Veertiende wipkarrentocht kring noord

Op 30 augustus laatstleden werd alweer de veertiende wipkarrentocht van kring noord verreden. Na de dertien combinaties van het voorgaande jaar staken de acht opstellingen die dit jaar aan de start verschenen wellicht enigszins magertjes af, maar de deelnemers vormden een gezellige groep.
Na enige twijfel was het startpunt, als vanouds, de Hedde Jan Cazemier manege in Tolbert. Sommige paarden kregen de authentieke, houten wagens met de zware wielen niet gemakkelijk in beweging. Onze eigen Hercules vertoonde bijvoorbeeld enkele trekjes die bij een nerveus paard zoiets betekenen als: “Misschien hebben we over tien kilometer wel weer contact met elkaar, ciao!”. Mijn maag draaide zich acuut om en mijn zuster zag eveneens wat pips. Gelukkig hielden de heer Zwarteveen en vaderlief de hoofden koel en ging het mennen, na het starten, eigenlijk prima. Na de calamiteiten van enkele voorgaande jaren (paard in de plomp, paard tegen container, gebroken hefboomschroef) zijn de gezusters Nienhuis lichtelijk argwanend geworden ten opzichte van vaders Groninger voor de wipkar, maar dat bleek in dit geval ongegrond.
Meneer Menger, die samen met de heer Bos de route voor deze rit had uitgestippeld, reed op kop met zijn trouwe merrie Hendrina. Deze twaalfjarige dochter van Mengers merrie Bettina (v. Orlando) en de hengst Otto, is onder andere te herkennen aan het hoekje uit haar linker oor en struint heel wat men-evenementen af. De familie Warringa hield de heer Menger gezelschap.
De eerste gelegenheid waarbij de paarden even tot zichzelf mochten komen was wederom het terrein van de gastvrije familie Mellema. De gastvrouw had zich weer geweldig ingespannen en het resultaat was dat iedereen van een warme lunch voorzien werd. Zelfs de paarden kregen voedzame hapjes aangeboden van een fraai opgemaakt dienblad.
De route liep langs de grens van de drie Noordelijke provinciën en bood een keur aan mooie plaatjes. Het weer droeg daaraan bij, want ondanks het feit dat meteorologen 80% kans op regen hadden geprofeteerd, bleef de lucht vrijwel de hele dag stralend. Op een stuivertje na, viel de enige noemenswaardige bui bij het hunebed tijdens de tweede stop. Zelfs daarvan werd weinig hinder ondervonden; meneer Bos had zich voor de rit populair gemaakt met het grif uitdelen van afdekzeiltjes. De dieren in de weilanden onderweg waren één en al oog & oor en de mensen die we onderweg passeerden vrijwel allemaal enthousiast.
De familie Huberts had haar wipkar versierd met het logo van het Groninger paard en grote pluchen kussens zorgden voor een behaaglijke zitting in de wagen. De zwarte ruin Eduard (v. Experiment) liep weer braaf mee. Want ook al is hij pas zes jaar oud, Eduard is reeds een geroutineerd ‘wipkarrentochtpaard’.
Mevrouw Hiemstra en meneer van der Veen hadden, net als voorgaande jaren, hun inmiddels achtjarige merrie Elsa (v. Experiment) meegebracht. Om haar een beetje te ontlasten, werd Elsa tijdens een stop nog even gemolken. Haar veulen was ten tijde van de rit namelijk juist twee maanden oud. Aan boord van de wipkar bevonden zich verder nog een enthousiaste hond en afwisselend twee vrienden van het stel, die de tocht op videotape vastlegden.
De familie Langeland nam deel aan de tocht met de ruin Bram (v. Bascal). De achtjarige Groninger is een doorgewinterd menpaard, want de familie maakt voortdurend aangespannen ritjes met hem. Tijdens de ingelaste pauze bleef Bram dan ook voorbeeldig staan, terwijl zijn baasjes schuil zochten onder een grote paraplu.
De enige niet-wipkar van het gezelschap was de grote wagen op boerenwielen van de familie Damen. Dat deze wagen echter prima kon opwippen, bleek toen het voorstuk van de bak naar voren schoof en het echtpaar Damen bijna op de ruggen van het tweespan belandde. Het mankement kon gelukkig snel gerepareerd worden, zodat Tosca en Emile, die de rij sloten, hun weg konden vervolgen. De negentienjarige vos Tosca (v. Orlando), liet duidelijk blijken nog goed vitaal te zijn. Zij trok de wagen voornamelijk, terwijl haar zwarte zoon de kantjes eraf liep. Emile (v. Experiment) had echter een excuus. De elfjarige ruin komt met zijn amazone uit in de M-dressuur. Dat hij in de afdelingsdressuur ook hoge ogen gooit, blijkt wel uit het feit dat hij binnenkort naar Ermelo mag voor het Nederlands kampioenschap, samen met de andere maatjes uit het viertal. Hij moest dus zijn krachten sparen.
Voor dit dubbelspan reed de familie Nienhuis; wij dus. Voor ons gupje Hercules (v. Hanno) was dit een proeve van bekwaamheid. Deze vierjarige bikkel had namelijk nog niet eerder een wipkarrentocht gelopen. Hoewel zus Annemarie en ik het ergste vreesden, heeft hij zijn vuurproef geweldig doorstaan. Meneer Nienhuis mende hem langs alle tractoren, kranen, varkentjes en andere horrortaferelen, zonder dat hij een kick gaf. Voor zover mogelijk waren we na de rit dan ook nog gelukkiger met onze bruine, uit de kluiten gewassen knuffelbeer.
Voor Hercules reed de heer Kobes met zijn sympathieke grooms. Zijn twaalfjarige K.W.P.N. fokmerrie Jorda (v. Tamboerijn) is een echte vuurvreter. De bruine merrie is zeer werklustig voor de wagen en vermaakte zich duidelijk prima voor de groen geverfde wipkar.
De achtste aanspanning was die van de heer Rozema. Hij had, inmiddels traditioneel, zijn zwarte merries Cornelia en Noria van stal gehaald. Deze moeder en dochter sloegen bij hun basis, Zevenhuizen, af in de richting van hun stal. Tegen de tijd dat de rest van de stoet terug was in Tolbert, stonden zij reeds aan een portie haver te knagen.
Een aantal paarden vond de rit zo gezellig, dat de trailer in alle toonaarden genegeerd werd. Emile en Tosca bleven graag nog wat langer en ook Bram maakte eerst nog even een ererondje over het terrein, alvorens de trailer op te stappen.
Dankzij mevrouw Nienhuis (alias mijn moeder), die het dit jaar helaas zonder mevrouw Cazemier moest stellen, werd de stoet wipkarren weer in één deel langs de rest van het verkeer geloodst. Mevrouw Pelsmaeker en haar zoon waren naar Tolbert gekomen om de optocht in een fotoreeks vast te leggen. Hopelijk zijn de familie Cazemier, meneer Dijkhuizen en alle andere evergreens die dit jaar verhinderd waren, volgend jaar in staat om weer deel te nemen aan de tocht. Daarbij zou het prachtig zijn om nog veel meer aanspanningen
-oudgedienden dan wel nieuwe aanwas- te zien bij het derde lustrum van de wipkarrentocht.

(Verslag verenigingsblad)