zo zeer als een risico, maar meer als een eigen keus en verantwoordelijkheid.
Maar goed, zij kennen Propala natuurlijk beter als ik en zeggen dat ze in het voorjaar (zodra ze weer het land in gaat) zo mak is als een lammetje en dat het nu echt een duivelin is. Ze hebben eigenlijk liever dat ik toch eerst tot die tijd echt puur en alleen bezig ben met de verzorging en longeren enz. i.p.v. rijden. Dus dat ze eerst maar weer wat conditie kweekt en wat beter aan mij went, want ze zeggen mij heel graag een leuk en fijn paard te gunnen waar ik verder mee kan komen, maar dat ik dan beter even kan wachten. Mede wegens het feit dat de buitenbak momenteel onrijdbaar is. Herna en Nico huren dan vaak een binnenbak af, maar Propala heeft ernstige trailerangst en heeft een vorige trailer van twee weken oud al eens helemaal aan gort geschopt. Dit lijkt ze dus ook niet echt verstandig om weer te probelen.
Op zich heel lief natuurlijk dat zij zich zo zorgen om mijn gezondheid maken, maar anderzijds vind ik dat ook wel weer vervelend, aangezien ik er echt zin in had om haar eens lekker door te pakken. Ik zit nu met een dubbel gevoel.. blij dat ze zo bezorgd om me zijn en het beste met me voor hebben, maar tevens ook niet blij met het feit dat ze zo bezorgd om me zijn, want dat is naar mijn mening niet echt nodig en niet blij met het feit dat ik nu waarschijnlijk nog zo lang moet wachten voor ik haar kan gaan rijden.
Wel bestaat er (in overleg met Nico) waarschijnlijk de mogelijkheid om in de tussentijd Isabel eens per week te gaan rijden. Zodat ik er zelf ook weer lekker in kan komen. Want tja, ik heb immers ook amper gereden het laaste jaar.
Wat moet ik nu?
_________________
Een dag niet gelachen is een dag niet geleefd!
<font size=-1>[ Dit Bericht is bewerkt door: Honeybee op 2001-12-07 01:48 ]</font>