Gisteren hadden Laiser en ik een wedstrijd. Tijdens het losrijden voelde ik me niet happy. Er kwam een aangespannen wagen het losrijterrein opgereden, en aangezien Laiser het daar helemaal niet op heeft vond ik dat maar niks. (net voor de zomer vakantie is hij kaarsrecht overeind gegaan op een 80 km weg, omdat we een aangespannen pony tegen kwamen.)
Maar gelukkig het steigeren heeft hij deze keer niet gedaan. Alleen was hij wel voortdurend aan het dreigen om iets uit te gaan halen.
Toen ik eenmaal de ring in moest ging het een stuk beter. Hij liep bijna zoals thuis. Hij liep grote stukken netjes afgebogen en voelde soepel aan. Zelfs de rechtergalop die normaal altijd fout gaat sprong meneer (wel te vroeg) uit zichzelf meteen goed aan en heel beheerst.
Na afloop van de 2e proef zag ik dat de jury van de eerste ring niemand meer in de ring had. Ik ben toen naar haar toe gegaan en heb gevraagd wat ze er van vond. Ze vond dat we er al hele mooi momenten tussen hebben zitten en ze denkt wel dat we er wel komen. Het paard kan het aan vertelde ze. Ook wilde ze me nog even zeggen dat ik heel goed met de basis bezig ben. Ik was de enige in de ring die zijn/haar paard niet in de krul trok maar reed naar die ontspanning toe. Zelfs toen ik dacht, nu is het gesprel wel ten einde zei ze nog een keer dat ik Laiser zo goed afgebogen liet lopen. Nou je kunt je wel voortstellen dat ik dat heel fijn vond wat ze me daar vertelde. Anderen zeiden ook:"Een groter compliment kun je niet krijgen (zeker van die jury niet)." Later bleek dat het een streng jury is, dus ik voel me gevleid om van haar zo'n compliment te krijgen.
En ja we hebben nu ons eerste winstpunt binnen!
We zijn uiteindelijk 5e en 6e geworden en allebei apentrots op ons winstpunt!
(Dat is toch wat anders dan dat zwaaien naar de jury van de vorige keer!)