Geplaatst 
Eigenlijk zou ik vandaag lekker gaan paardrijen; k had me er de hele week op verheugt. Toen zat ik op school, komen er ineens drie leerkrachten naar me toe, elk van een ander, vak;
"He, weet je dat je dit en dat vandaag af moet hebben?!"
"Ja, en je moet dat ook nog afmaken, eerder mag je niet weg."
"Denk je ook nog aan dit? Voor de laatste bel gaat moet het af, anders blijf je..."
En voor paardrijden moet ik heel erg haasten; na school gelijk naar huis, kleding aan en wegwezen. Nou, ik zat te haasten en te panieken en te doen, maar nee... t is niet afgekomen en ik heb moeten afbellen.
Mijn hondje is vandaag ook jarig, werd vier, kom ik net even geleden heel blij thuis, keb nog net iets leuks voor haar gekocht, blijkt dat ze met me moeder naar de dierenarts was geweest. Ze wilde op de bank springen maar ging door haar rug, nu zit er een werveltje scheef.
Ze ligt nu maar in haar mandje te trillen en ze moet twee keer per dag een pijnstiller. Met rust zou het vanzelf weer goedkomen, maar het is zo zielig en ik ben bóós!!!
keb geen eigen pony... ik krijg les van iemand met een eigen paard maar daar was het al te laat voor om heen te gaan...
) 
Als je door dit soort kleinigheden het leven al haat...nou dan had ik en met mij al véle mensen al superdiep in een put moeten zitten...
