Geplaatst Ik had hem pas(een week of 2 terug) op een redelijk schraal stuk dag en nacht buiten gezet, 2 stalgenoten wiens paarden in een andere groep lopen wilde dat de 2 groepen werden samengevoegd, en vonden het niet nodig met de andere eigenaars te overleggen, gevolg pony op een ontzettend vette onbegraasde wei, zo'n 16 uur.
Ze hadden ze savonds bij elkaar gegooid, en ik was er de volgende middag pas, gelijk mn pony teruggehaald, toen leek alles nog ok.
Het paard van een stalgenoot liep al erg stijf en voorzichtig, dus zijn eigenaresse heeft hem onmiddelijk stal en bakarrest gegeven.
Aangezien ik Rap al dik genoeg vond zei ik haar dat Rap overdag wel als gezelschap bij haar paard in de bak mocht, kreeg hij ook gelijk wat eetbeperkingen.
Hij liep de afgelopen paar dagen dus alleen snachts buiten(inmiddels weet ik dat ze beter overdag op gras kunnen, maar ja...)
Al een paar dagen had ik het idee dat er iets niet helemaal klopte, hij liep niet echt stijf of onregelmatig, maar toch, er bleef iets knagen.
Ik dacht al dat ik overbezorgd was tot vandaag.
Hij loopt niet helemaal rad meer, en loopt ook in stap wat stijver.
Dus ook voor hem voorlopig geen gras, toen ik wegging van stal stond meneer diep beledigt tegen de deur te schoppen, in de vaste overtuiging dat ik alleen maar 'vergeten' was om hem buiten te zetten.
Morgenochtend gaan we weer wandelen, en daarna mag hij weer de hele dag op het zand, dit keer dus ook voor zijn eigen gemak.
Gelukkig zijn we er op tijd bij, maar het is wel een teleurstelling dat hij hier niet ook de hele zomer de wei op kan.
Ik weet wel dat hij waarschijnlijk toch de neiging tot hoefbevangenheid zou zijn gaan krijgen als die stalgenoten met hun poten van hem af waren gebleven, maar toch vraag ik me af of het door hun nu sneller is gegaan, of dat hij door die ene overdosis gewoon net wel over de drempel is geduwd.
Nu ja, niks meer aan te doen.
Ik heb nog knallende ruzie gehad met die stalgenoten(ze lieten me geen keus, ik ben meer van het sarcasme en beschaafde gesprekken)
Maar ze kwamen samen op me afgestormd, hoe ik het in mn hoofd haalde om hun paarden op het vette stuk te zetten, en waarom ik mijn paard we had weggehaald en die van hun niet bla bla, verder nog een berg met verwijten die er niks mee te maken hebben, oa dat ik hun paard zou slaan
Kortom ik ben uitgemaaktvoor alles wat mooi en lelijk is, en als al het publiek er niet was geweest denk ik dat ze me ook nog wel waren gaan slaan(ik weigerde me door hun onder te laten sneeuwen en dat viel niet in goede aarde)Achteraf bleek dat zij zelf vergeten waren de draad dicht te doen, dat ze me niet gebeld hadden over het verhuizen van MIJN
paard, schudde ze af door te zeggen dat ze dat vandaag of morgen wel zouden hebben gedaan.Voor mij niet bevredigend, eerst vragen dan doen, naar mijn mening.
Inmiddels hebben ze via iemand anders hun excuses aangeboden, alleen over de ruzie zelf hoor, niet dat ze zomaar over mijn paard beslissen, stel je voor.
Ik ben best bereid dit verder achter me te laten, zodra ze het lef hebben persoonlijk sorry te komen zeggen, maar na dit blootgeven van hun ware aard(ik kon het meestal wel met ze vinden) denk ik niet dat we nog op de oude voet verder kunnen.
Eigenlijk wil ik dat ook niet, ik heb ze 5 keer verteld dat ik niet aan hun paarden was gekomen, en 5 keer zijn ze harder gaan schreeuwen, ruimte voor discussie was er niet, zij hadden gelijk, en ik moest mn bek houden, ik kan in alle eerlijkheid zeggen dat ik in heel mn leven niet zo onrechtvaardig ben behandelt als door hun, en alleen omdat ze niet de moeite namen om te luisteren(je kan maar dol zijn op je eigen stem)
Kortom, ik ben nog steeds boos, of in mn eer aangetast eigenlijk.
En er is niks wat zij kunnen doen om dat goed te maken.
Goed, het is een heel verhaal, ik ben erg benieuwd of er iemand is die er doorheen komt
