Moderators: balance, C_arola, Sica, Neonlight
Earth schreef:Mmm ik krijg heel veel frustratie van jullie reacties, dus ik ga er even niet meer op in. Even laten bezinken en morgen of overmorgen reageer ik even.
Prairy schreef:Misschien kun je met de stalhouder of eigenaresse afspreken dat je komt als het jou uitkomt en als het gaat, en dat je dan alleen dingen doet die je leuk vind en waar niemand last van heeft als je het niet doet. Dus niet voeren, niet uitmesten, maar bijvoorbeeld wel poetsen, knuffelen, een kleine wandeling maken of wat simpel grondwerk. En dat je eigenaresse dan informeert van joh, ik ga nu even, en daarna wat je gedaan hebt.
.
Prairy schreef:Bij jou misschien wel poekkie. Maar dat is echt niet bij iedereen. Ik heb hier paarden in de buurt staan waarbij ik dat zo zou mogen doen, zelfs rijden als ik dat zou willen. Bij iemand anders ook. En dat zou ik niet vooraf hoeven aankondigen.
Dus misschien moet jij ook eens anders naar iets kijken en niet alleen hoe jij het zelf graag ziet en daar iemand om veroordelen.
Earth schreef:Wauw Oji, als je een persoonlijk probleem met me hebt, dan mag je me een pb sturen. Maar dit allemaal bij elkaar opsommen blijkt wel dat je geen snars begrijpt van mijn problemen en die van anderen die in een situatie zitten zoals ik.
Voor de rest, bedankt voor de fijne racties, maar ik ga hier niet meer reageren. Dan zal ik volgens jullie wel in de slachtofferrol stappen, maar denken jullie dat maar, ik weet zelf beter. Gelukkig de mensen om mij heen ook, die weten hoe hard ik vecht iedere dag weer. En ja, soms ga ik het gevecht niet aan, want ik knok al 20 jaar.
Ik heb de afgelopen jaren gevochten als een leeuw, ik heb mijn studie afgerond op een geweldige manier, trauma's overwonnen, mezelf zoveel beter nog weer leren kennen, nog harder geknokt. Dat jullie dan denken dat ik in de slachtofferrol stap, doet dan ontiegelijk veel pijn. Want als iemand vecht, dan ben ik het. Maar dat het niet altijd lukt, dat is dan weer iets om lering uit te trekken. En omdat ik al jaren door hetzelfde hoepeltje spring, zie ik dat er iets oet veranderen. En dat is niet gewoon even een schop onder de kont en doorgaan, maar juist terugkijken waarom iets niet lukt. Ik wil de fundering van onderaf opbouwen, om te investeren in de toekomst.Dus ja, ik graaf, ik zoek waar de kern van mijn stemmetje zit, waar de kern van mijn gevoel, die als zwarte was in een wasmachine door mijn lichaam giert zit. Zonder dat terug kijken, kan ik niet vooruit kijken, want dan ga ik weer door hetzelfde hoepeltje springen.
En dan komt er een trauma vrij met zoveel nieuwe pijn, zoveel nieuwe emoties die me volledig onderuit schoffelen, dat ik soms mijn lichaam juist de rust moet geven om dit een plekje te kunnen geven. Dan zit ik de hele dag op de bank, maar ik doe niet niks, mijn lichaam, mijn brein zijn keihard aan het werk om alles te plaatsen. En dan heb ik geen ruimte om iets te doen, want mijn lichaam zorgt er wel voor dat ik dat niet doe. En doordat ik dit doe, kan ik op sommige dagen wel wat doen. En dan heb ik plezier, en geniet ik. En kan ik genieten van kleine dingen, hoe moe en verrot ik me ergens ook voel. Maar dat lukt niet elke dag, soms ga ik op pad, stormjagen, naar vrienden toe, boodschappen doen, maar dan voel ik dat ik het die dag niet kan overwinnen. En dan neem ik mijn rust. En dat is alles behalve in de slachtofferrol stappen, maar dat is voor mezelf zorgen. Dat het die dag even niet lukt, dat ik het heb geprobeerd, maar dat mijn lichaam rust nodig heeft om van binnen hard te werken.
Ik kom er wel, want ik he de juiste mensen om me heen. De mensen die zien hoe hard ik knok, iedere dag weer. En dat ik niet in de slachtofferrol stap, maar soms gewoon even niet vecht, omdat een gevecht met jezelf aangaan het zwaarste is wat er is.
En nu ga ik even intens huilen, want ik wil dit gevecht met mezelf helemaal niet. Ik wil dat het stopt, maar daarvoor kan ik alleen maar nog harder knokken. Dus bedankt voor de harde woorden, daar wordt mijn vechtlust alleen maar groter van.
Yv_ schreef:En je doel gewoon lager instellen en gewoon een manegeles volgen totdat je theapie daadwerkelijk invloed lijkt te hebben? Dan stel je geen mensen teleur, behalve je eigen portemonnee?
oji schreef:Sorry, Earth, maar ik kan er geen begrip voor opbrengen. Als je binnen een kwartier een dergelijke post kan typen, kun je dan niet even naar de eigenaar van het paard appen, sorry, het lukt ff niet?
Jij vind dat je hard knokt misschien, maar ik zie vooral jaar in jaar uit een patroon op Bokt waarin geen verantwoordelijkheid wordt genomen voor je eigen acties, maar je wel heel veroordelend kan zijn naar andermans acties. Dat is voor mij niet okay, wat verder je trauma ook is, maar dat gedrag zul je van mij nooit begrip voor krijgen.
Prima dat je geen verantwoordelijkheid aankan, maar ga ze dan ook niet aan.
LunarEclipse schreef:Ik wil op je laatste post graag nog even inhaken.
Ik begrijp dat trauma's en disfunctionele patronen hele vervelende dingen kunnen doen en ik begrijp wat je schrijft en dat het dus eigenlijk fysiek niet lukt om wat te sturen.
Maar; onder de streep heb je nu hetzelfde resultaat.
Communicatie gaf je de angst voor afwijzing als je open bent over jezelf. 'Straks ben ik het paard kwijt'
Juist omdat je nu niet gecommuniceerd (lees: jezelf kwetsbaar opgesteld) hebt, is uitgekomen waarvoor je bang was.
En nogmaals ik begrijp dat het in je hoofd anders werkt op het moment, maar ik wilde 'm er graag even uitpikken want het is interessant.
Ik herken het namelijk; op het moment dat het moeilijk wordt de communicatie afsluiten juist omdat je je dan kwetsbaar moet opstellen en er een kans op afwijzing bestaat. Dan maar liever opgeven.
In de laatste jaren ben ik milder naar mijzelf geworden, ben ik mij meer gaan openstellen en waarempel; ik krijg veel meer begrip dan ik had verwacht. Verwachtingen die jij je laat opleggen zijn namelijk een heel groot deel invullingen van jezelf. Op het moment dat je communiceert, ook over je moeilijkheden, worden de verwachtingen concreet aan beide kanten en blijkt het heel vaak wel mee te vallen.
Maar goed, begin er maar eens aan hè ik hoop dat je voor jezelf wat meer ruimte kunt maken om open te zijn naar anderen. Júíst richting de mensen die daar ook open in zijn! Het klinkt namelijk door alsof de eigenaar van je verzorgpaard best iemand was die hier begrip voor kon opbrengen had je het gecommuniceerd.
En ja alsnog loop je dan soms tegen een afwijzing aan.
Maar ik snap ook niet iedereen.
Zolang jij jezelf dan maar niet óók afwijst. En dat is natuurlijk ook een beetje de crux en wat extra complex is aan een trauma.