Geplaatst Die week had ik de veearts erbij gehaald, en die dacht ook gewoon aan spierpijn en anders een verstapping. 2x daags 10 minuten stappen was het advies.
Ik werd er niet geruster op naarmate de weken verstreken, en belde toch maar naar een andere (betere) veearts. We maakten een afspraak en we zouden die week daarop terecht kunnen. Wat wel apart was, was dat Mirk steeds beter begon te lopen. 4 dagen had ik erop gezeten en hij had eigenlijks geen pas verkeerd meer gezet op de rechte lijn.
Ik zat erover na te denken om hem aftebellen, tja, hij zou toch niets kunnen zien. Maar ik wou alle risico’s uitsluiten, en als de dierenarts zei dat ik gewoon weer kon opbouwen, had ik gewoon zekerheid!
Wij helemaal erheen. Onderweg in Warffum kwam ik Mellien (pjelk op Bokt) nog tegen op haar fietsje, die waarschijnlijk naar Pjelk geweest was.
Aangekomen bij de dierenarts was Mirkje al kleddertje nat van het zweet, hij was echt stressie, terwijl hij normaal gesproken dat nooit zo heeft. Mirk uit de trailer gehaald en de dierenarts nam hem even van mij over. Mirk was duidelijk zichtbaar onder de indruk van zijn andere omgeving en veegde gelijk de vloer aan met de dierenarts J) Ja, hij kan echt sterk zijn!!!
In eerste instantie konden ze niks zien op de kleine volte op de harde en zachte bodem. Na een buigproef ook niet, maar toen ze zijn voetje gingen ombuigen en ik met hem weg moest draven, begon hij toch te kreupelen. Klinkt misschien stom, maar ik had echt het ‘yes’ gevoel. Het was dus niet helemaal weg, en nu kon ik wat zekerheid krijgen over de situatie.
Ze wouden foto’s van dat ene (onder-)beentje laten maken maar kreeg eerst een verdoving. Toch altijd weer een zielig gezicht wanneer mijn altijd zo temperamentvolle Mirkje in sukkelt tot een down ‘ezeltje’.
De uitslag van de foto’s was dat Mirkje een lichte atrose had. Hij kreeg een spuit, om de verdere atrose tegen te gaan en de pijn te verminderen. Gelukkig was de veearts niet pessimistisch eronder, want als die spuit niet aanslaat, dan kan het nog altijd gespoten worden tussen de gewrichten. Hij moet nu nog 2 week stappen, en daarna mag ik langzaam opbouwen en kijken hoe het verder gaat. Springen wordt het sowieso niet meer. Later mocht ik het wel weer proberen volgens de veearts, maar ik wil alle risico’s wel uitsluiten natuurlijk. Het is wel jammer, aangezien ik het springen steeds leuker begon te vinden.
Hoe het ontstaan is, is dat wanneer je Mirkje’s voorhoef optilt, de hoef niet op een lijn loopt met zijn been. Ook loopt als je aan de voorkant kijkt, zijn hoeven wat scheef af. Dus een goede hoefsmid, en regelmatig beslaan.
Nu eerst hopen dat die ene prik aanslaat en dat ik straks weer lekker met hem kan rijden. Volgens die dierenarts zal hij nooit de Olympische Spelen halen (jammer, want ik had het op volgend jaar gemunt
), maar een leuke basisproef zal heus wel lukken. 
