Het was wel een heel snelle ontmoeting, want Lars had zijn mama al gespot en probeerde over het hek heen te klimmen.
Nadat ik Lars snel opgezadeld had, ben ik snel lekker een eind wezen rijden.
Helaas heb ik zelf de laatste dagen niet gereden ivm een griep die weer de kop op stak en dat merk ik dan toch wel erg. Hij is minder stoer en schrok bijna overal van.
Een mevrouw op zo'n gehandicapten-scooter....ja dat is iets om je voor om te draaien en er in volle galop vandoor te schieten. Gelukkig kreeg ik hem snel weer terug en deze aardige mevrouw had haar scooter uitgezet.
Ze maakte haar excuses en ik vertelde dat ik niet helemaal begreep waarom hij nu schrok. Waarschijnlijk door het geluid, deze scootertjes klinken meer als een gelikte naaimachine ipv een normale scooter... gelukkig moest ze er om lachen.
Daarna kwamen we een papa met 4 kindertjes tegen. Althans ik denk dat het een papa was en niet de oppas, maar door de manier waarop hij zijn gezag uitoefende, begon ik wel even te twijfelen of hij überhaupt iets met de kinderen te maken had. Twee van de vier kinderen renden al gillend op Lars af. terwijl ze met hun armpjes heen en weer zwaaiden. Hoe klein een mens dan is, Lars denkt dan dat dit het spelletje van in de bak is.
Het welbekende "ik ren en klapper met mijn jas en Lars rent weg" spelletje.
Lars stond al gereed om zich even snel uit de voeten te maken, toen ik even mijn stem verhief. Of het nu voor hem bedoelt was of voor de kinderen, ik weet het zelf niet eens, maar Lars bleef stokstijf staan en de kinderen hielden gelukkig op met gillen. Hierna legde ik de kinderen uit, dat je nooit of te nimmer naar een paard toe mag rennen en liet Lars doorstappen. De vader stond het allemaal op een afstandje te bekijken. Ik keek om naar de kinderen, maar die stonden niet meer op dezelfde plaats. In plaats van dat ze bleven staan, probeerden ze met Lars mee te lopen. Maar dan wel lekker ter hoogte van zijn achterbenen. Ik heb ze uit proberen te leggen dat je ook nooit achter, danwel dicht naast een paard moet gaan lopen. Aangezien Lars heel goed is met het "uitsteken" van ledematen als hij iets niet leuk vindt wat naast hem loopt, leek het me beter om maar iets harder te gaan stappen.
De kinderen bleven beteuterd staan.
Toen moest ik nog langs de papa en kind nummer 3 en 4. Kind nummer 3 was op een fietsje. Op zich niets mis mee, mits een kind goed zijn evenwicht kan houden en niet om de 5 seconden met fietsje en al ten aarde stort.
Helaas was dit dus wel een kind was een evenwichtsgevoel had van 0,0
Ze fietste Lars tegemoet en probeerde langs hem te fietsen. Helaas kunnen kinderen op zo'n jonge leeftijd ook nog niet goed sturen, wat resulteerde in een geweldige ontwijkingsmanouvre van Lars (wat dat dressuren niet allemaal teweeg kan brengen). Had mijn fjordenbaaltje niet zo adequaat gereageert dan had hij nu een leuk fietsje gehad of het kindje een plat fietsje.
Vader stond nog steeds van een afstand de boel de overzien met kind 4 wat gelukkig (dacht ik) nog in een wandelwagen zat.
Ik had er helemaal geen zin meer in, geen zin om die kinderen te waarschuwen, geen zin om vader er op te wijzen dat een paard geen onderscheid maakt tussen een ander paard of een kind...de klap zal net zo hard zijn. Ik wilde alleen maar verder met rijden en de boel vergeten.
Alleen was de vader het daar op een onbewuste manier niet mee eens. Hij parkeerde de wandelwagen overdwars op het pad en verwachte dat ik Lars op zo'n manier langs de wagen manouvreerde, zodat kind nummer 4 alleen een handje zou hoeven uitsteken om mijn paard de stuipen op het lijf te jagen.
"Ach nee dat vinden die kinderen leuk, in het voorbijgaan een paardje aaien". Ja papa's en mama's ..... maar vindt u het ook zo leuk als hetzelfde paardje dan ook fysiek kontakt maakt met uw kind? Helaas niet alleen een aaitje is dan het gevolg....
Ik ben blijven staan en heb de vader met mijn meest "ik zeg niets maar ben heel erg boos, loop nu door of haal je kind opzij" blik aangekeken.
De vader begreep deze blik gelijk (misschien kijkt de mama van dit gezin ook wel eens zo? ik denk het bijna wel, het is een echte vrouwenblik) en liep door.
Verder verliep de rit uiterst rustig en zijn we toch nog 1,5 uur aan de hobbel geweest. We hebben even gegeken naar de golfers, want dat is machtig interessant (volgens Lars..oren naar voren en je afvragen wat die mensen toch aan het doen zijn...zonde van al het gras..).
Lars heeft nog even een hapje gras mogen eten (nee niet bij de golfbaan), aangezien de grasnijd van meneer weer gestart is, heb ik hem beloofd dat we bij ritjes van meer dan 1 uur, 5 minuutjes graspauze houden.
Zonder teveel kleerscheuren hebben we de weg terug doorstaan. Alleen de hond van de buren moest nog even laten weten dat hij de baas is en kwam wel erg dichtbij. Door alle omstandigheden van deze rit
kon ik mij niet inhouden en riep keihard K..T-hond, waarna de buurman voor het raam ging staan en hartelijk naar mij zwaaide. Of hij het gehoord heeft...ik weet het niet.... misschien heeft hij een gehoorapparaat of dubbel glas.Toen we terugkwamen stond Lars zijn semi-neef in de bak te gillen. Waarschijnlijk riep hij tegen Lars, dat het niet eerlijk was dat Lars alleen weggeweest was en dat hij de volgende keer toch echt weer mee wilde.
Al met al was het weer een rondje zoals altijd. Niets raars of anders, alleen als ik voortaan vaders met meer dan 1 kind zie.... dan bestaat er een kans dat ik ga twijfelen om een rondje om te maken
