Hoezo de lente in je bol?
Geplaatst: 24-04-04 17:05
Het was zo zalig weer, de lucht was helderblauw, de zon scheen uit volle macht en de vogeltjes fluiten langs alle kanten. Ideaal dus om je vossemerrie nog eens aan het werk te zetten.
Ik kom af, en wordt onmiddelijk met vriendelijk gehinniken en een snelle stap richting mij begroet, terwijl ze anders nauwelijks de moeite doet om op te kijken, maar daar stond ik op dat moment niet bij stil. Toen de borstel gehaald om de grote schoonmaak op Evita te doen, die ik gewoon buiten doe, aangezien ze toch netjes blijft staan. Normaal wordt dat geborstel onvangen met een zucht en half inslaap vallend paard, vandaag stond ze er met haar oortjes naar voren bij. Hoe meer ik borstelde, hoe mooier die oortjes naar voren ging en hoe aandachtiger de blik werd. Dat was dus ook al verdacht >;)
Dan opzadelen. Normaal moet ze eerst eens iets hebben gedaan, meestal 1 rondje draaien of eens doen alsof ze wilt bijten, vandaag stond ze lekker met haar oortjes naar voor en leek ze niet eens de merken dat ik haar aansingelde, weer verdacht >;)
Ik stap op, paard staat netjes stil, niks aan de hand. Maar toen ik plots been gaf en we gingen stappen, ging dat anders zo braaf afgebogen hoofdje de lucht in, totdat de ogen zowat op mijn caphoogte stonden, de neusgaten wijdopen, de ogen zowat volledig open en de oren recht naar voren, terwijl ze knorrende naar het bos stond te kijken. Aiai ik voelde het al aankomen.... . Toen ik dus met het nodige geknor en gekijk langs het bos reed, moest ik toch even een klein tikje met de zweep geven om haar te laten weeten dat ik er ook nog ben. Dat werd onthaald met een sprong voorwaarts van een dikke meter. Na een rondje te hebben gestapt, stond het schuim al dik op de lippen. Bij een normaal paard is dat een positief teken en hoef je je geen zorgen te maken, maar als Evita al zo snel begint te schuimen moet je dat dus wel doen >;) . Na een paar keer met wat nodige pasagages en piaffes langs dat enge bos te zijn gegaan was ze weer wat rustiger en besloot ik in draf te gaan. Weer even met de oren naar voren en knorrend naar het spookbos kijkend, maar na een paar rondes al sterk verminderd, zodat ik wat voorwaarts neerwaarts kon rijden. Dat ging goed, totdat er ergens weer een of andere boskabouter verscheen en we plots drie versnellingen sneller gingen, al moet ik zeggen dat de achterhand toen overdreven goed eronderin werd gebracht.
Een hoop gebries, gekijk en wat schrikacties later was ik toch vastbesloten om te gaan galoperen. Dat besluit nam ik na een halve volte weer even terug, moest haar even terug kalmeren en ben toen terug opnieuw aangesprongen. Dat ging redelijk goed, met een nogal goed tempo. Na wat op de volte te hebben gegalopeerd, wat op het einde behoorlijk goed ging, besloot ik even rechtuit te gaan. Nu moest mijn paard dit ooit te lezen krijgen, een plotseling kwetterend vogeltjes is GEEN startsein om te kijken in hoeveel miliseconde je aan de andere kant van de paddock kan zijn >;) . Na zowat letterijk door de bocht te zijn gevlogen en de handrem even opgezet te hebben gingen we weer netjes verder. Na de galop was de meeste energie er precies toch af en liep het al een versnelling lager en werd er minder van kabouters verschrokken, maar ja dan moet je maar eens een keertje struikelen..
Toen ging het weer een stukje goed, totdat mevrouw plotseling van uit een actieve draf abrupt met een slidinstop stilstond, waarschijnlijk voor een UGO (Unindentified Ground Object ) . Voor de rest ben ik er levend en zonder kleerscheuren vanaf gekomen
Ik zie hier maar 2 mogelijkheden: Of iemand had last van lentekriebels, of het ligt gewoon aan het feit dat ik een vossemerrie heb . Maar ik troost mij met het feit dat Evita achter 2 weken alweer 18 word, en dat ik dan blij mag zijn dat ze nog altijd zo levendig en actief is achter het zadel
Ik kom af, en wordt onmiddelijk met vriendelijk gehinniken en een snelle stap richting mij begroet, terwijl ze anders nauwelijks de moeite doet om op te kijken, maar daar stond ik op dat moment niet bij stil. Toen de borstel gehaald om de grote schoonmaak op Evita te doen, die ik gewoon buiten doe, aangezien ze toch netjes blijft staan. Normaal wordt dat geborstel onvangen met een zucht en half inslaap vallend paard, vandaag stond ze er met haar oortjes naar voren bij. Hoe meer ik borstelde, hoe mooier die oortjes naar voren ging en hoe aandachtiger de blik werd. Dat was dus ook al verdacht >;)
Dan opzadelen. Normaal moet ze eerst eens iets hebben gedaan, meestal 1 rondje draaien of eens doen alsof ze wilt bijten, vandaag stond ze lekker met haar oortjes naar voor en leek ze niet eens de merken dat ik haar aansingelde, weer verdacht >;)
Ik stap op, paard staat netjes stil, niks aan de hand. Maar toen ik plots been gaf en we gingen stappen, ging dat anders zo braaf afgebogen hoofdje de lucht in, totdat de ogen zowat op mijn caphoogte stonden, de neusgaten wijdopen, de ogen zowat volledig open en de oren recht naar voren, terwijl ze knorrende naar het bos stond te kijken. Aiai ik voelde het al aankomen.... . Toen ik dus met het nodige geknor en gekijk langs het bos reed, moest ik toch even een klein tikje met de zweep geven om haar te laten weeten dat ik er ook nog ben. Dat werd onthaald met een sprong voorwaarts van een dikke meter. Na een rondje te hebben gestapt, stond het schuim al dik op de lippen. Bij een normaal paard is dat een positief teken en hoef je je geen zorgen te maken, maar als Evita al zo snel begint te schuimen moet je dat dus wel doen >;) . Na een paar keer met wat nodige pasagages en piaffes langs dat enge bos te zijn gegaan was ze weer wat rustiger en besloot ik in draf te gaan. Weer even met de oren naar voren en knorrend naar het spookbos kijkend, maar na een paar rondes al sterk verminderd, zodat ik wat voorwaarts neerwaarts kon rijden. Dat ging goed, totdat er ergens weer een of andere boskabouter verscheen en we plots drie versnellingen sneller gingen, al moet ik zeggen dat de achterhand toen overdreven goed eronderin werd gebracht.
Een hoop gebries, gekijk en wat schrikacties later was ik toch vastbesloten om te gaan galoperen. Dat besluit nam ik na een halve volte weer even terug, moest haar even terug kalmeren en ben toen terug opnieuw aangesprongen. Dat ging redelijk goed, met een nogal goed tempo. Na wat op de volte te hebben gegalopeerd, wat op het einde behoorlijk goed ging, besloot ik even rechtuit te gaan. Nu moest mijn paard dit ooit te lezen krijgen, een plotseling kwetterend vogeltjes is GEEN startsein om te kijken in hoeveel miliseconde je aan de andere kant van de paddock kan zijn >;) . Na zowat letterijk door de bocht te zijn gevlogen en de handrem even opgezet te hebben gingen we weer netjes verder. Na de galop was de meeste energie er precies toch af en liep het al een versnelling lager en werd er minder van kabouters verschrokken, maar ja dan moet je maar eens een keertje struikelen..
Toen ging het weer een stukje goed, totdat mevrouw plotseling van uit een actieve draf abrupt met een slidinstop stilstond, waarschijnlijk voor een UGO (Unindentified Ground Object ) . Voor de rest ben ik er levend en zonder kleerscheuren vanaf gekomen
Ik zie hier maar 2 mogelijkheden: Of iemand had last van lentekriebels, of het ligt gewoon aan het feit dat ik een vossemerrie heb . Maar ik troost mij met het feit dat Evita achter 2 weken alweer 18 word, en dat ik dan blij mag zijn dat ze nog altijd zo levendig en actief is achter het zadel