Geplaatst 
Ze sleet/sloeg haar hoef er gewoon af, dus bleef er maar een zielig hoefje over. Toch de ijzers er maar weer op laten zetten. Het slaan werd erger en erger, naast de mat mikken was ze een ster in geworden, en ook de deur begon een uitdaging te worden. Ik heb veel op bokt en internet rond gekeken wat ik aan het slaan kon doen, en kwam eindelijk tot de conclusie dat Tivara meer naar buiten moest. Met wat problemen toch een andere stal gevonden waar Tivara meer naar buiten kon, door omstandigheden weer naar een andere stal moeten verhuizen. Het slaan bleef ze echter doen, zo erg dat de gaten in de muur zaten, en het beton ervan af sprong. Dus moest Tivara daar weg, wat ik helemaal kan begrijpen 
Maarja, wat moest ik toen? Er was een plekje vrij op een wei met schuilstal, erg veel tijd om na te denken had ik niet, dus besloten dat Tivara daarheen zou gaan. Dinsdagochtend lopend naar haar nieuwe plekkie gegaan. Haar ijzers moesten er ook nog onderuit, en (helaas, stomme ik) had ze al erg lang niet meer op blote voeten gelopen, dus was het allemaal erg gevoelig.
Die nacht heb ik bijna niet geslapen, die kou, arm paard! Haar hoeven deden de volgende dag nog steeds zeer, dus ze liep erg beroerd. Dat maakt het ook allemaal niet makkelijker. Inmiddels hebben we regen, hagel, sneeuw en kou gehad, en heb ik slaapgebrek. Gisteravond heb ik mezelf toch maar eens goed toegesproken (
) dat ik me niet zo moest aanstellen, en vooral geen mens van mijn paard moet maken. Vanmorgen ging het rolluik omhoog, SNEEUW! Hup, het brok in mijn keel was weer terug. Toch mezelf ingepakt en naar Tivara gegaan. Die stond heerlijk met een vriendje uit een bak hooi te eten. Ik heb haar dekens even af gehad, en ze was eigenlijk niet erg afgevallen (doet ze snel), ze had een flinke vacht extra gemaakt, en zag er eigenlijk best wel goed uit. Daarna heerlijk met haar staan kriebelen waar ze duidelijk erg van genoten heeft. Dekens weer op, en mevrouw was het zat, waggelde rustig (nog wel met wat moeite) weg om naar een andere bak hooi te gaan, en mij achter te laten. Ik heb mezelf dus weer ingepakt, en ben met mijn fietsje (hij wil wel graag op stal, stuk makkelijker
) aan de hand ploeterend door de sneeuw naar huis gegaan. En 'betrapte' mezelf op een heerlijk voldaan gevoel, en een dikke glimlach. Hopelijk heb ik nu dan eindeijk goed begrepen wat mijn paard me al die tijd duidelijk probeerde te maken, en voelt ze zich een stuk beter/fijner. Hoe we het straks met rijden/wedstrijden e.d. gaan doen zien we dan wel weer (alleen boscrossen is tenslotte ook leuk).
Zo te lezen heb je de goeie keuze gemaakt. Super toch? En nu jezelf niet meer betrappen op een brok in je keel he! Tivara red zich wel. 
