Bokt.nl

**Geplaatst door de TopicStarter** : 30-01-08 22:42

Vervelende situatie op stal

Geplaatst door de TopicStarter : 30-01-08 22:42

Hey hallo allemaal,

Ik moet even m'n verhaal kwijt, even alles een beetje relativeren.
Bij mij op stal staan een paar paarden die echt veel te mager zijn, deze paarden zijn van de staleigenaar die een hele zooi paarden heeft staan omdat hij geregistreerd staat als fokkerij vanwege gesleep met de gemeente (anders mag hij geen pensionpaarden hebben staan). Deze paarden heeft hij dus eigenlijk puur voor de vorm staan en hij kijkt er dus ook niet naar om. Afgelopen zomer waren er een flink aantal paarden die hoefbevangen stonden. Daar hebben ze eigenlijk helemaal niets aan gedaan (hoewel ze geloof ik 1 keer een hoefsmid langs hebben laten komen na tig weken), hij laat ze gewoon staan en neemt verder geen advies aan van wie dan ook. Hij heeft zelf namelijk het idee dat hij heel veel verstand heeft van paarden (hij heeft ten slotte ook koeien gehad Clown

).

Hij heeft in de zomer een heel stel merries naar de hengst gebracht (ws wegens een bijdehante opmerking van een stalgenoot die zei dat een fokker toch wel minstens elk jaar veulens heeft), ook degenen die vreselijk hoefbevangen stonden. Eén van de merries heeft ie daar achtergelaten omdat die fokker (die ook niet bijster begaan is met het welzijn van paarden) zelfs had gezegd dat het beestje beter afgemaakt kon worden. Of ze nu daadwerkelijk is afgemaakt weten we eigenlijk niet eens, maar we hopen van wel. Het vooruitzicht voor de volgende zomer is nu dus een heleboel hoefbevangen paarden die ook nog eens hoogdrachtig staan (zijn ook pas in augustus gedekt geloof ik). Zijn theorie was trouwens ook nog dat het beter was om alles met veulen te zetten, want het veulen had veel eiwitten nodig en dan zouden ze dus niet hoefbevangen raken... Dat het van de ene op de andere dag van een kale winterweide naar een vette voorjaarsweide met een flinke hoeveelheid fructaan in het gras de voornaamste oorzaak is van hoefbevangenheid, is wat hem betreft onzin.

Wat het ontwormen betreft, hij gebruikt sinds zo'n anderhalf jaar andere wormenkuren, waaronder middelen waar veel resistentie tegen is en bovendien geeft hij de middelen o.b.v. ivermectine maar eens in de 3 maanden, omdat hij dat zo gewend was van het voorheen gebruikte wormmiddel o.b.v. moxidectine. Hem uitleggen dat het helaas niet zo werkt is vergeefse moeite geweest, zelfs de vertegenwoordiger van de betreffende wormenkuur kon hem niet overtuigen, dat was allemaal onzin en hij wist echt wel hoe het moest.

Wat er momenteel speelt is dus het feit dat er tot nu toe 4 ponies waren die echt vreselijk mager stonden. Ik heb zelf 1 van de beestjes een tijdje zo nu en dan bijgevoerd, 2 anderen hebben nog 2 ponies onder hun hoede genomen in de hoop dat het iets uit zou halen. Zo'n 2 weken geleden was hij in ieder geval zover om er 2 uit het land te halen en op te stallen, er is toen zelfs een DA bij geweest (wat op zich al een wonder is), ze waren vreselijk aan de diarree en mochten alleen hooi. Aangezien ik een van de 2 dieren al een tijdje voerde heb ik dat beestje ook een paar keer de gebruikelijke luzerne gegeven.
In eerste instantie hebben ze alleen maar kuil gevoerd gekregen, omdat ik zelf eigenlijk weinig vertrouwen heb in de staleigenaar heb ik aan de DA gevraagd hoe het met de voeding zat, toen kreeg ik dus te horen dat ze pertinent geen kuil mochten hebben, alleen droog hooi en dat luzerne op zich ook prima was, zolang het maar geen krachtvoer was (1e prioriteit was namelijk om ze van de diarree af te krijgen). Dus heb ik met de da afgesproken dat ik zou proberen te regelen dat ze in ieder geval luzerne en hooi zouden krijgen i.p.v. enkel kuil.

Daardoor begon er een hele discussie op stal, omdat ze van de eigenaar niet gevoerd mochten worden en omdat een stalgenootje (diezelfde met de eerder genoemde bijdehante opmerking) min of meer de leiding daarover had genomen en daarin nogal stug was. Na een flinke discussie waren we zo ver dat we inderdaad de luzerne zouden bijvoeren en dat ze ook een halve pavokoek per dag zouden krijgen (was ook akkoord door DA). Dit ging 2 dagen goed, totdat de staleigenaar naar me toe kwam dat ik ze dat niet meer mocht voeren want ze mochten niks. Toen heb ik hem uitgelegd dat ik zelf met de DA had gesproken en dat hij had gezegd dat luzerne en die koeken prima spul waren om erbij te geven om van die diarree af te gaan komen. Ook uitgelegd dat luzerne alleen maar een ruwvoer is, maar dat het wel een veel hogere voedingswaarde heeft dan de kuil die hij ze nog steeds gaf.
Hij reageerde toen alsof hij natuurlijk al lang wist dat luzerne hardstikke goed was, want dat is natuurlijk ruwvoer (bla,bla,bla)... 10 minuten daarvoor stond hij tegen me te preken omdat het niet mocht, maar ineens wist hij al die tijd al dat het wel goed spul was. Ja vast....

Ik heb hem toen ook gezegd dat 2 van de paarden die apart stonden (er was er nog 1 bij gekomen) niet goed aten. De ene at een paar dagen daarvoor nog prima en de ander was degene die ik al langer voerde, maar die at eigenlijk alleen graag slobber, dus dat kan ook met de luzerne te maken hebben gehad. Aangezien hij daar verder niets mee heeft gedaan heb ik de DA gebeld en de situatie weer voorgelegd (het probleem van niet eten en nog steeds aan de diarre zijn), hij heeft toen gezegd dat ik maar gewoon even iets moest proberen qua eten, omdat het belangrijker was dat ze in ieder geval wat binnen zouden krijgen (ook al was het dan krachtvoer). Op advies van de DA heb ik diarreeremmers gehaald en dat met slobber vermengd en de paarden dat spul gegeven. Ik heb de staleigenaar daar niet over ingelicht, maar het stalgenootje was erbij toen ik het ze gaf en wist er dus wel van. Uiteraard besef ik dat dit niet echt een doordachte actie is geweest, maar ik had het eigenlijk een beetje gehad met die man, hij heeft niet omgekeken naar die beesten en de kans dat ze iets dubbel binnen zouden krijgen was nihil, aangezien stalgenootje er ook vanaf wist en het de volgende dag nog een keer zou geven.

Mijn adoptiepony heeft het toen wel opgegeten, maar zijn zusje heeft eigenlijk niets gegeten (zij was degene die in eerste instantie wel wilde eten, maar sinds een paar dagen dus niet meer) de 3e pony heeft het ook goed opgegeten. Stalgenootje zou dus zorgen dat ze het de dag erna ook zouden krijgen.
Twee dagen later belde stalgenootje in paniek op dat de fokker was komen kijken en dat hij zei dat het een verloren zaak was. Zij dacht eigenlijk dat hij ze zou komen ophalen en dat ze dus uiteindelijk bij de slacht terecht zouden komen, aangezien ze nogal in paniek was en me vroeg wat we eraan konden doen, heb ik geopperd dat de enige mogelijkheid was om de DBS te bellen in de hoop dat zij ze in beslag zouden kunnen nemen. Ik ben gaan rondbellen maar kwam erachter dat als we ze in beslag wilden laten nemen dat het alleen via de politie kon, stalgenootje weer gebeld en het voorgelegd, omdat we natuurlijk geen zekerheid hadden over het lot van de paardjes en als de politie voor niets zou komen, dan worden we misschien niet meer serieus genomen.

's Avonds kwam de staleigenaar ineens naar me toe, samen met z'n zoon (wat echt een vreselijke slappe ******** is) met de opmerking dat ik ze niet zomaar allerlei dingen moest voeren (achter zijn rug om) want het waren zijn beesten en daar had ik niets mee te maken en anders mocht ik vertrekken. Ik heb hem vervolgens verteld dat alles wat ik heb gedaan, op advies van de da is geweest en dat ik, toen ik eerder met suggesties kwam, totaal niet serieus genomen werd en dat hij daar nooit naar luisterde. Ik kreeg zo'n beetje de volle laag van beiden, ook kreeg ik er de schuld van dat ik de dbs een paar weken eerder gebeld zou hebben (daar zat ik vast ook achter volgens zoonlief), waar ik dus echt helemaal niets mee te maken heb gehad.
Ik was nogal overstuur door deze actie en heb ze toen gezegd dat zij die beesten gewoon laten creperen en dat ik dat nou eenmaal niet zo kan. Op mijn opmerking dat ze de paarden toch niet zomaar dood konden laten gaan kreeg ik het uiterst nuttige commentaar 'ze gaan heus niet zomaar dood hoor'....
Uiteindelijk hebben we toen een afspraak gemaakt dat ik ze wel gewoon luzerne bij mocht blijven voeren, nadat ik ze meerdere malen duidelijk had geprobeerd te maken dat het mij toch echt om het welzijn van die paardjes ging.

Toen ik daar de volgende dag aankwam hoorde ik van mijn vriendin dat het ene paardje wat niet meer wilde eten (die ook de diarreeremmers niet binnen had gekregen) 's ochtends dood in de stal was gevonden, die arme ziel, maar nu heeft ze het in ieder geval beter.
Stalgenootje begon (samen met een andere stalgenoot, die zich ook bezighoudt met de paardjes) die dag ook nog een hele discussie over dat gedoe met die slobber/diarreeremmers en weet ik het wat al nog meer, kortom, ik was slecht bezig omdat ik niet alles in overleg met de staleigenaar heb gedaan en zij hebben alles wel netjes overlegd en de staleigenaar was toch zo slecht nog niet. Let wel, dit was dus hetzelfde stalgenootje wat mij de dag daarvoor in paniek op m'n werk opbelde omdat ze dacht dat de dieren afgevoerd zouden worden. Die de staleigenaar voor alles uitmaakte wat lelijk was en die zei dat ze volledig zou flippen als dat zou gebeuren en wat een hufter het toch wel niet was.

Aangezien m'n adoptiepony nog steeds niet lekker wilde eten heb ik gisteren zijn luzerne natgemaakt omdat hij het droog niet zo goed wil eten, ik heb er zelf ook een klein beetje slobber bijgedaan voor de smaak in de hoop dat het zou helpen. Vandaag was er wederom een rel omdat de natte luzerne nog steeds in zijn bak lag en mensen dat blijkbaar nogal schokkend vinden.
Ik hoorde van mijn vriendin ook dat het met de andere pony ineens heel slecht ging en dat ze alleen nog maar kon liggen. Er is eindelijk iemand geweest die de DA heeft gebeld (de staleigenaar wilde deze eigenlijk nog afbellen omdat het heus zo erg niet was, volgens hem), uiteindelijk heeft de DA de pony in laten slapen omdat de kans dat ze er ooit nog bovenop zou komen nihil was. Van m'n adoptiepony heeft ze mest en bloedmonsters genomen en ze komt morgen terug om de situatie verder te bekijken, goddank.
Wat ik nu ook hoorde is dat de mensen op stal ondertussen aardig op mij hebben lopen zeiken vanwege die natte luzerne/slobber die nog in de voerbak lag (waaronder stalgenootje die me het ene moment om hulp vraagt en me het andere moment zo veel mogelijk zwart probeert te maken).

Ik ben nu eigenlijk best wel van de rel van de hele situatie en zie er even geen gat meer in, ik geef toe dat ik niet altijd even slim heb gehandeld, maar ik heb wel alles in het belang van die paardjes gedaan, en er zijn nu binnen een paar dagen tijd, 2 dieren overleden en dat vind ik echt heel erg. Ik krijg het gevoel dat iedereen op stal nu mij daar min of meer verantwoordelijk voor houdt. Wat ik vooral niet snap is dat niemand ook maar iets onderneemt tegen de staleigenaar en het belangrijker schijnt te vinden om een zondebok te vinden dan om eens eerlijk te zijn tegen zichzelf en de staleigenaar eindelijk eens ergens mee te confronteren. Vrijwel de hele stal houdt hem de hand boven het hoofd (ws uit angst om hun mooie plekje te verliezen), ik heb een tijdje geprobeerd om me afzijdig te houden, maar dat kan ik simpelweg niet.
Ik weet dat ik stronteigenwijs, betweterig en bemoeizuchtig ben, maar ik vind toch echt niet dat ik zo fout zit in deze situatie, hoewel ik bepaalde dingen beter wel in overleg had kunnen doen. Ik schaam me er eigenlijk voor dat ik het nog zo ver heb laten komen zonder zelf iets te doen, enkel omdat ik bang was m'n stal kwijt te raken.

Sorry voor het enorme verhaal, ik hoop dat het enigszins duidelijk is. Ik verwacht geen oplossingen of iets dergelijks, maar ik moest toch m'n verhaal even kwijt aan wat objectievere paardenliefhebbers.