helaas begint mn verdriet op te komen...
ik las net het topic:wie heeft vroeg zn vader/moeder verloren?
en toen besloot ik de cd-rom van mn reeds overleden paard te gaan bekijken...
ik besef nu dat ik in een roes heb geleefd,ik kon er zo makkelijk over praten,en zo zonder gevoel naar de foto's kijken.
ik vond dit al erg raar van mezelf,maar nu snap ik het wel.
het was een roes,een nietsziende blik in mn ogen.
mijn paard was mijn alles,hij had een gebruiksaanwijzing,maar ik kon met hem lezen en schrijven!hij was zo mooi,zo lief en zo betrouwbaar.
ik kan me geen beter paard bedenken,voor mij dan.
ik zit te janken,te trillen en te krijsen,maar het helpt niet.
hij komt niet terug,en ik heb nu de tijd er over na te denken.(zit voor 6 weken thuis,ivm operatie)
ik heb dankzij mijn paard de moed gevonden om mn vader op te zoeken,en ben hier heel blij mee!
nadat ik mn vader opgezocht had,is dinsdags mn pony(mn vriendin en mn zusje,want zo'n diep zat deze dame bij mij)ingeslapen.
we hebben hier een ritueel van gemaakt,en er brand een fakkel op de plaats waar ze altijd stond.
maar nu,nu komt alles boven:het gemis van mn ex,het gemis van mn beste vriend(is dus niet de zelfde) en het gemis van mn 2 beste maatjes.
ik heb even het gevoel dat mn leven ophoud,ik ben met mn paarden een stukje "mee"gestorven,en nu kom ik weer tot leven en krijg ik al het verdriet te verwerken.
sorry dat het misschien heel "triest"en "truttig"klinkt,maar ik kan het niet anders beschrijven...
ik heb zoveel hartzeer....ik weet even niets meer te doen!!!
R.I.P Pebbles Timilon Vollie Spotty speccie Z2+7
Zwart Kentaur Artemis dressuurzadel te koop, voor info pb!