Quellian schreef:Ik zit echt vreselijk in dubio:
In november dit jaar zou mijn merrie uit de opfok naar stal komen. Omdat ik 2 paarden momenteel financieel en qua tijd niet zou redden, was ik op zoek naar een bijrijder. Heb een hele tijd met een meisje zitten mailen, maar zij haakte af om de bijdrage die ik vroeg.
Inmiddels zijn de plannen gewijzigd: Quellian blijft in de opfok tot april (misschien wel november) 2005 en met Stan ga ik wedstrijden rijden. Ben onwijs benieuwd wat ik met meneer kan bereiken!!
Nu werd ik dus gemaild door dat meisje dat ze Stan toch wél heel graag wilde gaan doen... En nu weet ik niet meer wat ik moet doen. Ik heb nu een doel met Stan (wedstrijden rijden en kijken wat we saampies kunnen). Aan de ene kant wil ik het allemaal ZELF doen, maar aan de andere kant...
Dat meisje klinkt wel als een goede bijrijder... Ze heeft een eigen pony gehad (2 weken geleden verkocht, want ze redde het niet meer met haar studie: diergeneeskunde), heeft M2-dressuur en Z-springen gereden met haar pony, wil graag verder met wedstrijden rijden, maar vind het ook prima om gewoon alleen in de bak te trainen en mij te helpen met wedstrijden.
Wat zouden jullie doen in mijn schoenen:
* Gewoon 'nee' zeggen en alleen met Stanley aan de gang gaan;
* 'JAAA' zeggen en je erbij neerleggen dat je niet kunt trainen hoe vaak en wanneer je wilt
* Langs laten komen, laten rijden en dan beslissen
is ze gister dan tóch gekomen en het was een nachtmerrie
Ze blijkt dus sinds een week hier in Utrecht te wonen (vlakbij mij) en probeert contacten te maken, omdat ze hier nog niemand kent.
Ik haar opgehaald met de auto, heel gezellig zitten kletsen en op stal heeft ze Stan gepoetst en opgezadeld. Ik 10 minuutjes gereden en daarna heb ik hem overgedragen aan haar.
Hij liep lekker en ik had er een goed gevoel bij. Alleen jammer dat ze er na 15 minuten af viel. Ze had geen cap op (vroeg aan mij of dat nodig was en ik zei dat ze dat helemaal zelf moest weten). Daarna weer opgestapt (met cap dit keer) en heeft nog 20 minuutjes lekker ontspannen rondgereden. Uitstappen en naar binnen.
Nadat ze hem had afgezadeld vroeg ze aan mij hoe lang ik nog van plan was om te blijven,wat ik nog moest doen, want ze wilde zo wel naar huis. Ze had om 21.00 uur een afspraak met een vriendin... Ik gezegd dat ik nog moest uitmesten (doe je dat elke dag???), nog moest voeren, voer voor de volgende dag moest klaarzetten en dat meneer nog effe lekker in de paddock mocht rondhobbelen. Vergeet het maar! Ze begon te jutten dat ze écht naar huis moest en zei dat hij gewoon naar stal kon en wat hij nog in de paddock moest doen dan. Ik maar braaf (en snel) aan het uitmesten gegaan. Had spijt dat ik haar had opgehaald, want voelde me erg opgejaagd. Toen kwam het, ze vroeg: 'Wat wil je eigenlijk'? Ik gezegd dat als zij het leuk vindt, ze hem wat mij betreft best 2 dagen in de week mag rijden. Ze vroeg of ik er nog een bijdrage voor vroeg. Ik zei dat we het hierover al over de mail hadden gehad en dat ze het antwoord dus wel weet. 'In dat geval doe ik het niet, zéker niet!' Voelde me al lichtelijk geïrriteerd en vroeg waarom dat niet. Ze zei daarop dat het niet klikte. Heb ook nog gevraagd of ze hem wel wilde doen als het niets kostte en haar antwoord was 'ja'. Toen werd ik best giftig. Zei dat ze eerlijk moest zijn en dat als het niet klikt ze hem ook niet moet gaan rijden als het niets kost, dat ik dat niet eerlijk vind. Ze zei dat hij te sterk was en niet meteen op haar hulpen reageerde (ik had al duidelijk gezegd dat je stevig in je schoenen moet staan, dat hij zou uitproberen, dat je doorzettingsvermogen moet hebben en consequent moet zijn om met meneer een team te vormen). Dit maakte me helemáál misselijk en vroeg me af wáárom ze in vredesnaam gekomen was. Wist ze zelf dus ook niet, want ze was niet echt op zoek naar een bijrijdpaard... (wat mij dus het idee gaf dat het haar gewoon te doen was om weer een keertje te kunnen rijden). Vervolgens begon ze te miepen over dat ze geen cap op had en dat ik had moeten zeggen dat ze een cap moest dragen. Ik meteen daar bovenop gezegd dat ze oud en wijs genoeg is om dat zelf te bedenken (20 jaar) en dat ze zelfs van het makste manegepaard had kunnen vallen. Verder blééf ze jutten, dus ben ik al vliegend door de schuur gegaan en heb haar naar huis gebracht. In de auto begon ze over dat we misschien wel vriendinnen konden worden en ze praatte alsof ze me al jááááren kende... (zo kwam er ook uit dat haar pony onder haar kont was verkocht door paps, want de kwam nog maar 2x per week en ze heeft uiteindelijk voor haar vriend gekozen).
Kortom: een avond om nooit te vergeten en in het vervolg ga ik op m'n gevoel af...