Geplaatst 
) ga je toch vaak automatisch enorm veel nadenken.... Ik dus ook de afgelopen dagen.... Ik dacht na over de tijd voor dat ik mijn paard had en de situatie nu. De tijd voor ik Ozis had was als volgt; Ik woonde pas een half jaartje samen en de muren kwamen s'avonds na mijn werk werkelijk op me af. Ik was dus opzoek naar iets waar ik mijn vrije tijd in kon steken,mijn hobby, iets dat echt van mij was. Paardrijden was al heel lang mijn grote hobby, en aangezien ik het financieel aankon wist ik meteen wat ik wilde, ik wilde mijn eigen paard! Uiteraard was het de bedoeling dat ik hier gelukkig van zou worden en dat dit een goede uitwerking zou hebben op mijn verdere humeur en bezigheden. Afijn, mijn vriend Patrick zag het in eerste instantie totaal niet zitten, het geld, de tijd, de verbintenis die je maakt.... Uiteindelijk begreep hij wel dat het enorm belangrijk voor mij was en dus hebben we samen Ozis gekocht
. De rest van het verhaal is misschien al bekend bij sommige van jullie, er is namelijk een hele hoop mis gegaan in die negen maanden dat ik nu paardeneigenaar ben
.... Uiteraard zijn er een hoop kleine dingetjes gebeurd waar iedere paardeneigenaar weleens mee te kampen heeft. Het ergste was echter dat mijn paard een ernstig gebrek bleek te hebben, iets wat ooit zomaar fout kan gaan. (vergroeing sesambeentje, klasse 4) Een tijdje terug realiseerde ik me al dat het houden van een paard me wat tegen was gevallen. Niet het zorgen ervoor, niet de tijd die ik er in steek, maar de enorme zorgen en stress die het met zich meebrengt wanneer blijkt dat je paard iets mankeert.... Ozis blijft natuurlijk een paard met zijn gebreken, iets wat mij erg zwaar is gevallen als ''nieuwbakken'' paardeneigenaar.... Een paard kopen is natuurlijk een makkelijke stap, maar alles wat het met zich meebrengt is het probleem... Misschien snappen jullie het punt al wat, ik begin me langzaamaan te realiseren dat Ozis mij meer zorgen en stress heeft bezorgd als blijdschap en geluk, hetgeen ik toch echt zocht... Nu is het niet zo dat alles negatief is natuurlijk, maar eerlijk is eerlijk, alle rot dingen die ik inmiddels heb meegemaakt (en mee maak, want het is ook werkelijk iedere keer iets anders) met Ozis overmeesteren wel...
Daarnaast hebben we ook nog de geldkwestie, Ozis kost een heleboel geld. Dit is natuurlijk geen probleem, voor een leuke hobby waar je liefde en plezier uithaalt heb ik dat zeker over! En dan komen we weer terug op het punt hierboven genoemd, het plezier... Dat is helaas vaak ver te zoeken... En dan vraag ik me dus af, iedere maand pomp ik ruim 250 tot 300 euro in het houden van Ozis, en wat levert het mij op?
Inmiddels wordt Patrick er ook een beetje niet goed van, alle centjes gaan naar het paard. Hetzelfde paard als waar ik iedere avond over aan het vertellen ben omdat er weer iets aan de hand is wat mij zorgen baart… Zoals jullie kunnen lezen zit ik in een enorme dip... Ik weet niet zo goed wat ik van de hele situatie moet denken... Ik geef vreselijk veel om Ozis en ik heb absoluut het beste met haar voor, maar is het abnormaal dat ik dit voel? Ik was eerst eigenlijk niet van plan om dit op het forum te zetten, maar ik denk dat jullie als paardeneigenaren mij als enige zullen begrijpen
Ik ben benieuwd hoe jullie over de hele situatie zullen denken.... Ik voel me momenteel zo’n vreselijke egoïst…… 
Het lijkt namelijk net of ik de enige ben die met dit probleem zit of heeft gezeten, daarom voel ik me ook zo'n ongelooflijke muts 
) , heb een eigen huisje (+bijbehorend huishouden helaas 