Het is wel weer bewezen dat ik weer het beste kan vallen.
Het is dan wel niet een verslag van vandaag maar goed .
Als eerste ging ik op roosje rijden.
Dat ging al weer lekker ik had al de hele dag het idee dat ik me evenwicht makkelijk kon verliezen bij elk huppeltje dat de pony maakte.
Rijden we met z'n vieren in de bak (waar ook een aantal plassen lagen)
zit ik net lekker in galop springt er van opzij net een pony tegen me aan!
Roosje trapte er gelijk weer op los en werd tegelijkertijd opzij geduwt (hoe ze het voor elkaar kreeg weet ik niet) afijn ik glijd eraf zo in de houtsnippers en niet zo zachtjes ook!
Sta ik na een paar minuten weer op kon ik de houtsnippers weer uit mijn armen, heup en been gaan trekken.
iedereen lachen ik chagerijnig natuurlijk.
Daarna nog wel even verder gereden.
de volgende dag.
ik neem een niet zo'n wijs besluit om met cita in de bak te gaan rijden(plassen waren inmiddels wel opgedroogt).
ze had allang niet meer in de bak gereden ik had de laatste tijd alleen maar buitengereden.
Als eerste kon ik al achter haar aan gaan rennen in de wei.
Na een paar minuten heb ik haar toch te pakken gekregen.
Bij het poetsen en opzadelen bleef ze wonderbaarlijk toch stilstaan.
Eenmaal in de bak aangekomen wil ze niet stil blijven staan als ik wil opstijgen.
Zo tien minuten doorgekloot.
Eindelijk zat ik er dan op wil ze weer niet stil blijven staan tijdens het aansingelen.
Hulp bijgevraagd.
Eindelijk aan het rijden voelde ik de bui al aankomen ja hoor helemaal gestresst dat ze in de bak moest en niet naar buiten kon.
Na tien minuten liep ze nog te rennen door de bak we reden overigens alweer met zijn vieren.
ik kom net uit een hoek gedraaft en wil van hand veranderen komt iemand net met zijn dikke knol ervoor staan en ik moest snel van hand veranderen want er kwam alweer een ander paard aan recht op mij af.
Eindelijk krijgt dat %#$$ kind die dikke weg en kon ik net niet meer langs het andere paard.
Ja hoor precies wat ik dacht alweer een botsing!
En cita natuurlijk die al gestresst was begon als een idioot te rennen omdat ik, na die val van de dag ervoor niet meer zo soepel zat, er half naast hing.
Uiteindelijk val ik er heel hard af op mijn hoofd (en geen cap op)en de rest van mijn lichaam in de meest rare positie.
afijn de grootste schijterd van allemaal natuurlijk keihard lachen.
Nadat ik eerst even vloekend te keer ging tegen die schijterd kreeg ik toch wel behoorlijk hoofdpijn.
Ging ik rechtopzitten bleek dat ik een oog al bijna niet meer open kreeg en een heel donker zicht mee had.
Ondertussen werden de mest en de houtsnippers al uit mijn haar geplukt.
Na een minuut of tien stond ik een beetje wankelend op en ging cita maar afzadelen.
de rest van de middag heb ik tegen me moeder zitten schreeuwen dat ze me met rust moest laten.
Later kreeg ik in de gate dat mijn zicht met mijn linker oog nog steeds niet verbeterd was.
En vandaag is er nog steeds geen verbetering in gekomen.
Thundering hooves, blood in the nostrils, sweat in the face. Remember wherever you are,
you carry the blood of Man o' War.