Geplaatst 
(en dan vooral om mijn zusje stroop om de mond te smeren zodat ik haar Gevlekte Held wat vaker mag jatten 
Vandaag ben ik met Plientje naar 't bos geweest. Zuslief had haar Vlekkenmonster meegetroond en was een groot trainingsrondje aan het doen. Plientje is niet helemaal jofel de laatste tijd, dus die mocht fijn rustig an een uurtje door het bos slenteren. 'Als je 'm nou bitloos rijdt, dan kun je er halverwege afstappen en 'm gras laten eten als 't niet gaat' aldus mijn paps. Uhuh, ik heb het niet zo op onze veelvraat zónder bit, maar voor alles is een eerste keer. Ik had al hele visioenen van al dat verse groen in het bos, precies op vreethoogte. En ik maar zeulen om de pony erlangs te krijgen
Ik stapte het hek uit en ontdekte dat je er ook gewoon mee kunt sturen. Mooi zo. Plientje had vandaag niet echt zin. Moet dat nou echt? Met dito blik in zn ogen. En t is zo'n mooi (en vooral ijdel) paard. Staart nog speciaal uitgeplozen, hoefjes gevet. Hij blonk dat 't een lieve lust was, maar meneer keek alleen maar verveeld om zich heen.
Bij het eerste drafje was het de bedoeling dat ik zou kijken hoe het zou gaan. Als ik twijfelde wilde ik weer in een ommezientje thuis kunnen zijn, dus ik bedacht dat ik vooral niet ver zou gaan. Na enige aanmoedigingen van mijn kant (hup, ga eens lopen, 't mag best harder, zie je dit zweepje, tats) had ik 'm eindelijk in een acceptabel draftempo. Hij was eigenlijk nergens van onder de indruk en dus was het tempo niet echt om over naar huis te schrijven. 't was meer: sjok sjok zei het ezeltje. Een halfrondje was al een hele opgave voorspelde ik. Wereldreis, 5 kilometer door 't bos... (het gaat hier om een paard die z'n hoef normaal gesproken niet omdraait voor het tienvoudige
)Plientje had dus erg weinig zin in z'n eentje. Drie druppels water en je zag 'm al denken: 'het komt met bakken uit de hemel en ik moet een beetje suf door het bos rennen'
Een heleboel aanmoedigingen later vond ik het wel nodig om een galopje te proberen. Patent is dan altijd heel enthousiast en die moet je echt terugnemen aan het eind van het pad. Aansporen is er niet bij. Polleke moest duidelijk verteld worden dat hij moest galopperen. Watte? Ja, je weet wel, hárd. Zo hard ongeveer? *doet een hippende mus na* Iets harder graag. Dit dan *huppelend konijntje*. Ik vind 't wel best... Ruim voor het einde van het pad (in totaal 200 meter galop) vond hij het alweer meer dan genoeg. Draven maar weer. Waren we al klaar dan? 'Ikke wel'
De eerste de beste boom zag er wel érg lekker uit. Terwijl hij in galop al een halve beuk uit de grond gerukt had, terwijl ik plat om z'n nek lag omdat ik 'm niet opzij kreeg. Honger had hij zeker niet, ik had 'm rechtstreeks uit 't vette gras getrokken. Daar staat hij al weken en dat kun je zien ook
Omdat het eerste galopje zo goed ging, ben ik nog even een langer stuk gaan galopperen. Beduidend minder eetbare bomen. Hier wilde hij wel aardig. Maar weer: nog voor het eind van het pad vond hij het wel weer welletjes. En niet omdat hij niet lekker was, maar gewoon omdat hij zn energie beter kan gebruiken, om te slapen bijvoorbeeld
.Het drafje erna was weer waardeloos, maar ja, dat koppie erbij ('Hee, een boom, mag ik die ook opeten?
) was weer goud waard. Toen we bijna thuis waren kreeg hij het opeens op zijn heupen. Het enge bosjesspook. Hij schoot weg en ik maar trekken... Zonder bit was dat toch wel even lastig, ik had 'm al iets te vaak naar mijn zin uit een boom moeten plukken, maar hier vond ik het toch niet echt grappig. Normaal gesproken heeft hij niet zo'n last van de wegschieteritis. 2 sprongen galop is veel, maar nu ging hij als een pijl uit een boog, tot hij bedacht dat wegrennen wel erg veel energie kost. Gelijk gas eraf en verder naar huis sukkelen.'Ja hoor, doe nu de teugel maar lang, dan kan ik heel goed mijn halsstrekken, en een paar grasjes eten, maar dat mag, want jij hebt mij geen bit in gedaan
'En het gekke is, 3-4 jaar geleden was hij echt een monster. Eigenwijs tot en met, op het randje van gemeen. En nu is hij het sulletje van de klas. Totdat het bosjesspook tevoorschijn komt, maar dan nog. Van dat rennen word je alleen maar moe. Vroeger durfde ik niet eens alleen met 'm naar het bos, hij was wel braaf, maar je wist nooit. En nu rijden we 'm (in de zomer, 's winters moet je het niet proberen) zonder bit. Je zou bijna zeggen dat hij een manegepony (eh, paard) is... hoewel... hij blijft eigenwijs
